"Η ζωή είναι ένα όνειρο": Η νέα δουλειά του εικαστικού Κώστα Παναγιωτακόπουλου

Η Γκαλερί Cube υποδέχθηκε τον Μάιο, την καινούρια δουλειά του εικαστικού Κώστα Παναγιωτακόπουλου, που έχει τον τίτλο Η ζωή είναι ένα όνειρο.

Έργα ζωγραφικά, κυρίως μεγάλων αλλά και μεσαίων διαστάσεων αποτελούν την καινούρια ενότητα έργων του καλλιτέχνη και την συνέχεια από τα Passages | Περάσματα, ενώ καινούρια στοιχεία έρχονται να προσθέσουν στις εικαστικές αφηγήσεις του.

Στοιχεία που αναδύονται από βιβλία, ταινίες, ταξίδια, περιπλανήσεις σε μέρη εξωτικά ή και οικεία, πρελούμενα σε μύθους και πολιτισμούς που άφησαν το αποτύπωμά τους και συνθέτουν μια ιστορία προσωπική. "Ιδίως του ανθρώπου δεν είναι ελευθερία ούτε καν η γλώσσα αλλά η ικανότητά του να αφηγείται ιστορίες και να επινοεί φανταστικούς καλύτερους κόσμους." Και αυτό είναι η πρώτη αρχή, η γενεσιουργός της τέχνης, Mario Vargas Llosa.

Σε ένα δοκίμιο του ο Jorge Luis Borges γράφει: "Για το παιδί και τον άντρα το όνειρο είναι επεισόδιο του ύπνου μας, για τους ποιητές και τους μυστικούς δεν αποτελεί απλά ολόκληρη η ζωή μας να είναι ένα όνειρο. Ο Calderon de la Barca το είπε ξεκάθαρα λακωνικά Η ζωή είναι (ένα) όνειρο."

Το όνειρο είναι μια ανατροφοδότηση. Όταν ονειρευόμαστε εμείς οι ίδιοι είμαστε το θέατρο, το κοινό, οι ηθοποιοί και η πλοκή και όλα στο συνειδητό επισυμβαίνουν τα πάντα και τα πάντα έχουν μια ζωντάνια που δεν έχουν στην πραγματικότητα.

Ο εικαστικός Κώστας Παναγιατακόπουλος γράφει: "Τώρα που έχω διανύσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου αναρωτιέμαι πόσο απ’ αυτήν έζησα στη φαντασία μου ή στο όνειρο και πόσο στην πραγματικότητα. Ανασύρονται μνήμες, αισθήσεις, εικόνες και αποσπάσματα εικόνων οργανώνοντας την ζωγραφική επιφάνεια ταιριάζοντας αρμονικά, συνθέτοντας εικαστηριακά στοιχεία και χρώμα. Ταξίδι εξερεύνησης, στη χώρα της χαμένης αθωότητας, πολυχρησιμοποιημένων εικόνων με σκοπό την ίδρυση μιας προσωπικής επικράτειας μνήμης, εμπειριών και επιθυμίας."

Οι συνθέσεις του ξεδιπλώνουν ιστορίες σε μια πλούσια χρωματική γλώσσα που περιμένουν να ανακαλυφθούν από τον θεατή καθώς αυτές ξεδιπλώνονται στην ζωγραφική επιφάνεια. Κυριολεκτικά παγιδεύουν το βλέμμα σε μια ευχάριστη περιπλάνηση εντός τους. Οι εικόνες του λειτουργούν συνειρμικά, υπαινικτικά. Δίνουν ερεθίσματα για περιπλάνηση σε φανταστικά τοπία, σε εικόνες μέσα σε άλλες εικόνες, σε ιδιαίτερες μορφές που προκύπτουν και αλληλεπιδρούν αφήνοντας χώρο στο θεατή να τις ερμηνεύσει ανάλογα με τις εμπειρίες και τα βιώματά του.

Η ζωγραφική του λειτουργεί ανερυθρίαστα κατεστημένες αξίες και κανόνες της καλώς εννοούμενης παραστατικής ζωγραφικής. Ακροβατεί στο μεταίχμιο παραστατικότητας και αφαίρεσης. Προσπαθεί όσο να δίνει αιτήματα στο θεατή να βρει τις διαδρομές του στον ζωγραφικό χώρο. Αφαιρετική όσο χρειάζεται ώστε τα σχήματα, τα χρώματα και οι φόρμες να συνθέτουν αρμονίες ή αντιθέσεις.

Αναγνωρίζονται ωστόσο αναφορές από τον σουρεαλισμό ή την ψυχεδέλεια των ‘60s αλλά σε αντίθεση με το ερεθισμένο και βαθύ του σουρεαλισμού ή με την εφήμερη και κορεσμένη χρωματικότητα της ψυχεδέλειας εδώ έχουμε μια αέρινη σχεδόν διαφανή εικονοποιία σε πλοκές οφειλόμενη στα Μεσογειακά γαλαζοπράσινα και ουράνια χαρακτηριστικά των χρωματικές κλίμακες του Κ.Π. Αυτές που δημιουργούν την αίσθηση του υγρού στοιχείου, ενός ρέοντος κόσμου όπου χρωματικές μορφές δημιουργούν απορρέουσες διασταυρώσεις πανσχημάτων επιπέδων.

Με την πρόσφατη δουλειά του Η ζωή είναι ένα όνειρο έρχεται να δηλώσει ότι αναζητά μια διαφορετική βάση θέασης για να συντάξει την γλώσσα της δικής του αλήθειας.