Πριν δέκα χρόνια ο ξεχωριστός κύριος Άναλις, πέρασε στην "άλλη όχθη"- Ο διπλωμάτης, ο συγγραφέας, ο ποιητής

Ο γαλλόφωνος συγγραφέας, δοκιμιογράφος Δημήτρης Τσακανίκας Άναλις σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι, τη Λωζάννη και τη Γενεύη. Η διατριβή του, για την κατάληψη της εξουσίας στα μεταπολεμικά Βαλκάνια, δημοσιεύθηκε το 1978 από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις της Γαλλίας και χαιρετίστηκε ως η πρώτη σε βάθος ανάλυση της περιοχής αυτής. Επί δικτατορίας εργάστηκε στον ελβετικό Τύπο και κατόπιν στη γαλλική «Le Monde» και στο «Nouvelles Litteraires». Υπήρξε συνεργάτης, για μερικά χρόνια, της Υπηρεσίας Ενημέρωσης του υπουργείου Εξωτερικών και, κατόπιν, ειδικός σύμβουλος για ζητήματα Δυτικής Ευρώπης.
 
Έδωσε, σεμινάρια και διαλέξεις στο Κέντρο Διπλωματικών και Στρατηγικών Σπουδών της Γαλλίας, σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και ινστιτούτα, ενώ ήταν μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Επιτήρησης της Ομάδας Δικαιωμάτων και Μειονοτήτων, καθώς και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
 
Τα περισσότερα βιβλία του γράφτηκαν στα γαλλικά και εκδόθηκαν στη Γαλλία. Η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Lied (1957), κυκλοφόρησε όταν ήταν σε ηλικία 19 ετών.
 
Στα ελληνικά κυκλοφόρησαν οι συλλογές Τα χέρια (1958), Ουρανούπολη (1972), Ήλιος των ποταμών (1972), Το στοιχειωμένο νησί (1974), Πανιά για περιπλάνηση (1976), Η σκιά που χτίζει (1978), Άνθρωποι της άλλης όχθης (2006) και η νουβέλα Το άλλο βασίλειο και Σίλια ή «The Golden Sixties» (2008). Σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ελληνικά και η αλληλογραφία του με τον Σύρο ποιητή 'Αδωνι, με τον τίτλο Φιλία, χρόνος και φως. Γράμματα από τη Μεσόγειο (2009). Μετέφρασε Αισχύλο στα γαλλικά, Υβ Μπονφουά, Ζυλιέν Γκρακ, 'Αδωνι στα ελληνικά.
 
Για την προσφορά του στα γράμματα και στην επιστήμη τιμήθηκε από το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών με το Βραβείο Σταντάλ. 

"Πριν από τη λησμονιά που θα κρατήσει πολύ / Μερικές αγαπημένες εικόνες, σώματα, λοξές προοπτικές / Πίνακες, γλυπτά, αποχαλινωμένες θάλασσες, ξερολιθιές / Κι όλα όσα καταφθάνουν μόνα τους, καλεσμένα / Από τις παράταιρες φωνές της μνήμης, / Αναμνήσεις, παρ’ όλα αυτά ξεκάθαρες / Παρούσες την κάθε στιγμή.
Ανάμεσα στην τελεσίδικη ακινησία / Της τελευτής και την ανάρμοστη, / Υστερική τύρβη των ημερών μας / Απομένει ένα βλέμμα, απομένει ένα χέρι"

Το ποίημα αυτό του Άναλι γραμμένο σε μια στιγμή μετάβασης από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, είναι η αποκρυστάλλωση της ρευστής στιγμής ανάμεσα στο εδώ και την αντίπερα όχθη στην οποία πέρασε στις 10 του Φλεβάρη του 2012, αφήνοντας πίσω του σκέψεις και λόγια και μνήμες από το ξεχωριστό του πέρασμα.