Τα ψέματα τελείωσαν, για όλους

Το φθινόπωρο του 2010 τα μαύρα σύννεφα της κρίσης είχαν σκεπάσει ήδη την Ελλάδα, που είχε προσφύγει πριν από μερικούς μήνες στο ΔΝΤ με το περιβόητο διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το γραφικόΚαστελόριζο.

Ωστόσο, η προδιαγραφόμενη αρνητική συγκυρία δεν εμπόδισε στις δημοτικές εκλογές που έγιναν εκείνη την εποχή τους διεκδικητές του δημαρχιακού θώκου της Πάτρας, με πρώτο και καλύτερο τον σημερινό δήμαρχο, να επιδοθούν σε ένα κρεσέντο λαϊκιστικών εξαγγελιών.

Εννοείται ότι ο Γιάννης Δημαράς, όπως προκύπτει κι εκ του αποτελέσματος, τους ξεπέρασε όλους, φτάνοντας στο σημείο να υποσχεθεί μέχρι δωρεάν και νερό για τους ανέργους! Και βέβαια, μην ξεχνάμε, θα έκλεινε στα τέλη εκείνου του χρόνου και την Ξερόλακα, όπως θα έκανε και πολλά άλλα που έμειναν στα χαρτιά.

Και έμειναν στα χαρτιά όλες οι πομπώδεις εξαγγελίες του, λόγω ακριβώς της έλλειψης χρημάτων. Αναμενόμενη εξέλιξη, απολύτως προβλέψιμη, ωστόσο δεν εμπόδισε τον άκρατο λαϊκισμό και τα ασύστολα ψέματα να επικρατήσουν τότε για μια ακόμη φορά, εις βάρος της πόλης.

Το βράδυ της Παρασκευής η εικόνα του δημάρχου πλαισιωμένου από  λίγους συνεργάτες του, στην πλατεία Γεωργίου, μπροστά από τα απομεινάρια της δημοτικής μπάντας που παιάνιζε για το άναμμα του καρναβαλικού διακόσμου, ήταν απόλυτα συμβολική της μιζέριας και της παρακμής που βιώνουμε (και) ως πόλη.

Στην παρατήρηση μου ότι μια κωμόπολη θα έχει μια σαφώς μεγαλύτερη και αξιοπρεπή, αν μη τι άλλο, μπάντα, δημοτικός παράγοντας σχολίασε πικρόχολα: «Εάν θες μεγαλύτερη δημοτική μουσική να την πληρώσεις εσύ και οι άλλοι Πατρινοί».

Ευχαριστώ πολύ για την παρατήρηση, αλλά δεν ήμουν μεταξύ εκείνων που υπόσχονταν στους Πατρινούς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μόνο και μόνο για να γίνουν (δημοτικοί) χαλίφηδες στη θέση του (δημοτικού) χαλίφη.

Δεν ήμουν από εκείνους που κορόιδεψαν, είπαν ψέματα στους Πατρινούς, και πανηγύρισαν το βράδυ των περασμένων εκλογών ρίχνοντας πυροτεχνήματα από τον εξώστη του Μεγάρου Λόγου και Τέχνης.

Τριάμισι χρόνια σχεδόν μετά, δυστυχώς για την Πάτρα, οι νικητές εκείνης της βραδιάς κατάπιαν αμάσητα τα ψέματα τους, ενώ η εικόνα του δημάρχου μπροστά στους δέκα (μετρημένους στα δάχτυλα) μουσικούς, πέρα από συμβολική της παρακμής μας, ήταν και για λύπηση.

Επειδή δεν υπάρχει κανείς στην πολιτική ή στη ζωή που να μην δέχεται μαθήματα, καλό θα ήταν το πάθημα της σημερινής δημοτικής Αρχής να γίνει μάθημα για όλους όσοι θα διεκδικήσουν την ψήφο των Πατρινών στις επικείμενες εκλογές.

Το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν είναι να μην μοιράσουν φρούδες ελπίδες και υποσχέσεις, χωρίς αντίκρισμα. Όχι εδώ που τα λέμε, όμως, ότι και αν το κάνουν, θα γίνουν πιστευτοί. Τα ψέματα τελείωσαν, για όλους.