Η ... "Χρυσοδάκτυλη" Πατρινή Νατάσσα Δίπλα και η διαδρομή της στη σύνθεση, την performance, τη διδασκαλία, το κουκλοθέατρο και το παραμύθι!

Ένα παραμύθι,  μια παράσταση… τι έχει να μας πει;

Κατ’ αρχάς αγαπώ από παιδί τις πιο εναλλακτικές τέχνες, όπως σωματικό θέατρο, αφήγηση, κλόουν, κουκλοθέατρο κ.λπ. Ζούμε σε μια δύσκολη και σκληρή από όλες τις απόψεις εποχή... Νομίζω ότι την «ίαση» που προσφέρει το παραμύθι με τα «μαγικά του » την έχουμε ανάγκη όσο τίποτα, όπως γενικότερα έχουμε ανάγκη όλες τις τέχνες. Όπως είχε πει και ο καταπληκτικός Ιταλός παραμυθάς Τζιάνι Ροντάρι, τα παραμύθια είναι «κλειδιά για την αλήθεια»...μια αλήθεια διαφορετική που όλοι ονειρευόμαστε.

Είναι η πρώτη συνεργασία με τη Ζωή Νικητάκη;

Ναι, είναι η πρώτη μας συνεργασία. Η Ζωή Nικητάκη είναι ζωγράφος-εικονογράφος, αφηγήτρια παραμυθιών, συγγραφέας, φιλόλογος και ψυχοδυναμική χρωματοθεραπεύτρια. Γεφυρώνει μέσα από τη δράση της εκπαίδευση, τέχνη, θεραπεία και εστιάζει στη θεραπευτική διάσταση μέσα από την συγγραφή παραμυθιού και την αφήγηση. Έχουμε κοινή ματιά και καλή χημεία... σημαντικά εργαλεία για συνεργασία.

Ποια είναι τα «εμπόδια» που πρέπει να ξεπεράσει η τέχνη της μουσικής αφήγησης και του τραγουδιού για παραμύθια; Τα μυστικά τους, αν μπορούμε να το πούμε έτσι;

Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν «εμπόδια». Αρκεί να έχεις αγάπη γι’ αυτό που κάνεις και φαντασία. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για μυστικά της μουσικής γραφής στις παραμυθοαφηγήσεις, θα έλεγα μόνο ότι πρέπει να μπαίνουμε σε αυτόν τον κόσμο δημιουργώντας με τους ήχους μας «τοπία φαντασίας» με ιδιαίτερα όργανα και χωρίς συγκεκριμένες τυπικές μουσικές φόρμες.

Μουσικός αλλά και δασκάλα στο Κρουστοτέχνημα στο οποίο είσαι και ιδιοκτήτρια. Πότε δημιούργησες το χώρο και τι μπορεί κανείς να βρει σε αυτή τη μουσική φωλιά στο Παγκράτι;

Ο χώρος Κρουστοτέχνημα δημιουργήθηκε από μένα με πολλή αγάπη και μεράκι το 2019, έχοντας την επιθυμία να δουλέψω με τους δικούς μου όρους, και να κάνω πιο εναλλακτικά την διδασκαλία της μουσικής χωρίς όμως να υπολείπομαι της «ωδειακής εκπαίδευσης». Στο Κρουστοτέχνημα τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες, θα επιλέξουν μέσα από μια μεγάλη γκάμα κρουστών (παραδοσιακά-σύγχρονα-έθνικ-κλασσικά) να κάνουν αυτό που τους ταιριάζει. Δουλεύουμε ατομικά, αλλά και σε ομάδες με γνώμονα πάντα την προσωπική ανάγκη του μαθητευόμενου. Εκτός από τα κρουστά φυσικά, τη θέση του έχει και το πιάνο και γενικότερα τα πλήκτρα, που θεωρώ ότι είναι ο κορμός της μουσικής εκπαίδευσης. Όμως δεν σταματάμε στη μουσική. Έχουμε δράσεις δημιουργικής απασχόλησης, όπως κατασκευές κουκλοθεάτρου και εμψύχωσης, θεατρικό παιχνίδι, ομαδικά κρουστά, γιόγκα, καθώς και το καθιερωμένο μας πια καλλιτεχνικό camp για παιδιά, τους θερινούς μήνες.

