Ζωή Δενδραμή: Από τη Ναύπακτο και τη δημοσιογραφία στο τιμόνι κόκκινου λονδρέζικου λεωφορείου! Άλλαξε ζωή στα 52!

«Τότε συλλάβιζα τα ελληνικά και η μητέρα μου φρόντισε να κάνω μαθήματα μέσα στο καλοκαίρι για να μπορέσω να συνεχίσω το σχολείο στην Ελλάδα. Παντρεύτηκα και έκανα τρεις κόρες. Από τότε που ήμουν μικρή ήθελα πάντα να έχω μία δουλειά, να εργάζομαι όμως οι δικοί μου δεν το επέτρεπαν. Μετά το γάμο μου με ναυτικό νομίζω ότι θα είχα κάποια ελευθερία και θα μπορούσα να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο. Πάντα αναζητούσα την ελευθερία, να κάνω πράγματα όμως δεν με άφηναν.

Παρόλο που ο πρώην σύζυγός μου δεν το ήθελε, όσο έλειπε σε κάποιο ταξίδι έπιασα δουλειά σε τηλεοπτικό σταθμό της Ναυπάκτου. Ήμουν εξοικειωμένη με την βιντεοκάμερα και όταν είδα μία αγγελία ότι έψαχναν κάμεραμαν, πήρα τηλέφωνο. Ξεκίνησα έτσι να εργάζομαι ως δημοσιογράφος και αυτός ο κύκλος κράτησε για 20 χρόνια. Κάποια στιγμή, για δύο χρόνια βρέθηκα στη σχολή του Σταμάτη Μαλέλη.  Μέσα από αυτή την πορεία στην τηλεόραση, την εφημερίδα, το ραδιόφωνο γνώρισα σημαντικούς και αξιόλογους ανθρώπους από το χώρο της τέχνης, της πολιτικής…» λέει στην αρχή της συζήτησής μας.

Πώς βρέθηκες στο Λονδίνο;

Κάποια στιγμή έμεινα άνεργη. Δεν μπορούσα να βρω πουθενά δουλειά. Έψαχνα ακόμα και την περίπτωση να πλένω πιάτα σε εστιατόρια. Καθώς δεν έβρισκα δουλειά στη Ναύπακτο, άρχισα να ψάχνω και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ήθελα να αλλάξει κάτι και μέσα μου και έξω μου. Ήξερα πλέον ότι ήθελα κάτι διαφορετικό στη ζωή μου. Όσα βιογραφικά κι να έστειλα δεν έλαβα καμία απάντηση έστω και αρνητική.

Κάποια στιγμή είδα μία ανάρτηση ενός γνωστού στο facebook. Ζούσε στο Λονδίνο, εργαζόταν ως οδηγός και έλεγε πως υπήρχαν θέσεις για όσους ενδιαφέρονταν. Μου άρεσαν τα φορτηγά, οι νταλίκες και είχα όλα τα διπλώματα, για τρακτέρ, για λεωφορείο. Τον ρώτησα αν στη δουλειά παίρνουν και γυναίκες και μάλιστα μεγαλύτερες σε ηλικία. ‘Ήμουν 52 χρονών.  Τελικά έστειλα τα χαρτιά μου και μέσα σε δύο εβδομάδες βρέθηκα στο Λονδίνο. Ήταν μία μεγάλη αλλαγή.

Κάποτε είχα μία στήλη που λεγόταν «Ανθρώπων μνήμες». Σε αυτή ηλικιωμένοι άνθρωποι αφηγούνταν την πορεία της ζωής τους, την ιστορία τους. Πολλοί από αυτούς πήγαν να βρουν κάτι καλύτερο στο εξωτερικό χωρίς να ξέρουν ούτε το «καλημέρα». Καμία φορά σκέφτομαι ότι αυτοί με ενέπνευσαν… 

Πώς είναι οδηγείς αυτό το χαρακτηριστικό κόκκινο λονδρέζικο λεωφορείο;

Αρχικά ήταν κάπως τρομακτικό. Από τότε που έβγαλα το δίπλωμα δεν είχα οδηγήσει ξανά λεωφορείο, μόνο βανάκι. Επιπλέον οδηγούσα ένα λεωφορείο που ήταν διπλάσιο στο μέγεθος, στο ύψος. Απορούσα αν μία γυναίκα μπορούσε να ελέγξει ένα τέτοιο λεωφορείο. Είναι όμως σαν να οδηγείς αυτοκίνητο, απλά πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός. Προσέχουμε να μην γεμίσει το λεωφορείο ενώ απαγορεύεται να στέκεται κάποιος όρθιος μέσα σε αυτό. Αν φυσάει, τα πράγματα δυσκολεύουν.

