Πάτρα – Αθήνα – Βερολίνο: Η ιστορία της αναχώρησης

Ιανουάριος 2020. Πίνοντας κρασιά με φίλους, ευχόμενοι ο ένας στον άλλον καλή χρονιά, σχεδιάζοντας ταξίδια και κυρίως αγνοώντας το τι έρχεται. Ένα από εκείνα τα βράδια λοιπόν, έχουμε μαζευτεί παρέα και αποφασίζουμε να κλείσουμε εισιτήρια για το πρώτο μου ασιατικό ταξίδι. Προορισμός το Μπαλί. Κάτι έχουμε ακούσει, διαβάσει ότι στην Κίνα έχει έρθει ένας νέος ιός, αλλά το ταξίδι μας έχει σχεδόν 4 μήνες μπροστά του για να πραγματοποιηθεί και η αισιοδοξία μας είναι πανταχού παρούσα. Εκείνη την περίοδο εργαζόμουν πολύ. Τα πρωινά μου και τα απογεύματα ήταν κατά κάποιο τρόπο μοιρασμένα ανάμεσα στο  si doux και το θέατρο act με την παράσταση ελεύθερο ζευγάρι.

Κι όποτε έβρισκα ελεύθερο χρόνο πάλι ταξίδευα νοερά σε κάποιο προορισμό ή σκεφτόμουν όλα αυτά που θα ήθελα να δοκιμάσω στο θέατρο. Υπήρχε μια ορμή, ένα κύμα ενέργειας που όλο και φούσκωνε χωρίς να έχει βρει τη διέξοδο του. Σχέδια, όνειρα για επόμενες παραστάσεις, σχέδια για ταξίδια, σχέδια για το si doux, ένα καρναβάλι που ερχόταν με όλη την τρέλα και ενέργεια που αυτό φέρει και μια επικείμενη Άνοιξη που πάντα την περιμένω με ορθάνοιχτη αγκαλιά.

Όλοι γνωρίζουμε τη συνέχεια της ιστορίας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη. Τα σχολεία έκλεισαν. Τα θέατρα έκλεισαν μια μέρα που πηγαίναμε για πρόβα. Το καρναβάλι ακυρώθηκε. Τα μαγαζιά δεν είχαν κόσμο. Οι συζητήσεις γύρω μου αφορούσαν όλες το επερχόμενο lockdown. Ο κόσμος ήταν μουδιασμένος, φοβισμένος. Μετά από μια βδομάδα, Παρασκευή ήταν, μοιράζαμε τα εναπομείναντα γλυκά στο si doux. Μέχρι τις 00:00 έπρεπε να είχαμε καθαρίσει και κλείσει το μαγαζί για αναστολή λειτουργίας 2 εβδομάδων με κρατική εντολή. Οι εκφράσεις των προσώπων μας όλων, εκείνο το βράδυ ήταν ακαθόριστες. Φόβος, αγωνία, απορία, έκπληξη, δάκρυα και μια άγνοια για το πόσο θα διαρκέσει. Βρισκόμασταν μπροστά σε κάτι πολύ άγνωστο στη μέχρι τότε ζωή μας. 

Οι πρώτες εβδομάδες κύλησαν ομαλά, θα έλεγα και ευχάριστα. Προσωπικά το είδα ως μια αναγκαστική παύση (μιας κι εγώ τις παύσεις δεν τις κάνω εύκολα), μια αλλαγή στον μέχρι τότε ρυθμό της ζωής μου. Για μένα τουλάχιστον που η εργασία μου διακόπηκε και δεν συνεχίστηκε με τηλεργασία, υπήρξε πολύς χρόνος για ξεκούραση, σκέψη και παρατήρηση. Η καθημερινότητα άλλαξε τελείως. Όλες οι μέρες ήταν ελεύθερες. Δεν ξεχώριζα Δευτέρα από Κυριακή. Τώρα είχα χρόνο να διαβάσω όσο θέλω, να ανακαλύψω μουσικές, να προετοιμάσω ένα ωραίο φαγητό, να καθίσω σε τραπέζι ήρεμα να φάω, να δω τους γονείς μου, να δω φίλους,  να ασχοληθώ με τα φυτά, να τρέξω καθημερινά στην θάλασσα, να καθίσω σπίτι μου και να χαρώ ό,τι έχω. Είχα χρόνο για απλά καθημερινά πράγματα που μέσα στους παρελθοντικούς ρυθμούς της ζωής μου είχα παραμελήσει.

Τεράστιας σημασίας η παρουσία ανθρώπων που είχα δίπλα μου. Οι φίλοι μου. Νιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη που τους “συνάντησα” και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τους γνώρισα καλύτερα. Με γνώρισαν καλύτερα. Όλα ήταν πιο απλά, πιο γυμνά. Το αγαπημένο μας σποτ μια ταράτσα. Ένα ηχείο φορητό για να ακούμε μουσικές, κάποιες μπύρες και κρασιά. Είδαμε πολλούς μωβ ροζ ουρανούς εκεί και άλλα τόσα φεγγάρια. Μοιραστήκαμε τη χαζομάρα μας, κουβέντες για πολιτική, για όνειρα για επιθυμίες για μελλοντικά πρότζεκτ, μοναξιές, φόβους, αλήθειες, ταινίες, φαγητά. Νιώθω τυχερή που η “βαλίτσα” μου κουβαλά και τέτοιες στιγμές από την καραντίνα. Και πέρα από την τύχη να έχω τα παραπάνω, είχα και τις “νύχτες” μου, όπως όλοι μας άλλωστε. Μια τεράστια οικονομική αβεβαιότητα που κάποιες φορές δεν την κατάφερνα και με νικούσε. Μια ματαιότητα πως ό,τι και να κάνω, ό,τι και να προσπαθήσω δεν εξαρτάται από μένα. Με πολλά κύματα ήρθε η αποδοχή ή μάλλον καλύτερα η συμφιλίωση. Κι αυτή ίσως ποτέ ολόκληρη. 