Αγαπούν τα παιδιά τα κρουστά; Ποιες ηλικίες τα προτιμούν και τι «παράθυρο» ανοίγει  ο κόσμος των κρουστών;

Τα παιδιά αγαπούν πολύ τα κρουστά. Εκτός από γνώση, γεμίζουν χαρά, ενέργεια και δημιουργικότητα. Αυτό όμως ισχύει και για τους μεγάλους. Οι ηλικίες που έρχονται στο Κρουστοτέχνημα είναι από 5 έως…χαριτολογώντας, θα σου πω πάνω από το μισό αιώνα ζωής μας. Όμως να μην παραλείψω να σου πω, ότι έρχονται και άνθρωποι -και είμαι ευτυχής για αυτό-, με κινητικά προβλήματα, μαθησιακά, καθώς και προερχόμενοι από το φάσμα του αυτισμού, όπου δουλεύουμε αμφότεροι με την «καρδιά μας».

Πόσο σημαντική είναι η εξοικείωση των παιδιών με τη μουσική από μικρή ηλικία;

 Όταν αποκτάς επαφή με όλες τις τέχνες από μικρή ηλικία, θεωρώ ότι διαμορφώνεις ένα σημαντικό επίπεδο καλλιέργειας και γνώσης. Η εμπειρία μου, μου έχει δείξει ότι τα παιδιά αναπτύσσουν έναν ιδιαίτερα συγκροτημένο τρόπο σκέψης, καθώς και ενσυναίσθηση. Δεν είναι τυχαίο που η έρευνα δείχνει ότι στα καλλιτεχνικά σχολεία το bullying είναι σχεδόν ανύπαρκτο.

Πόσα μουσικά όργανα και πόσα κρουστά παίζεις και ποιο είναι το αγαπημένο σου;

Παίζω πιάνο, και μια γκάμα από έθνικ και κλασσικά κρουστά δεδομένου  ότι η σχολή κλασσικών κρουστών που έχω τελειώσει με καθηγητή τον σπουδαίο κ. Βορίση περιλαμβάνει ταμπούρο, ξυλόφωνο, βιμπράφωνο μαρίμπα, τύμπανα και μια σειρά από μικρότερα κρουστά όργανα. Η αδυναμία μου είναι το ξυλόφωνο. Μου ταιριάζει η ταχύτητα και το ταπεραμέντο του.

Μίλησέ μου για την πορεία σου στο κουκλοθέατρο. Φτιάχνεις και η ίδια φιγούρες…

Το κουκλοθέατρο, οι μαριονέτες κυρίως, μου άρεσαν από παιδί. Ερχόμενη στην Αθήνα, έψαχνα πού και πώς θα μάθω. Μια αγγελία τότε, μου έδωσε την ευκαιρία να μαθητεύσω δίπλα σε μια εξαιρετική κουκλοπαίκτρια, τη Ζωή Σκαλίδη. Κατασκεύαζα, έπαιζα μαριονέτες και υπήρξα μέλος του κουκλοθιάσου για 6 χρόνια, ενώ ταυτόχρονα έφτιαχνα και την μουσική για τις παραστάσεις μας. Έκτοτε παρακολούθησα σεμινάρια, εργαστήρια και κάθε τι που μου έδινε κάτι καινούργιο σαν γνώση και εμπειρία.

Πόσο δύσκολη είναι η κατασκευή μιας φιγούρας για κουκλοθέατρο; Και πόσες έχεις στο ενεργητικό σου;

Οι κατασκευές για το κουκλοθέατρο, απαιτούν γνώση, φαντασία, υπομονή και χρόνο που εγώ δυστυχώς δεν διέθετα πολύ, λόγω μουσικών υποχρεώσεων. Έχω κάποιες αρκετές κούκλες δικές μου κατασκευαστικά, αλλά και φίλων οι οποίες έχουν παίξει πολλά χρόνια σε παραστάσεις.

Ποια είναι η στιγμή στη μουσική σου πορεία που θα σου μείνει αξέχαστη;

Έχω να θυμάμαι πολλές και σημαντικές στιγμές ευχάριστες και κάποιες δυσάρεστες. Το γενικό συναίσθημα που μου μένει είναι γλυκό και δυνατό σαν το αγαπημένο μου ξυλόφωνο. Αξέχαστη όμως είναι μια στιγμή. Η πρώτη φορά που έπαιξα πιάνο 7,5 ετών σε ωδειακή συναυλία μπροστά σε κόσμο, και όταν σηκώθηκα το σκαμπό ήταν βρεγμένο! (γέλια)!!

