Το δράμα και το μάθημα της Αργεντινής

Σχεδόν πριν από  έναν χρόνο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος στον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, είπε επί λέξει τα εξής: «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή. Η Αργεντινή πέρασε μια πολύ μεγάλη δυσκολία. Κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους. Δυστυχώς, εσείς μας οδηγείτε σε άλλες καταστάσεις, πολύ χειρότερες»!

Μπορούν να μας πουν σήμερα ο κ. Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι του ποια χώρα βιώνει τις πολύ χειρότερες καταστάσεις και ποια κατάφερε στην πραγματικότητα να σταθεί στα πόδια της;

Η Ελλάδα, που θεωρείται πια στην Ευρώπη χώρα – πρότυπο δημοσιονομικής προσαρμογής και βγαίνοντας σταδιακά από την κρίση οδηγείται με αργά αλλά σταθερά βήματα στην ανάπτυξη, ή η Αργεντινή που βιώνει στις μέρες μας μια νέα χρεοκοπία;

Δεν ισχυρίζομαι ότι η Ελλάδα έγινε ξαφνικά παράδεισος, καθώς η ελληνική κοινωνία μετρά τις πληγές της από την πολύχρονη ύφεση στην οποία βυθίστηκε η χώρα, ωστόσο είναι προφανές και ξεκάθαρο στην καθεμιά και στον καθένα ότι αποφύγαμε τα πολύ χειρότερα (που προέβλεπε ο κ. Τσίπρας με απόλυτη σιγουριά), αφήνουμε πίσω μας τα χειρότερα, και τώρα κοιτάζουμε μπροστά.

Την ίδια ώρα, η Αργεντινή, η χώρα που θαύμαζε ο κ. Τσίπρας, και στην οποία επιθυμούσε διακαώς να μοιάσουμε, χρεοκοπεί για μια ακόμη φορά. Και αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα,  παρότι στον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να κάνουν το «μαύρο άσπρο», με το γελοίο ισχυρισμό ότι η Αργεντινή δεν χρεοκόπησε, αλλά οδηγήθηκε σε αυτήν την κατάσταση από τα «αρπακτικά» hedge funds της Γουόλ Στριτ.

Ωστόσο, η οδυνηρή αλήθεια είναι ότι η Αργεντινή, και συγκεκριμένα ο πονεμένος λαός της, πληρώνει το τίμημα του άκρατου λαϊκισμού της προέδρου του Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίσνερ, η οποία θαυμάζεται από τον κ. Τσίπρα και τους συντρόφους του, με το επιχείρημα ότι αμύνθηκε ηρωικά στους αετονύχηδες που είχαν αγοράσει ομόλογα στο ένα δέκατο της αξίας τους και απαίτησαν να πληρωθούν γι’ αυτά στο σύνολο της αξίας τους.

Μια διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της Αργεντινής προσέλαβε από την πρόεδρο της διαστάσεις πολεμικής αναμέτρησης, προφανώς για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, με αποτέλεσμα να καταρρακωθεί μια ήδη πληγωμένη οικονομία, που δεν μπορεί να ελπίζει πια σε πιστωτικές «ανάσες» από το εξωτερικό, ενώ το χειρότερο είναι ότι στο τέλος θα υποχρεωθεί να πληρώσει και τα «αρπακτικά», θέλοντας και μη.

Όπως έκανε η πρόεδρος της και στην περίπτωση της δήμευσης του μεριδίου της ισπανικής Repsol στην εταιρεία πετρελαίου YFP, γεγονός που έδιωξε κάθε επίδοξο επενδυτή. Και όχι μόνο αυτό.

Η Αργεντινή υποχρεώθηκε να αποζημιώσει πριν από λίγους μήνες με πέντε δισεκατομμύρια ευρώ τους Ισπανούς, μια ακόμη επίπτωση του «ηρωισμού» της προέδρου του.
Αυτές τις καταστάσεις ονειρεύονται προφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ και για την Ελλάδα και μας λένε ότι η Αργεντινή δεν χρεοκόπησε αλλά είναι τα «αρπακτικά» που την «πνίγουν».

Μόνο που στις αρχές του χρόνου η Αργεντινή είχε υποχρεωθεί να υποτιμήσει το νόμισμα της κατά 15%, ενώ οι πολυδιαφημιζόμενες (και) από τα non paper του ΣΥΡΙΖΑ μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις που δόθηκαν, εξανεμίσθηκαν από την εκρηκτική άνοδο των τιμών, απόρροια του καλπάζοντος πληθωρισμού που υπερβαίνει το 30%!

Κανένας δεν πρέπει να επιχαίρει με το κακό που υφίσταται κάποιος άλλος. Ισχύει αυτό και για τις διακρατικές σχέσεις. Ασφαλώς και δεν πρέπει ως χώρα να επιχαίρουμε για την πολύ δυσμενή θέση στην οποία έχει περιέλθει η Αργεντινή. Αντιθέτως, πρέπει να συμπάσχουμε με το λαό της Αργεντινής στο δράμα που βιώνει.

Ωστόσο, η αναφορά στην περιπέτεια της Αργεντινής κρίνεται απολύτως σκόπιμη και απαραίτητη, προκειμένου να καταδειχθεί η άβυσσος που αποφύγαμε και να χρησιμοποιηθεί, όχι ως πρότυπο μιμητισμού και παράδειγμα ως μίμηση, αλλά ως παράδειγμα προς αποφυγήν, που δίνει ταυτόχρονα κι ένα μεγάλο μάθημα - μήνυμα: ο άκρατος λαϊκισμός οδηγεί σε αδιέξοδες και δραματικές καταστάσεις.

Επομένως, είναι καιρός να αναγνωρίσει και ο κ. Τσίπρας με παρρησία και με πολιτικό θάρρος το προφανές και να παραδεχθεί ότι, ναι, ευτυχώς που δεν γίναμε Αργεντινή!