Το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει ο πατρινός σκηνοθέτης
Ταξίδι στο χρόνο, στην παράδοση αλλά και στο Λειβάρτζι ετοιμάζει μέσα από το νέο του project ο πατρινός σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές, Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ πάνω στο οποίο εργάζεται τα δύο τελευταία χρόνια.
«Το σχέδιο λέγεται "Το Λενάκι και είναι μία καταβύθιση σε αυτή την περιοχή που είναι ανάμεσα στην ιστορία και την παράδοση, στην περιοχή του Λειβαρτζιού Καλαβρύτων. Στηριζόμενοι σε ένα δημοτικό τραγούδι, ψάχνουμε να βρούμε τη σχέση που έχουν οι στίχοι με κάποια πραγματικά επεισόδια. Από εκεί και πέρα, προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε την πορεία των προσώπων με την πάροδο του χρόνου… » λέει στο thebest.gr ο κ. Ινδαρές.
Ποιο είναι το τραγούδι στο οποίο στηριχθήκατε;
Είναι το «Πού πας Ελένη από βραδιού». Ένα τραγούδι που τραγουδιέται ως τσάμικο στην Πελοπόννησο και στη Ρούμελη, Η προηγούμενη εκδοχή του ήταν «καθιστική» κι συναντιέται από τις πρώτες συλλογές του δημοτικού τραγουδιού, λίγο μετά το 1821. Ήταν μόδα στην Ευρώπη η τοπική παράδοση των τραγουδιών. Εμφανίστηκε λοιπόν τότε και ταξίδεψε σε πολλά μέρη. Αυτό το τραγούδι μαζί με την τύχη των ηρώων της ιστορίας του Λειβαρτζίου είναι ο βασικός άξονας της αναζήτησης, της έρευνας μου.
*Η ιστορία του τραγουδιού αναφέρεται σε μία ερωτική ιστορία του 1821 ανάμεσα στον Elmaz Agha και μια Ελένη.
Πότε και πώς πήρατε την απόφαση για αυτό το project;
Πρόκειται για μία ιστορία που απασχολεί τουλάχιστον εδώ και δύο χρόνια. Ξεκίνησε από κάποια τεκμήρια που βρέθηκαν στο σπίτι μου στην Πάτρα, στο πατρικό μου σπίτι. Εκεί βρήκα τα στοιχεία μίας ιστορίας που είχε να κάνει με το τέλος του 1890…
Τα χαρτιά αφορούσαν το κάψιμο ενός πύργου και βρέθηκα μπροστά σε μία οικογενειακή ιστορία, άλλα 100 χρόνια πίσω. Βρήκα λοιπόν το επεισόδιο που έχει να κάνει με το δημοτικό τραγούδι που ανέφερα. Είναι ένα τραγούδι που έχει ξεχαστεί, δεν τραγουδιέται πια, έχει να κάνει με τον έρωτα δυο αλλοθρήσκων… μία συγκινητική και ενδιαφέρουσα ιστορία. Η έρευνα ξεκίνησε με το ερώτημα «γιατί τοι τραγούδι δε τραγουδιέται», γιατί αυτή η ιστορία στο χωριό είναι ξεχασμένη.
Άρχισα να σκαλίζω στοιχεία στις πηγές, στα αρχεία σε βιβλία, σε χειρόγραφο, αρχεία του κράτους αλλά και των αγωνιστών που βρίσκονται στην εθνική βιβλιοθήκη. Ψάχνοντας και με έναν ενδιαφέρον γενεαλογικού τύπου για τις ρίζες μου που όμως τελικά ακουμπούσαν και συνδέονταν με την ιστορία του χωριού. Το Λειβάρτζι έχει μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Ένα χωριό που έχει δοκιμαστεί πολύ σε διάφορες περιόδους, έντονα. Είναι σαν μία χαραμάδα στο χρόνο που σε κάνει να μπεις και να αρχίσεις να ψάχνεις. Η έρευνα λοιπόν ξεκίνησε με ψάξιμο στις πηγές και πολλές κουβέντες και φτιάχτηκε ένα σώμα που θέλει πλέον ένα δεύτερο κύμα έρευνας με την κάμερα, είναι αυτό που λέμε «ντοκιμαντέρ».
Έχουν γίνει αρκετά γυρίσματα μέχρι τώρα αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί ο κύριος όγκος των γυρισμάτων. Υπολογίζεται ότι με μία επιχορήγηση που υπάρχει και ελπίζοντας και σε περεταίρω βοήθεια, γιατί έχει ένα κόστος αυτό το σχέδιο, να μπορέσω να προχωρήσω και μέσα στο χρόνο που τρέχει να το ολοκληρώσω. Να σημειώσω ότι το υλικό της έρευνας, οι πηγές, θα γίνει βιβλίο και θα εκδοθεί από τις εκδόσεις του βιβλιοπωλείου εστία με εισαγωγή του Παντελή Μπουκάλα και κάποιες ενδιαφέρουσες ζωγραφιές της σπουδαίας εικαστικού Λυδίας Βενιέρη.
