Γιώργος Σπηλιόπουλος: "Η Νεφέλη μου, το κοριτσάκι μου, είναι το δικό μου μυστικό για να μένω δυνατός"

Είναι από τις συνομιλίες που κάνουν το χρόνο να σταματά… Τα λόγια ενός χαροκαμένου πατέρα που έχασε το μοναχοπαίδι του γίνονται λέξεις, ρίμες, σκέψεις, αναπάντητα ερωτήματα-στο βιβλίο-ύμνο που έγραψε για εκείνη….την Ίριδα Μαρία Νεφέλη, την αγαπημένη κόρη του- ανακατωμένα με αναμνήσεις και συναισθήματα από μια προηγούμενη ζωή που την πορεία της έκοψε στιγμιαία ένα τροχαίο δυστύχημα. Διαβάζεις και αυτό που σκέφτεσαι είναι ότι και η σιωπή, απάντηση είναι. Το πιο σκληρό πράγμα είναι όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του. Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές-λένε- αλλά αυτός ο πόνος δε μπορεί να γιατρευτεί…Μέρα με τη μέρα γίνεται και πιο οδυνηρός. Πέρασαν 5 χρόνια από τότε που η άτυχη Νεφέλη προστέθηκε στη μαύρη λίστα των θυμάτων της ασφάλτου. Ένα κορίτσι 18 χρόνων γεμάτο δίψα για ζωή και όνειρα τα οποία έμελλε να σβήσουν με τον πιο δραματικό τρόπο. Μια βόλτα-ως συνεπιβάτης- με τη μηχανή κατέληξε σε τραγωδία με αποτέλεσμα να αφήσει την τελευταία της πνοή, ύστερα από 15ημέρες, στο νοσοκομείο. Ο Φιλόλογος Γιώργος Σπηλιόπουλος μου εξομολογείται πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, γι’ αυτόν είναι λες και δεν πέρασε μια μέρα. Η απώλεια παραμένει πάντα αποτυπωμένη στα μάτια του και ο βαρύς σταυρός του, ασήκωτος από την πρώτη μέρα. Μέσα από το δικό του πόνο όμως στέλνει το πιο ηχηρό μήνυμα στην κοινωνία αλλά και σε όλους τους οδηγούς για την αποτροπή τέτοιων θλιβερών συμβάντων.

1.      Ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψετε το συγκεκριμένο βιβλίο; Γιατί «Ίρις-Μαρία Νεφέλη»; Τι πραγματεύεται;

Η κόρη μου, Μαρία Νεφέλη,  τραυματίστηκε σοβαρά ως συνέπεια της σύγκρουσης που συνέβη ανάμεσα στη μοτοσικλέτα στην οποία ήταν συνεπιβάτης  και σε διερχόμενο αυτοκίνητο στη διασταύρωση των οδών Μαιζώνος και Αράτου, στην Πάτρα. Εγώ κι η μητέρα της δεν είδαμε τι συνέβη, το πληροφορηθήκαμε τηλεφωνικά. Μετά από 11 μερόνυχτα νοσηλείας στη ΜΕΘ του  ΠΠΝΠ έφυγε για κάποιον άλλο κόσμο... Όλο αυτό το διάστημα ήταν διασωληνωμένη και σε κώμα.  Ποτέ δεν μπόρεσε να μιλήσει για το δυστύχημα.

Από τη μέρα εκείνη, πριν από 5 χρόνια, που αναγκάστηκα να ζήσω την απώλεια του παιδιού μου, βρήκα στο γράψιμο μια διέξοδο από το πένθος. 

