Συνέντευξη του Μανόλη Αναγνωστάκη στον Κώστα Λογαρά, στο περιοδικό «Εντευκτήριο»

Με πολυσέλιδο αφιέρωμα στον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη και εντυπωσιακά πλούσια άλλη ύλη κυκλοφορεί το νέο τεύχος (αριθ. 125, 240 σελ.) του λογοτεχνικού περιοδικού «Εντευκτήριο».

Έχουν περάσει 35 χρόνια (από το μακρινό 1989) αφότου ο σπουδαίος ποιητής  είχε παραχωρήσει στον Κώστα Λογαρά τη συνέντευξη που τώρα δημοσιεύεται στο εκ Θεσσαλονίκης περιοδικό. Συνοδεύεται μάλιστα από συλλεκτικό cd (ένθετο ) 60' λεπτών συνομιλίας.

Το αφιέρωμα περιλαμβάνει ακόμη ένα ανέκδοτο διήγημα του Μανόλη Αναγνωστάκη (1945), καθώς και κείμενα τού Γιώργου Ζεβελάκη, του Κώστα Χατζηκυριάκου και του Κώστα Λογαρά  για τον ποιητή.

Η συνέντευξη ―η τελευταία που έδωσε ο Αναγνωστάκης πριν φύγει από τη ζωή― είχε μείνει στο αρχείο του Λογαρά και ο καταλληλότερος χώρος δημοσίευσής της είναι το «Εντευκτήριο» του Γιώργου Κορδομενίδη.

Μετά από 35 χρόνια, οι αναγνώστες θα διαπιστώσουν ότι οι απόψεις που διατυπώνει ο μεγάλος ποιητής (Σχέση πεζογραφίας και ποίησης, η σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή, παράγοντες ποιητικής δημιουργίας, ο κοινωνικός ρόλος του ποιητή και τα διαψευσμένα οράματα της Αριστεράς, το μότο της ζωής του, εσωτερική καλλιέργεια και ο εγωκεντρισμός του καλλιτέχνη) διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον τους.

 Ένα μικρό απόσπασμα από την πολυσέλιδη συνέντευξη του Μανόλη Αναγνωστάκη  στον Κώστα Λογαρά

[..] –"Μπορείτε να μου πείτε μερικά τέτοια παραδείγματα ποιητών που σε προχωρημένη ηλικία έγραψαν καλύτερα ποιήματα;"

–"Ναι, σ’ αυτούς υπήρξε μια στροφή, εσωτερική στροφή, έγιναν άλλοι άνθρωποι. Ένα παράδειγμα είναι ο Τάσος Λειβαδίτης. Αν έμενε με τα ποιήματα που είχε γράψει πριν από το1965, θα ήταν ένας καλός ποιητής με κοινωνικές καταβολές και κοινωνικά μηνύματα. Ένας καλός μαθητής, θα λέγαμε. Με τις ποιητικές του συλλογές στα τελευταία του χρόνια, ο Τάσος κάνοντας μια στροφή εσωτερική σε άλλους χώρους, εκτινάχτηκε στο επίπεδο του μείζονα ποιητή. Είναι εκπληκτική η περίπτωση του Λειβαδίτη. Είχε αλλάξει τελείως. Νομίζω ότι ο πραγματικός ποιητής βρίσκεται στις τελευταίες του συλλογές. Να μια περίπτωση ποιητή που μπόρεσε και άλλαξε- άλλαξε όμως, δεν εξελίχθηκε-σαν να είναι δύο άνθρωποι. Σε άλλους ποιητές δεν βλέπω εξέλιξη. Δηλαδή προτιμώ τα νεανικά ποιήματα του Σεφέρη - λέγοντας νεανικά εννοώ τις πρώτες συλλογές μέχρι τα “Ημερολόγια καταστρώματος”- απ’ ό,τι τα “Τρία κρυφά ποιήματα”. Επίσης και ο Ελύτης από ένα σημείο και πέρα. Βέβαια πάλι δείχνει το μεγάλο του ποιητικό ταλέντο. Όπου τον πιάσεις τον Ελύτη είναι ποιητής, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ξέρει να οργανώνει το υλικό του, έχει μια ποιητική συνείδηση όσο, ίσως, κανένας άλλος∙ αλλά πολλά,από τα τελευταία δείγματα της ποιητικής του γραφής ηχούν κάπως ψεύτικα σήμερα, σαν μανιέρα, έχει λείψει ο αυθορμητισμός της νεότητας." [..]