H Πατρινή star του '60 Νίτσα Μαρούδα που έγινε πεθερά του Βαγγέλη Μειμαράκη

Μία από τις πιο γλυκιές, αστείες και χαριτωμένες ηθοποιούς της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, η Νίτσα Μαρούδα κατάγεται από την Πάτρα, κάτι που δεν γνωρίζουν πολλοί.

Η ηθοποιός που έπαιξε σε πολλές ελληνικές ταινίες και άφησε εποχή με τις ατάκες της όπως «σας χαιρέτησα δεν σας χαιρέτησα, χαίρετε τι κάνετε καλά ευχαριστώ» στην κωμωδία «Ο Μικές παντρεύεται» του Γιάννη Δαλιανίδη το 1968, με τον Γιάννη Βογιατζή, έχει γεννηθεί στην Πάτρα το 1935 και έχει σπουδάσει στη Σχολή Μουσικού Θεάτρου Μεν. Θεοφανίδη.

Μία ωραία επίσης άγνωστη λεπτομέρεια είναι ότι η Νίτσα Μαρούδα είναι πεθερά του πολιτικού (πρώην υπουργού και νυν Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων) Βαγγέλη Μειμαράκη.

Η αναφορά του thebest.gr στη Νίτσα Μαρούδα που είναι γεγονός ότι έχει χρόνια να παίξει στο σινεμά ή στην τηλεόραση και μοιάζει να έχει αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά πράγματα, γίνεται λόγω μίας ωραίας επιφυλλίδας του λογοτέχνη Θανάση Νιάρχου στην εφημερίδα «Τα Νέα» με τίτλο «Ωδή στην ηθοποιό Νίτσα Μαρούδα» που δημοσιεύτηκε χθες Τρίτη 27/11/2012.

Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Θανάσης Νιάρχος, «δεν είναι λίγοι, αντίθετα είναι πάρα πολλοί, χιλιάδες θα λέγαμε, οι φαν του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60 που θυμούνται το ξανθό, χαριτωμένο, επιτηδευμένα «χαζό» μουτράκι της ηθοποιού Νίτσας Μαρούδα.

Αξίζει να αναρωτηθούμε πώς γίνεται ένα πρόσωπο που δεν διέγραψε καλλιτεχνικά μια μεγάλη μεγάλη καριέρα να μεταβάλλεται σε σημείο αναφοράς ώστε να επανέρχονται μαζί με το ίδιο χρόνια, περιβάλλοντα και άνθρωποι.

Πώς γίνεται και μια συγκεκριμένη σκηνή της Νίτσας Μαρούδα στην ταινία «Δεσποινίς διευθυντής» να ξεσηκώνει πολύ πιο δραστήριες συγκινήσεις σε σχέση με τις «Ιστορίες του Πόρτο Λεόνε» (πρόκειται για τον Πειραιά) του Χρήστου Λεβάντα, ένα πεζογραφικό βιβλίο της ίδιας περίπου εποχής (αν συμβαίνει μάλιστα να το θυμάται έστω και ένας).

Όσο κι αν το αισθανόμαστε να μας θίγει πνευματικά, η εξήγηση δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία: Το επιπόλαια χαριτωμένο, το κουτό, το φτηνό συχνά, αν συμβεί να διασωθούνε, αποκτούν μια παράξενη γλυκύτητα, σε κάνουν να τα νοσταλγείς περίπου σαν έναν παράδεισο που, ενόσω τον ζούσες, δεν καταλάβαινες την σημασία που θα αποκτούσε για σένα μετά από 50 και 60 χρόνια».

Ο Θανάσης Νιάρχος ξεκινά το κείμενο του με αναφορά στο όνομα Νίτσα γράφοντας, «Νίτσα Τσαγανέα, Νίτσα Ζαφειρίου, Νίτσα Μόλλυ, Νίτσα Μαρούδα... Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες ηθοποιοί και τραγουδίστριες με το όνομα Νίτσα και τους ζητάμε συγγνώμη αν συμβαίνει να είναι ζωντανές, διπλή όμως εκφράζουμε την συγγνώμη μας αν τύχει και έχουν πεθάνει. Δεν είναι λίγο να έχεις ως καλλιτέχνις το όνομα «Νίτσα» όταν υπήρξε ως τίτλος διηγήματος («Η κυρία Νίτσα») του Μ. Καραγάτση.

Χώρια που το διήγημα αυτό υπήρξε η παρθενική εμφάνιση στα γράμματα του δημιουργού του «Γιούγκερμαν» και της «Μεγάλης χίμαιρας» ενώ βραβεύτηκε σε διαγωνισμό του περιοδικού «Νέα Εστία» το 1928.

Και αν έχουν περάσει 84 χρόνια από τη βράβευση της «Κυρίας Νίτσας», σαφέστατα είναι πολύ λιγότερα τα χρόνια από τότε που κυριαρχούσαν η έστω δρούσανε  στον κινηματογράφο, στη σκηνή και στην πίστα οι καλλιτέχνιδες που μνημονεύσαμε.

Δεν έχουμε καμιά πρόθεση να ειρωνευτούμε ή να καγχάσουμε. Άλλωστε, μας είναι τόσο ξένες οι έννοιες ειρωνεία και καγχασμός σε σημείο που η πάγια έκφραση “ο άνθρωπος αυτός διακρίνεται για τη λεπτή του ειρωνεία” να μας προκαλεί σχεδόν αποστροφή».

Η Νίτσα Μαρούδα που έμεινε στην εγχώρια κινηματογραφική ιστορία και για την ατάκα της «θέλετε ένα περγαμόντο» αλλά και για την εμφάνιση της στην «Αρχόντισσα  και ο αλήτης» του 1968, όπου γοητεύει με το τσαχπίνικο βλέμμα και ύφος της τον Πίπη-Αλίκη Βουγιουκλάκη προκαλώντας τσακωμό, έχει παίξει σε πολλές ταινίες όπως «Η ωραία του κουρέα», «Τεντιμπόι αγάπη μου», «Ο Παπατρέχας», «Ο μάγκας με το τρίκυκλο», «Ένα αστείο κορίτσι», «Μην είδατε τον Παναή», "Μία τρελή τρελή οικογένεια", κ.α.