Οι  άμυνές μου με οδήγησαν σε κάτι που μού άρεσε να κάνω από φοιτητής, να πιάνω μία κόλλα χαρτί κι ένα μολύβι ώστε να αποκαλύπτω μ’ εργαλείο τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου τι γίνεται μέσα μου και ποιος είναι ο κόσμος που αντιλαμβάνομαι. Μ’ έναν τρόπο επικοινωνούσα μαζί της κι  απέθετα κάπου τον πόνο μου. Το βιβλίο αυτό, λοιπόν,  είναι ένα μέρος όσων ήθελα να πω σε κείνη και δεν πρόλαβα εξ αιτίας του δυστυχήματος αλλά και όσων φαντάζομαι να της λέω και να μού λέει.  Ο εσωτερικός αυτός μονόλογός μου, που σε κάποια σημεία γίνεται διάλογος μαζί της,  είναι μία προσπάθεια να βρω ένα αντιστάθμισμα, ένα δίαυλο επικοινωνίας μαζί της.

Ο τίτλος, τώρα,  του βιβλίου, Ίρις Μαρία Νεφέλη,  είναι εμπνευσμένος από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη ‘Μαρία Νεφέλη’,  καθώς και η επιλογή του ονόματός της οφείλεται στο συγκεκριμένο βιβλίο. Γιατί , όμως,  Ίρις; Ας αφήσουμε  τους αναγνώστες να βρουν απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μέσα στο βιβλίο…

2.      Γνωρίζω ότι θα σας φέρω πίσω σε εκείνη τη συγκλονιστική στιγμή που σας ενημέρωσαν ότι η κόρη σας έφυγε από τη ζωή εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος. Πώς το διαχειριστήκατε και πώς το διαχειρίζεστε μέχρι και σήμερα;

Εκείνη η στιγμή είναι συνέχεια εδώ, δε φεύγει και θα την κουβαλάω  για πάντα. Η καλύτερη μέρα της ζωής μου ήταν όταν γεννήθηκε η κόρη μου και ποτέ δε θα την ξεχάσω εκείνη τη χαρά που ένιωσα μόλις πρωτοαντίκρισα τα μάτια της…  Το πρωινό, όμως, που μού είπαν ότι έφυγε από τη ζωή με διέλυσε, με τσάκισε, λες κι ένα τσεκούρι με θέρισε. Η πρώτη μου αντίδραση σε κείνο το ‘έφυγε’ ήταν να νιώσω πως έσπασα σε εκατομμύρια κομμάτια, πως έγινα λες κι ήμουνα οι αναρίθμητοι κόκκοι της άμμου στην απέραντη ξερή κι άνυδρη έρημο  που τη χτυπάει ανελέητα ο ήλιος. Μετά, θυμάμαι, ήρθε  η άρνηση να δεχτώ εκείνη την ‘πληροφορία’ κι ενδεικτική ήταν η αντίδρασή μου, προς τη γιατρό να της απαντάω πως λέει ψέματα και να τα αφήσει αυτά τώρα και να πει την αλήθεια και εν συνεχεία με θυμάμαι να βρίσκομαι με κάποιους άλλους μπροστά στο τζάμι του 5ου ορόφου, εμποδιζόμενος να κάνω κάτι που δεν ξέρω τι φοβούνταν ότι μπορούσα να κάνω και μετά υποβασταζόμενος να κατεβαίνω τις σκάλες.

Κυριάρχησε το άδειασμα από κάθε άλλο συναίσθημα και, όταν το άδειασμα ολοκληρώθηκε, τότε άρχισε το  γέμισμα μόνο με θλίψη, λες και δεν υπήρχε τίποτα άλλο πια στον κόσμο παρά μόνο θλίψη.  Ένα μεγάλο κομμάτι από εμένα  είχε φύγει μαζί  με κείνο το ‘έφυγε’ .

Κι ήμουν ακόμη εκεί. Κοιτούσα γύρω μου, όλα ήταν ανούσια, τόσο κενά και δίχως νόημα, που μού ερχόταν να βάλω τα γέλια για το πόσο παράλογα φάνταζαν πια. Μετά άρχισε κάποιος  κόσμος να έρχεται και μπήκανε και τα πρέπει και οι τελετές, ήρθαν κάτι συναπαντήσεις και λόγια και συμβουλές και άλλα διάφορα, δεκανίκια δηλαδή για να πιαστεί από κάπου ο ανάπηρος…

