Aυτοί ήταν οι άθλιοι της χθεσινής ψηφοφορίας για τα ομόφυλα

 Υποτίθεται ότι οι βουλευτές είναι οι εντολοδόχοι των ψηφοφόρων. Αυτοί δηλαδή τους οποίους εμπιστεύονται οι πολίτες ώστε να τους εκπροσωπήσουν, και ακολούθως φυσικά να τους ελέγξουν, ανάλογα με το πώς εξέλαβαν και πώς αξιοποίησαν  αυτή την εντολή.

Θα πρέπει εν αρχή λοιπόν ο βουλευτής, πριν και από τα  παντελόνια του, να τιμά τον εντολέα του. Αυτόν που τον έστειλε στα έδρανα με έναν παχουλότατο μισθό, επιλύοντας το οικονομικό του πρόβλημα για, τουλάχιστον 4 χρόνια, στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα και δια βίου.

Το να είσαι βουλευτής λοιπόν, δεν είναι προνόμιο, ούτε τίτλος για να επικαλείσαι προκειμένου να ανοίγουν πόρτες, χαρτοφύλακες ή ό,τι άλλο χρειάζεται διαπίστευση για να ελαχιστοποιηθούν διαδρομές.

Είναι ένα επάγγελμα. Είσαι ο εντολέας των ψηφοφόρων σου. Μια από τις υποχρεώσεις σου, είναι να διαβάζεις, να διερευνάς και να παίρνεις καθαρά δημόσια θέση.

Δεν μπορείς την  σημαντική ή την κρίσιμη ώρα ούτε να είσαι για σκι, ούτε να πίνεις τσάι στο σπίτι σου αφήνοντας την ουρά σου εκτός κοινοβουλίου για να την ξαναφορέσεις την επομένη και να υποδύεσαι την πάπια, ούτε να ... χειρουργείς επικαλούμενος τον Ιπποκράτη, και να γελάει με το επιχείρημα το πανελλήνιο.

Το σχόλιο αφορά τους 46 τον αριθμό Ποντίους Πιλάτους των κομμάτων που επέλεξαν να πάνε διακοπές στην κρίσιμη ψηφοφορία για τα ομόφυλα ζευγάρια, ακολουθώντας την συνειδησιακή ευκολία του να είσαι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα, τακτική με την οποία είθισται να πορεύονται οι πολιτικοί νάνοι, ιδίως την ώρα που καλούνται να συναντηθούν με  κάρβουνα και φωτιές.  

Αν είναι λοιπόν να μιλήσουμε για τους αθλίους της χθεσινής διαδικασίας καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε από αυτούς που δεν είχαν το θάρρος της γνώμης τους, αυτό το βασικό δηλαδή προαπαιτούμενο για το οποίο αμείβονται και μάλιστα αδρά.

Κοινώς απουσίαζαν αδικαιολογήτως από τη δουλειά τους. Στον ιδιωτικό τομέα, αυτό μπορεί να είναι και αιτία απόλυσης. Στο δημόσιο  της Βουλής όμως μπορεί ο καθείς να απολαμβάνει τη θαλπωρή μιας βολικής στέγης για όσους αποτελούν σημείο αναφοράς τού, κατά τα συμφέροντα, κρυψίβουλου και μάλιστα με τη διευκόλυνση που του παρέχει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, ώστε να μην διαταραχθεί το κόμμα του (κάτι σαν επίσημη και νομιμοποιημένη εξαπάτηση δηλαδή του εκλογικού σώματος).

Αυτοί λοιπόν οι βολικοί απόντες, μου «χτύπησαν» χθες βράδυ περισσότερο και από τον σκοταδιστή Σαμαρά και από τους τριτοκοσμικούς ακραίους του Κοινοβουλίου που επιδόθηκαν στις γνωστές θεοκρατούμενες μανιέρες στο όνομα του «πατρίς θρησκεία, οικογένεια».  Γιατί αυτούς τους βλέπεις, «αυτοί είμαστε» σου λένε, και εσύ είτε τους κρατάς, είτε τους απορρίπτεις.

Τους άλλους, τους συναντάς στο λαγούμι με τα ποντίκια, να πλένουν τα χέρια τους για να χαιρετήσουν και πάλι ψηφοφόρους όταν το φίδι θα έχει βγει από την τρύπα και αυτοί κατά περίπτωση θα κόβουν βόλτες στα καφενεία, υποδυόμενοι κατά περίπτωση και ανάλογα με τη σύνθεση της παρέας, πότε τους υπέρμαχους και πότε τους επικριτές του νομοσχεδίου. Κάπως τους λέει αυτούς ο λαός. Και όχι, δεν είναι ωραία η λέξη.