Ο Πατρινός Δημήτρης Ινδαρές ετοιμάζει ταινία για την εισβολή της αστυνομίας στο σπίτι του

Ο γνωστός πατρινός σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές, που έγινε talk of the town μετά την αστυνομική εισβολή στο σπίτι του και την προσαγωγή στη ΓΑΔΑ (18/12/19) με την ανυπόστατη κατηγορία ότι σχετίζονταν οικογενειακώς με τη γειτονική κατάληψη, ξαναθυμάται την απίστευτη εκείνη περιπέτεια και μιλά στη lifo για την αναμενόμενη δίκη αλλά και για τα προσεχή επαγγελματικά του σχέδια.

Στην συζήτηση που συνδυαζόταν με ξενάγηση στα σημεία εκείνα του σπιτιού όπου εκτυλίχθηκαν οι αστυνομικές βαρβαρότητες, μίλησε για τις δύσκολες εκείνες ώρες, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που τους προκάλεσαν –«εμείς έχουμε εξαρχής όνομα και επώνυμο, ενώ η ευθύνη της απέναντι πλευράς διαχέεται σε σκοτεινούς διαδρόμους»‒, το προσωπικό και κοινωνικό αντίκτυπο αλλά και για το «μέρος δεύτερον» αυτής της ιστορίας, που αναμένεται τόσο στα δικαστήρια (εκκρεμούν αφενός η δίκη του Δημήτρη και των παιδιών, αφετέρου η εκδίκαση της δικής τους μήνυσης) όσο και στη μεγάλη οθόνη: ο συνομιλητής μου προτίθεται να τη γυρίσει σε ντοκιμαντέρ, όταν το πράγμα κατασταλάξει, ενώ και ο καλός του φίλος και συνάδελφος Νίκος Περάκης σκέφτεται να την εντάξει σε μια δουλειά που ετοιμάζει.  

 «Το ζήτημα δεν είναι να δείξουμε τι κακό πάθαμε ως οικογένεια ‒άλλοι παθαίνουν πολύ χειρότερα‒ αλλά το πόσο πρόθυμα σπαταλάμε στον τόπο μας τη λογική και το πολύτιμο κεφάλαιο της συναίνεσης στην αρένα της τοξικότητας και της μισαλλοδοξίας» λέει, συμπληρώνοντας ότι θα διεκδικήσει το δίκιο του μέχρι τέλους. Πόσο μάλλον που δεν υπήρξε μέχρι τώρα καμία συγγνώμη, καμία απολογία για την καραμπινάτη κατάχρηση εξουσίας που υπέστη.  

Ταυτόχρονα, όμως, θέλει να ξεχάσει αυτόν τον εφιάλτη, να προχωρήσει παρακάτω, να συνεχίσει τη ζωή και τη δουλειά του από κει που τις άφησε. Ήδη δουλεύει ένα ντοκιμαντέρ για ένα δημοτικό τραγούδι που αναφέρεται σε μια ξεχασμένη ιστορία του '21, το οποίο μάλιστα πρόκειται να εκδοθεί σε βιβλίο, ενώ έχει στα σκαριά ένα ακόμα με μνήμες από τον Β' Παγκόσμιο και την Κατοχή κάπου στην ελληνική επαρχία.  

Σταθήκε, τέλος, στις δύσκολες ώρες που περνάει ο πολιτισμός προσδοκώντας «τη στιγμή που οι άνθρωποι θα διεκδικήσουν ξανά δυναμικά τη ζωντανή εμπειρία της κοινότητας σε κάθε τομέα», εφόσον «είναι μέρος της φύσης μας και όρος της ψυχικής μας υγείας».