Κι όμως,  υπήρχαν γύρω μου άνθρωποι, εντυπωσιακή διαπίστωση εκείνων των στιγμών ότι δεν ήμουνα μόνος σε όλο αυτό, που την αξία και σπουδαιότητά τους στο να σταθώ πάλι στα πόδια μου το κατάλαβα πολύ αργότερα. Όπως και να χει πάντως, τα  ‘υπόλοιπα κομμάτια’ μου, εκείνα  που έμειναν πίσω μετά την τσεκουριά , επιβιώνουν, μέχρι σήμερα. Αυτό που κάνουμε  κι εγώ και η μητέρα της είναι ‘διαχείριση’,  προσπαθώντας να ανταποκρινόμαστε όσο μπορούμε  στις απαιτήσεις της καθημερινότητας.

Τα καταφέρνουμε καλά, νομίζω…

3.      Τι ανθρώπινες αντοχές πρέπει να έχουν οι γονείς που χάνουν το παιδί τους από τη μια στιγμή στην άλλη; Τι θα λέγατε σε όσους γονείς χάνουν τα παιδιά τους με αυτό τον τρόπο;

Προσωπικά, τίποτα απολύτως δεν έχω να πω, μόνο πως αρχικά για μένα έπαιξε τεράστιο ρόλο η  αγάπη μου για τη μητέρα της, τεράστια στήριξη βρίσκω εκεί και τη θαυμάζω και την ευγνωμονώ για τη δύναμη και τις αντοχές της.  

 Πολύ σημαντικό έχει αποδειχτεί και  το μικρό προσωπικό μου  πνευματικό ‘οπλοστάσιο’, στο οποίο  η παρουσία της κόρης μου, κι ας μην είναι υλικά εδώ,  είναι διαρκής κι έντονη.

Υπήρξαν, βέβαια, και ‘σημαντικοί άλλοι’ στη ζωή μου, ειδικά στην αρχή, αλλά και στη συνέχεια, τους οποίους ευχαριστώ και προσπαθώ να κρατήσω κοντά μου. Ευκαιρίας δοθείσης,  λοιπόν, σε όσους θέλουν ή πρέπει να  συμπαρασταθούν σε γονείς παιδιών που χάθηκαν άδικα κι έξαφνα,  θα συνιστούσα  να ανοίγουν όχι το στόμα αλλά τα αυτιά τους να ακούσουν, θα τους πω ν’ αφήσουν τους γονείς των παιδιών που χάθηκαν να μιλάνε και να λένε να λένε  ή να τους αφήνουν να σιωπούν... Αυτή είναι η σημαντικότερη στήριξη και βοήθεια, να είναι εκεί κάποιος όταν θρηνούν κι όταν ουρλιάζουν, να υπάρχουν κάποιοι που να τους δίνουν χώρο και χρόνο να οργίζονται, να θυμώνουν και οτιδήποτε άλλο. Και το λέω επειδή άνθρωποι που μιλάνε μόνο χωρίς ν’ ακούν  αποδεικνύονται  ακατάλληλοι, τουλάχιστον σε μας,  στις μέρες, στους μήνες, στα χρόνια του πένθους μας.  Το οποίο πένθος,  σημειωτέον,  δεν έχει προθεσμίες ούτε ημερομηνίες λήξης. Λες κι έχει τελειώσει ο χρόνος είναι, κατά μία έννοια έχει τελειώσει για εμάς ο χρόνος.

Τέλος, δεν υπάρχει κάποια οδηγία, ούτε και  ‘συνταγή’ που να  ‘συνίσταται’  σε  περιπτώσεις παρόμοιες με τη δική μου, τουλάχιστον εμείς δε βρήκαμε κάποια τέτοια κι ούτε και υπάρχει λέξη να περιγράψει αυτό που συμβαίνει, ούτε στη γλώσσα  μας την τόσο πλούσια υπάρχει λέξη για το γονιό που χάνει το παιδί του, το μόνο που ξέρω είναι πως πιο τραγικός άνθρωπος σε τούτο τον κόσμο δεν υπάρχει. Οποιαδήποτε αντίδραση κι αν προκύψει, εκτιμώ πως είναι απόλυτα δικαιολογημένη και λιγότερο αδιανόητη από αυτό το οποίο καλούνται να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι.