Η σχέση με την Πάτρα;

Στην Πάτρα μένει η οικογένεια μου, αδέλφια, ανήψια και λοιποί συγγενείς.Οι γονείς μου δυστυχώς, δεν ζουν πια... Πάντα η εικόνα του πατρικού μου, είναι για μένα ένας φωτεινός φάρος...

Οι αγαπημένες γωνιές στην γενέτειρα πόλη;

Αγαπημένη γωνιά στην Πάτρα... Το καφενείο του συγχωρεμένου Μάκη Σκλίβα στο κάτω μέρος της πλατείας Όλγας, Αράτου και Ρ. Φεραίου γωνία. Ένας καλόκαρδος άνθρωπος που είχε μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους τους νέους. Εκεί για χρόνια μαζευόμαστε και «φιλοσοφούσαμε». Πολιτικές και κοινωνικές κουβέντες της εποχής, έρωτες, ιδιαίτερες μουσικές, και εμείς στορεύμα και το ύφος του new wave-punk.

Το μουσικό σου όνειρο;

Έχω την τύχη, να έχω πραγματοποιήσει αρκετά από τα όνειρα μου... Δυστυχώς τώρα ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά και αφήνω τη ζωή να με πάει...

Λίγα Λόγια για τη Χρυσοδάκτυλη  

Άραγε που πάνε τα πράγματα όταν χάνονται; Τι ανακάλυψε η Χρυσοδάκτυλη με το βελόνι της το χρυσό; Γιατί όταν είμαστε προσκολλημένοι σε ένα πρόβλημα, δεν μπορούμε να βρούμε τη λύση; Ποια είναι η παράξενη και αλλούτερη πολιτεία, στην οποία βρίσκεται ένας ραφτάκος πάνω στα φτερά του αετού; Ποιες είναι οι δυο μαγικές λέξεις που λένε οι άνθρωποι στην πολιτεία του Ασαλάτου Αλαζάιν που δεν χρειάζονται τα χρήματα και γιατί με την απληστία χάνεται η μαγεία;
Πώς ο πόνος μπορεί να γίνει δώρο και που βρίσκεται φυλαγμένο το μυστικό;
Για όλα αυτά θα μάθετε μέσα από παραμύθια παλιά
Που θα σας αφηγηθώ και που
τα βρήκα κρυμμένα σε ένα κέντημα χρυσό
που έλαμπε σαν του Ήλιου το τραγούδι
και σαν τον θησαυρό του τον μαγικομοναδικό ! 

Τα παραμύθια είναι λένε σαν τα πουλιά… Έρχονται από μακριά και κάθονται πάνω στον ώμο σου και σου μιλάνε… Τα πουλιά αυτά, λένε πως τ΄ ακούνε μόνον τα παιδιά και όσοι έχουν καθαρή καρδιά…
Τα παλιά τα χρόνια όλες τις εποχές, μα και όλες τις στιγμές, οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από μια φωτιά και αφηγούνταν ιστορίες και παραμύθια κι έτσι μοιράζονταν τον πόνο τους, τη στεναχώρια τους, τη χαρά τους, μα και τα όνειρά τους. Έτσι ενδυνάμωναν τις σχέσεις τους, μα και ενεργοποιούσαν την πίστη τους για εκείνο που φάνταζε αδύνατο. Έτσι αφουγκράζονταν καλύτερα και βαθύτερα τη ψυχή τους και εμψυχώνονταν να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους, να μην παραιτηθούν μπρος το φόβο της αποτυχίας, μπρος το φόβο του αγνώστου ή του απροσδόκητου.
Έτσι κι εμείς σας καλούμε να πάρετε τα παιδιά, τους φίλους και τους αγαπημένους σας αγκαλιά και να έρθετε σε ένα ταξίδι θαυμαστό
Εκεί που το αδύνατο γίνεται δυνατό !
Θα χρειαστούν δύο στάλες από την ανεξάντλητη χαρά που φωλιάζει στης καρδιάς σας τη μαγική σπηλιά,
Τα ρούχα σας τα παραμυθοχρωματιστά
Κι ένα από τα χαμόγελα που διαλύουν τα σύννεφα τα πυκνά!

Ειδήσεις Τώρα