Το κίνημα του «Δεν έχω τίποτα να χάσω»…

Αμέσως μετά τις εκλογές, διαπιστώνω ένα διογκούμενο κίνημα στο χώρο εργασίας, αλλά και στην κοινωνία με την οποία καθημερινά ευρίσκομαι σε επαφή λόγω της φύσης της εργασίας μου, το οποίο περιγράφεται από τον τίτλο του άρθρου. Αναφέρομαι φυσικά στην δυναμική που αποκτά στην κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβερνητική του προοπτική με ενισχυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά από ενδεχόμενες νέες εκλογές.

Πρόκειται για μια δυναμική η οποία –κατά την προσωπική μου εκτίμηση- αποτελεί πρωτίστως απόρροια της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης που αφορά στη συμπίεση του εισοδήματος και την απώλεια θέσεων εργασίας και τελικά απογοήτευσης του κόσμου από το «σύστημα» όπως αυτό εκφράστηκε τα τελευταία χρόνια από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Παράλληλα όμως, αυτή η δυναμική προκύπτει και από την «υποψία» που καλλιεργείται στους πολίτες, ότι ενδεχομένως υπάρχει και άλλος τρόπος, άλλος δρόμος και διαπραγματευτική τακτική από αυτή που ακολουθήθηκε ως τώρα στο θέμα της αντιμετώπισης του χρέους.

Παρότι πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι, ερμηνεύουν το αποτέλεσμα των εκλογών ως μήνυμα των πολιτών για παραμονή στο ευρώ, αλλά με αλλαγή πολιτικής, η αίσθηση που έχω είναι πως το πρώτο δεν πρέπει να θεωρείται τόσο σίγουρο. Και πάλι λόγω της καθημερινής επαφής μου με συμπολίτες από όλα τα κοινωνικά στρώματα, διαπιστώνω ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι και με δραχμή «Δεν έχω τίποτα να χάσω».

Ο αντίλογος βεβαίως είναι πως υπάρχουν πολλά που θα χαθούν, αλλά όταν μια νοσηλεύτρια με δάνειο από το «παρακαταθηκών και δανείων» φτάνει να παίρνει 270 ευρώ το μήνα για να τα φέρει βόλτα με δυο παιδιά και άδειο τραπεζικό λογαριασμό, δεν νομίζω πως ενδιαφέρεται καν να μάθει αυτά που ενδεχομένως θα ακολουθήσουν μετά από μια ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ.

Το ίδιο και ο άνεργος και ανασφάλιστος οικογενειάρχης, ή ο άνεργος τριαντάρης με πτυχίο και μεταπτυχιακές σπουδές. Εν ολίγοις, «Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται». Κατ’ επέκταση γιατί θα πρέπει να φοβηθεί την «κοινωνικοποίηση των τραπεζών», ή τη «δέσμευση των καταθέσεων» κάποιος από τους παραπάνω; Γιατί να μην προσδοκά, ή να μην πιστεύει πως η λύση είναι «να τα πάρουμε από τους πλούσιους», οι οποίοι σημειωτέον τα έχουν ήδη βγάλει στο εξωτερικό! Υπάρχει λοιπόν πράγματι κατά τη γνώμη μου ένα διογκούμενο ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ από πολίτες που πιστεύουν πρωτίστως πως «δεν έχουν τίποτα να χάσουν» και/ή δευτερευόντως έχουν αγανακτήσει με τις ως τώρα πολιτικές.

Θα φτάσω στο τέλος αυτών των διαπιστώσεων που αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω στο χαρτί και ενδεχομένως είναι τετριμμένες, με ένα απλό παράδειγμα από την καθημερινότητά μου: Στην ιατρική όταν πρόκειται ο ασθενής να υποβληθεί σε μια πράξη με κίνδυνο επιπλοκών π.χ. στεφανιογραφία-αγγειοπλαστική, χειρουργείο κτλ, το πρωτόκολλο περιλαμβάνει υπογραφή του πρώτου. Παρότι αυτό δημιουργεί την αίσθηση της «συνευθύνης», αν τα πράγματα πάνε «στραβά», αυτή η υπογραφή ουδόλως «καλύπτει» τον ιατρό, καθώς ο νομικός μας πολιτισμός αποδέχεται ότι τη στιγμή της υπογραφής ο ασθενής ευρίσκεται σε μειονεκτική θέση, σε απόλυτη ανάγκη και εξάρτηση από τον ιατρό. Ως εκ τούτου, η υπογραφή έχει το νόημα της ενημέρωσης, του «έλαβα γνώση», από πλευράς ασθενούς και όχι φυσικά του ότι «αποδέχομαι ότι αν κάτι πάει στραβά δεν έχει ευθύνη ο ιατρός». Από την άλλη, υπάρχουν κάποιοι –ευτυχώς λίγοι- συνάδελφοι που ενημερώνουν «εξ απαλών ονύχων» τον ασθενή, ή τον διαβεβαιώνουν ότι «όλα θα πάνε καλά», σίγουρα για να τον κάνουν να αισθανθεί ασφαλής και ενδεχομένως για να μην επιλέξει ο ασθενής κάποιον άλλο ιατρό να πραγματοποιήσει την επέμβαση.

Εδώ βέβαια τα πράγματα περιπλέκονται αν κάτι «στραβώσει» και ο ασθενής δεν πάει καλά. Πέραν από την ενδεχόμενη ιατρική ευθύνη, υπάρχει και το έλλειμμα ενημέρωσης. Οι αναλογίες με την πολιτική πραγματικότητα νομίζω είναι προφανείς… Για αυτό το λόγο είμαι πεπεισμένος ότι ακραίες θέσεις εκφραζόμενες στα τηλεοπτικά παράθυρα από τους εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την οικονομία (π.χ. κοινωνικοποιήσεις, καταγγελία μνημονίου κτλ), δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθούν αν τελικά αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες και αυτό διαφαίνεται από την αντίφαση στην επιχειρηματολογία που προβάλλεται τελευταία στο εσωτερικό έναντι του εξωτερικού (βλ. επιστολή Τσίπρα). Και αν πέφτω έξω και τελικά αποπειραθούν, ας έχουν κατά νου το παραπάνω παράδειγμα και την τύχη των ηγετών της Αργεντινής…

*O Περικλής Νταβλούρος είναι Επίκουρος καθηγητής καρδιολογίας, ΠΓΝ Πατρών