"Είναι του Κωστάκη αυτοί οι στίχοι"- Για το "Έρμα" του αξέχαστου Πράχτορα

Μακάρι να μην γνώριζα καθόλου τον Πράχτορα. Μακάρι να μην τον είχα συναντήσει ποτέ. Μακάρι να μην τον είχα αγαπήσει πολύ και μακάρι να μην μου έλλειπε τόσο. Μόνο έτσι θα ήταν δυνατόν μακριά από τις πλάνες σκιές του υποκειμενισμού να κρίνω τα ποιήματά του στο «ΕΡΜΑ».

Το 1996 όταν τα διάβασα για πρώτη φορά δεν τα κατάφερα.

Δεν τα κατάφερα ούτε στη δεύτερη προσπάθειά μου μετά από χρόνια όταν ζούσε ακόμα.

Τότε μου άρεσαν πολύ αλλά μόνο επειδή ήταν δικά του και όλα τα αισθήματά μου γι’ αυτόν αγκάλιασαν τα ποιήματά του.

Αυτή τη φορά στην επανέκδοσή τους νομίζω ότι τα κατάφερα. Τουλάχιστον έτσι εύχομαι και ελπίζω.

Νομίζω ότι πολλές ζωές πολλών ανθρώπων αναβλύζουν στους στίχους των ποιημάτων του.

Πρώτα από όλα γεμίζουν τα μάτια σου από το θολό από δάκρυα λαμπύρισμα των έμμετρων κραυγών των «ποιητών της ήττας».

Ακούγονται και πάλι με την ίδια αδιάκοπη θλίψη τα βογγητά του Ρίτσου, του Αναγνωστάκη, του Βρετάκου.

Θρηνεί την ήττα μιας  άλλης εποχής χωρίς αίματα και νεκρούς αυτή τη φορά αλλά γεμάτα από «αμνήμονες υποστηριχτές της συγκυρίας».

Την ίδια στιγμή όμως μας προσκαλεί  να πανηγυρίσουμε την πτώση των ειδώλων, να αναμετρηθούμε με τον καινούργιο Προκρούστη και κυρίως να μετρήσουμε και να αντισταθούμε στους φόβους μας.

Τους δικούς του φόβους ο Πράχτορας τους καταγγέλλει, τους εξυμνεί, τους απειλεί και τους δοξάζει ταυτόχρονα. 

Φυσικά εκείνο που σαν πρωινή αύρα σου δίνει ανάσα δροσιάς διαβάζοντας το «ΕΡΜΑ» είναι η κατακλυσμιαία ύπαρξη της γυναίκας.

Μιλά αδιάκοπα μαζί τους, διασχίζει  τα «οροπέδια της καρδιάς τους», «χάνει τα πρόσωπά τους στην ομίχλη του παρελθόντος» και τις υμνολογεί όταν «έκλαψαν μεθυσμένες από τους χυμούς των δικών τους καρπών».

Το «ΕΡΜΑ» είναι μια απόλαυση για όσους αγαπούν την ποίηση και μια πρόσκληση αγάπης για όσους δεν τη γνωρίζουν.

Εγώ δεν το κατάφερα τελικά. Στο τέλος της τρίτης ανάγνωσης φώναξα. Είναι του Κωστάκη οι στίχοι αυτοί.

Γιώργος Μάρκου