Πέρα από αυτά που σας κέντρισαν για να προχωρήσετε στο ντοκιμαντέρ, τι άλλο βρήκατε εσείς ενδιαφέρον σε αυτή τη διαδικασία και τι πιστεύετε ότι θα βρουν οι θεατές;
Δύο πράγματα. Το ένα έχει να κάνει με αυτό που λέμε μνήμη και λήθη. Πώς δηλαδή, και προσωπικά ο καθένας μας αλλά και στην κλίμακα της κοινότητας, χειριζόμαστε την εμπειρία μας σπρώχνοντας κάποια πράγματα, θάβοντας τα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, να προχωρήσουμε μπροστά. Και πώς αυτά που κρατάμε στη μνήμη μας με την πάροδο του χρόνο τα εξωραΐζουμε, τα εξελίσσουμε. Αυτή η διαδικασία της μνήμης και της λήθης είναι ένα πράγμα που έχει ενδιαφέρον και είναι συναρπαστικό. Σε αυτό το σημείο θέλω πολύ να στηθεί το ντοκιμαντέρ.
Το άλλο έχει να κάνει με την γοητεία που έχει αυτή η περίοδος του 1821, στην Πελοπόννησο που είναι πυρήνας της έκρηξης της επανάστασης. Έχει ενδιαφέρον το πώς η ιστορία φωτίζεται διαφορετικά από τον καθένα που αναλαμβάνει να την αφηγηθεί με τη δική του οπτική, για τους δικούς του λόγους και με τα δικά του κίνητρα. Ο άνθρωπος που θέλει να καταλάβει τι πραγματικά έχει γίνει πρέπει να λειτουργήσει συνδυαστικά. Να ακούσει το έναν, τον άλλον, τον παραπέρα, την αντίθετη άποψη.
Αυτή η σύνθεση του τι πραγματικά έγινε έχει πολύ ενδιαφέρον και θα έλεγα ότι είναι συναρπαστικό. Υπάσχει αίσθημα, υπάρχει ρομάντζο, υπάρχει βεντέτα, υπάρχει το 1821, υπάρχει η συγκίνηση του ν ακούς, να «συναντιέσαι», να «γαντζώνεσαι» με το παρελθόν της πατρίδας. Κάθε φορά που κάποιες αφηγήσεις μας οδηγούν- ανεξαρτήτως χρόνου και τόπου- σε αυτή την υπόθεση της εξερεύνησης των ριζών, όλοι βρίσκουμε ενδιαφέρον προσωπικό. Με τον ίδιο τρόπο που ακούμε ιστορίες από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Οι θεατές λοιπόν με ευχαρίστηση θα παρακολουθήσουν αυτό το ταξίδι της συνάντησης με το παρελθόν μίας ορεινής κοινότητας της Πελοποννήσου
Λίγα λόγια για το Λειβάρτζι
Είναι ένα από τα ωραιότερα χωριά της Πελοποννήσου στο Δήμο Καλαβρύτων,8 χιλιόμετρα από τα Τριπόταμα,σε 850 μέτρα υψόμετρο.
Είναι ένα από τα 73 χωριά της επαρχίας Καλαβρύτων. Το μεγαλλίτερο του Δήμου Αροανίας .Απέχει 41 χλμ από τα Καλάβρυτα, 226 χλμ από Αθήνα και 100 χλμ από Πάτρα. Ορεινό χωριό (850 μ.υψ.)όχι ιδιαίτερα δυσπρόσιτο βρίσκεται μεταξύ των παραφυάδων του ιστορικού Ερύμανθου και το διασχίζει ο Λειβαρτζινός Ερύμανθος,γεμάτος πλατάνια και καστανιές.
Χωρίζεται σε πέντε συνοικίες το Μεσοχώρι, τους Περιτσέους, τον Αϊ – Γιάννη και την Δυτική και Ανατολική Απανάκρη, ενώ έχει και δύο ακόμα οικισμούς το Λειβάδι και το Λειβαρτζινό. Επίσης, αυτό που ξεχωρίζει είναι οι 13 (16ου έως 19ου αιώνα)εκκλησίες με προεξέχουσα την Ιστορική Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας (1650), η οποία είναι και Πολιούχος του χωριού.
Το Λειβάρτζι διακρίνεται για την φυσική του ομορφιά και τα πέτρινα χτίσματα, όπως βρύσες, πύργους. Οι επιλογές για πεζοπορία εντός και εκτός του χωριού είναι αρκετές αν και τα μονοπάτια δεν είναι χαρτογραφημένα. Αν και στο παρελθόν δέσποζαν πολλοί μύλοι στο χωριό μας τώρα υπάρχουν μόνο κάποια χαλάσματα να μαρτυρούν το παρελθόν με την μεγάλη εμπορική δραστηριότητα της περιοχής. Στην ακμή του, στις αρχές του 20ού αιώνα, διέθεται και κλινική - του γιατρού Θούα. Στο πέτρινο Σχολείο (1856),στεγάζεται Λαογραφικό Μουσείο της Λειβαρτζινής Παράδοσης
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