Και μια μέρα μέρα, λίγο πριν τον πρώτο θερινό μήνα,  μας λένε “ανοίγετε”. Είστε ελεύθεροι μέχρι την τάδε ώρα, μπορείτε να καθίσετε σε κάποιο τραπέζι μέχρι τόσα άτομα, μπορείτε να δείτε παραστάσεις ανά 2 ή ανά 3 φορώντας καθόλη τη διάρκεια μάσκες, μπορείτε να πιείτε ποτό, αλλά μόνο καθιστοί, απαγορεύεται να χορεύετε και να μετακινείστε,  απαγορεύεται να κάθεστε στο πάσο του μπαρ. Δύσκολο καλοκαίρι. Όλος ο κόσμος με μάσκες μέσα κι έξω του.

Είχε συσσωρευτεί πολλή ενέργεια μέσα μου και ήθελα κάπως να εκτονωθεί με ένα δημιουργικό τρόπο. Ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω σε παλιές συνήθειες, να μαζευτούμε σε έναν χώρο και να ξεκινήσουμε πρόβες, να οργανώσουμε φθινοπωρινές ατζέντες με επικείμενες δημιουργικές δουλειές χωρίς αναφορά στο πιθανό δεύτερο κύμα του ιού. Να μαζευτούμε να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε όλοι μαζί, να συνωστιστούμε σε μια συναυλία ή στο αγαπημένο  μας μπαρ, να αγκαλιαστούμε χωρίς δεύτερες σκέψεις, να φαίνονται τα χαμόγελα μας και να δώσουμε χέρια χωρίς αντισηπτικά. Δεν συνέβη ποτέ στο όλον του. Ημίμετρη περίοδος με ημίμετρη ελευθερία. 

Όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε. Η ελευθερία μας περιορίστηκε κι άλλο. Απαγόρευση κυκλοφορίας τα μεσάνυχτα,  στις εννιά, μετά στις έξι.  Το δεύτερο lockdown ήρθε πιο ομαλά. Ξέραμε, το περιμέναμε. Αγνοούσα τη διάρκεια του, αλλά ήμουν εξοικειωμένη. Η δεύτερη φορά ήταν πολύ διαφορετική από την πρώτη. Πιο εσωτερική, με λιγότερη συναναστροφή και περισσότερη ενδοσκόπηση. 

Από όλον αυτόν τον σχεδόν ενάμιση χρόνο, είδα ανθρώπους δικούς μου να μεταμορφώνονται σε έναν καλύτερο εαυτό. Να αποβάλλουν παλιές τοξικές συνήθειες και να αρχίσουν να φροντίζουν τον εαυτό τους. Μου έδωσαν πολλή χαρά και με “έσπρωξαν” να δοκιμάσω να αλλάξω κι εγώ συνήθειες. Σίγουρα όλοι είδαμε περισσότερο τα σπίτια μας, τους συντρόφους μας, τις σχέσεις μας. Σε κάποιους αυτή η παύση βελτίωσε τις σχέσεις του, σε άλλους το αντίθετο. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια πρωτοφανή εμπειρία στις ζωές όλων μας.

Είχαμε μάθει ως πολίτες Δυτικής κοινωνίας να κινούμαστε διαρκώς, να είμαστε δραστήριοι, κοινωνικοί, καταναλωτικοί, να θεωρούμε δεδομένη την καθημερινότητα που έχουμε και αυτή η παύση μας αναίρεσε πολλά με πιο σημαντικό τη μη δυνατότητα να αποχαιρετήσουμε έναν δικό μας άνθρωπο από κοντά την ώρα που έφευγε. 

Εύχομαι οι συνήθειες που υιοθετήσαμε τις περιόδους καραντίνας να μη μείνουν ως συνήθειες καραντίνας, αλλά ο κόσμος να εξακολουθήσει να πηγαίνει στα πάρκα, να εξακολουθήσει να περπατάει και να χαζεύει το ηλιοβασίλεμα, να συνεχίσει να κάθεται σε πλατείες και σκαλάκια, τώρα με τις πλέον “οθονικές ζωές” μας να κοιτάμε περισσότερο τα μάτια του άλλου που κάθεται δίπλα μας και λιγότερο, για να μην πω καθόλου, τις οθόνες μας. Και κάπου εδώ κι εγώ σταματώ, να κάτσω να παρατηρήσω την τριανταφυλλιά και να απαριθμήσω τα άνθη της.

Το ταξίδι συνεχίζεται αύριο….