Μία δύσκολη στιγμή ήταν όταν πέρασε ένας τυφώνας. Οδηγούσα και το λεωφορείο κουνιόταν πολύ. Κάποια στιγμή, μπροστά μου, στα 500 μέτρα, φεύγουν κεραμίδια από μία οροφή και χτύπησαν δύο παιδάκια που περνούσαν. Ξαφνικά ο δρόμος έκλεισε, ήρθε αστυνομία, ασθενοφόρο. Κόλλησα εκεί για αρκετή ώρα… Είναι δύσκολο όταν ξαφνικά πρέπει να αλλάξεις δρομολόγιο επειδή έχει συμβεί κάτι τέτοιο.  Έχω ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο, μία γραμμή, όμως υπάρχουν άλλα πέντε που μπορεί να κάνω αν υπάρξει ανάγκη.

Πώς είναι η ζωή στο Λονδίνο;

Υπάρχουν φανταστικά μουσεία και πολλά πράγματα για να δεις. Κάποια σημεία, κάποια πάρκα, το παλάτι, σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεται σε παραμύθι και ότι όλα θα ζωντανέψουν ξαφνικά. Ειδικά το βράδυ το σκηνικό είναι μαγικό, υπάρχουν φώτα παντού, φωτισμένες γέφυρες…

Η ζωή όμως είναι δύσκολη. Δουλεύεις από το πρωί και τελειώνεις το βράδυ. Το ωράριο είναι συνεχόμενο. Μπορεί οι μισθοί να είναι υψηλοί όμως τα χρήματα για το ενοίκιο είναι πολλά. Νοικιάζω ένα δωμάτιο σε όροφο, έχουμε κοινόχρηστη κουζίνα και μπάνιο μαζί με 9 άτομα, και η τιμή του είναι 650 ευρώ.

Έχεις μετανιώσει ποτέ για  αυτή την επιλογή ;

Ήθελα όπως είπα την αλλαγή, να γνωρίσω νέα πράγματα, να ξεφύγω από τον κλειστό κύκλο που ζούσα. Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω όμως όχι ακόμα. Ακόμα και αν φύγω από το Λονδίνο, θα πάω σε κάποια άλλη χώρα να κάνω κάτι άλλο πριν επιστρέψω στην Ελλάδα. Αισθάνομαι ότι έχω κι άλλα χρόνια μπροστά μου και ότι θέλω και μπορώ να κάνω και άλλα πράγματα. Αισθάνομαι σαν να περνάω εφηβεία στα 56 μου χρόνια.

Με τι άλλο σου αρέσει να ασχολείσαι;

Παρακολουθώ σεμινάρια σχετικά με την ψυχική υγεία. Στη δουλειά μου μάλιστα είμαι σε μία ομάδα υποστήριξης των οδηγών. Συζητάμε μαζί τους ό,τι τους απασχολεί ή τους προκαλεί στρες.  Στην Ελλάδα, σχεδόν 20 χρόνια είμαι στον Ερυθρό Σταυρό. Την 25η Μαρτίου που ήμουν στην Ελλάδα πήρα και μέρος στην παρέλαση.  Κάποια στιγμή, όσο βρισκόμουν στη Ναύπακτο, για δέκα χρόνια, είχαμε έναν συνεταιρισμό γυναικών, φτιάχναμε χιλοπίτες, μαρμελάδες. Ήμασταν 17 γυναίκες όμως στα χρόνια της κρίσης αυτή η προσπάθεια δεν μπόρεσε να κρατηθεί.

Δεν σκέφτηκες να παντρευτείς ξανά…

Όχι. Δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ ότι θα δεσμευτώ πάλι. Μου αρέσει αυτή η ελευθερία που έχω.  Μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξω γνώμη μπορεί και όχι.

Τι θα ήθελες να κρατήσουν οι αναγνώστες από τη συζήτησή μας;

Αν κάποιος έχει μέσα του κάτι, δεν πρέπει να το πνίγει, όσο δύσκολο και αν είναι πρέπει τουλάχιστον να προσπαθεί όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.