Για ποιες συλλογικές συμβάσεις μιλάμε;

Μετά την 1.1.2024 και το ξεπάγωμα των τριετιών, ακολούθησε μια επικοινωνιακή καταιγίδα κυβερνητικής ευφορίας. Ακούστηκαν πολλά. Ανάμεσα σε άλλα είναι και η πιθανότητα επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων. 

Το παράδοξο είναι πως η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια κάνει ακριβώς ότι μπορεί για να μην υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις. Τα νομοσχέδια κινούνται σε ένα πλαίσιο απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, της φθηνής και ελαστικής εργασίας και στην νομιμοποίηση μιας εργασιακής ζούγκλας.  Έστω και αν στην Ευρωπαϊκή Ένωση κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις (έγκριση σχεδίου οδηγίας για την θεσμοθέτηση Ευρωπαϊκού κατωτάτου μισθού  από το Νοέμβριο του 2021).

Οι συλλογικές συμβάσεις προϋποθέτουν δύο μέρη, που θα συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις. Τους εργαζόμενους και τους εργοδότες. Από την πλευρά της εργοδοσίας είναι ξεκάθαρο ποιος διαπραγματεύεται. Από την πλευρά των εργαζομένων όμως, είναι τα συνδικάτα τους. Για να υπάρξει διαπραγμάτευση πρέπει οι εταίροι που συμμετέχουν σε αυτή να συμμετέχουν (κατά το δυνατό) επί ίσοις όροις, αφού πάντα η εργοδοσία έχει την υπεροχή.

Με τα πρόσφατα εργασιακά νομοσχέδια (Χατζηδάκη, Γεωργιάδη) όμως, αυτό που έγινε είναι να παροπλιστούν τα συνδικάτα. Να χάσουν τα διαπραγματευτικά τους όπλα. Ούτε μια απεργία μπορούν να προκηρύξουν χωρίς να βγει παράνομη, ούτε διαμαρτυρία χωρίς ποινική επίπτωση, ούτε καν ενημέρωση των ίδιων τους των μελών στους χώρους εργασίας χωρίς πρόβλημα και άλλα πολλά γνωστά, που τώρα πια έχουν γίνει νόμοι του κράτους.

Με την ζυγαριά ούτως ή άλλως να γέρνει υπερ της εργοδοσίας και με την νομοθετική κατάργηση των όπλων των συνδικάτων, τι διαπραγμάτευση είναι αυτή που θα γίνει;

Στις συνθήκες συνεχούς πληθωριστικής κερδοσκοπικής ακρίβειας , το εισόδημα των εργαζομένων μειώνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Τα pass δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν. Μόνο η γενναία αύξηση των εισοδημάτων μπορεί να αντιμετωπίσει την μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος και οι συλλογικές συμβάσεις μπορούν να το προσφέρουν απλόχερα αυτό. Έτσι θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι να απαιτήσουν μεγαλύτερο μερίδιο από τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν και να αντιμετωπίσουν και την ακρίβεια ταυτόχρονα. Αρκεί να υπάρχει θέληση και από την εκτελεστική εξουσία και όχι κοροϊδία.

Τηλιγάδας Κωνσταντίνος

Γενικός Γραμματέας Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