Ποιο ευρώ και ποια αξιολόγηση; Ο εφιάλτης τώρα αρχίζει...

Το πιθανότερο που θα συμβεί το αμέσως προσεχές διάστημα είναι ότι θα κλείσει άρον-άρον η περίφημη αξιολόγηση, με αρκετές υποχωρήσεις των δανειστών.

Αν χαρήκατε με αυτή την πρόβλεψη, δώστε προσοχή και σε ακόμα μία: η υποχώρηση των δανειστών θα αποτελεί την ασπιρίνη που θα προσφέρουν Μέρκελ και Ολάντ, για να αντιμετωπίσουμε τον «πόνο» που θα προκαλέσει στη χώρα μας το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα.

Δεδομένης της πολιτικής των υπόλοιπων Βαλκανικών χωρών, που κλείνουν τα σύνορα και δεδομένης της στάσης της Τουρκίας να στέλνει τους πάντες στην Ελλάδα, τις επόμενες ημέρες η χώρα θα μετατραπεί σε έναν απέραντο καταυλισμό εξαθλιωμένων ανθρώπων.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα σε νησιά, στην Ειδομένη και στην Αθήνα, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα συμβεί τις επόμενες εβδομάδες, δεδομένου ότι οι καιρικές συνθήκες βελτιώνονται και το πέρασμα του Αιγαίου, καθίσταται ευκολότερο.

Κι αν αναρωτιέστε πόσοι είναι ακόμα οι Σύριοι πρόσφυγες και οι Ιρακινοί και Αφγανοί μετανάστες που βρίσκονται υπό διωγμό από τις πατρίδες τους, ένα νούμερο θα δώσω: μόνον στη Συρία οι χωρίς εστία πλέον, λόγω πολέμου, ανέρχονται σε 8,5 εκατομμύρια άνθρωποι.

Ναι, 8,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τα σπίτια τους και το βιός τους, φοβούνται για τη ζωή τους, λόγω πολέμου. Τι άλλη επιλογή έχουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην απελπισία τους, από τον να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς;

Δεν θέλω καν να φανταστώ τον εφιάλτη, τα σημερινά καραβάνια προσφύγων και μεταναστών να γίνουν «μιλιούνια».

Αρκούν τα (σύμφωνα με τις σημερινές ροές) «καραβάνια» για να μετατραπεί η Ελλάδα σε έναν απέραντο καταυλισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Ανθρώπων ταλαιπωρημένων, απελπισμένων, πεινασμένων.

Πόσο κακός σύμβουλος είναι η πείνα και η απελπισία, δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε, το κατανοούμε όλοι.

Και πόσους μπορεί να θρέψει και να φροντίσει αυτή η κατεστραμμένη από τον οικονομική κρίση, χώρα;

Αυτά που μας περιμένουν τις επόμενες εβδομάδες, φοβάμαι ότι θα είναι πολύ άσχημα και θα βυθίσουν τη χώρα, σε ακόμα πιο δύσκολες στιγμές.

Και επίσης φοβάμαι, ότι είναι κοντά η ώρα που μάλλον πρέπει να σχεδιάσουμε αυτό που επιχειρήσαμε να αποφύγουμε υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο: τη ζωή μας εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή τη φορά όχι επειδή εμείς το επιδιώκουμε με παλικαρισμούς, αλλά επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαλυθεί από μόνη της.

Γιατί, αυτό που ζούμε ήδη, με τις διασπαστικές κινήσεις της Αυστρίας και των υπολοίπων Βαλκανικών χωρών (Ουγγαρία κ.λπ.) δεν είναι τίποτε άλλο από την πρώτη πράξη διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η οποία, με τις επιλογές της τόσο απέναντι στην Ελλάδα, όσο και απέναντι στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, έδειξε και δείχνει ότι κάθε τι άλλο παρά, Ένωση είναι.

Πολύ απλά, αν αυτό το μόρφωμα είναι Ενωμένη Ευρώπη, εγώ είμαι ο Γκαγκάριν...