Δεν είναι ανθρώπινο αυτό, δεν είναι φυσιολογικό.

4.      Ποιο είναι το δικό σας μυστικό για να μένετε δυνατός;

Η Νεφέλη μου, το κοριτσάκι μου,  είναι το δικό μου μυστικό για να μένω δυνατός. Η παρουσία της στη σκέψη μου, η συντροφιά που μού κρατάει με τη γλύκα της, η πανταχού παρούσα αύρα της, το ασύγκριτο χαμόγελό της, η χαρά που μού στέλνει όταν κλαίω που δεν είναι δω να ονειρεύεται, να σπουδάζει και να γελάμε, όπως παλιά, και  η χαρά που αισθάνομαι όταν κάτι μού μιλάει μέσα στην ερημιά του σπιτιού και στο μυστήριο  του κόσμου για την παρουσία της δίπλα μου, κοντά μου.

Η κόρη μου, το παιδί  που μεγάλωσα μαζί με τη μητέρα της και που την καμαρώναμε  να πετυχαίνει τους στόχους της, τη βλέπαμε να ζει τα όνειρά της, αυτά είναι που  με βοηθάνε και με στηρίζουν. Η ηρεμία, η γαλήνη  που μού στέλνει το κοριτσάκι μου και η αγάπη της, αυτά είναι όσα με κρατάνε. Χωρίς αυτά δεν έχει νόημα τίποτα απολύτως.

5.      Τι κρατάτε ως «κόρη οφθαλμού» από εκείνη;

Tα ζωάκια της, πρώτα και πάνω από όλα, κρατάμε ως ‘κόρη οφθαλμού’ , το γατάκι και το σκυλάκι της, τον Πάρη και τον Αττίλα της! Ο Νίνο, το πρώτο της σκυλάκι που μαζί μεγαλώσανε, μπορεί να μην άντεξε και να ταξίδεψε και αυτός λίγους μήνες μετά τη Νεφέλη μας, όμως τα άλλα δύο τα κρατάμε κοντά μας και τα φροντίζουμε με αγάπη και σεβασμό , γιατί ήτανε και είναι δικά της.

Και βεβαίως, κρατάμε όλα τα έργα των χεριών της, τις δημιουργίες της, τις ζωγραφιές, τα γλυπτά, τα βίντεο, τις φωτογραφίες της, κάθε φωτογραφία της, τα βιβλία, τα γραπτά της,  όλα αυτά είναι  θησαυρός για εμάς.

Μία από τις φωτογραφίες της , μάλιστα,  έγινε το εξώφυλλο του βιβλίου… ‘Ίρις Μαρία Νεφέλη’. Κι επειδή ολόκληρο το πόνημά μου έγινε και με κείνης τη συμβολή, από δω και πέρα θα έχω κάτι ακόμα να κρατάω και συγχρόνως να μοιράζομαι με όλο τον κόσμο.

6.      Από τότε, πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής σας;

Μαζί με το χαμό της, κι εκτός από τη συντριβή μου για την απώλειά της, λυπάμαι που το λέω,  με συνέθλιψαν ψυχικά  στάσεις και συμπεριφορές που δεν περίμενα.  Μολονότι πλέον 20ετίας  υπήρξα μάχιμος εκπαιδευτικός και χαιρόμουν ολόψυχα τη λέξη ‘δάσκαλος’,  εν τούτοις μαζί με τη θλίψη για  το χαμό της Νεφέλης έπρεπε να νιώσω και οργή για την υποκρισία, έπρεπε να αισθανθώ  και θυμό για την ψευτιά. Και για να είμαι πιο σαφής, δεν παρεξηγώ που ‘συνέχισαν τη ζωή τους’, εκείνο που με διέλυσε ήταν που με το κακό που έγινε, σταμάτησαν να δίνουν σημασία στα λόγια του δασκάλου και πατέρα της σκοτωμένης φίλης . Η πλάνη δεν είναι τύφλωση η πλάνη είναι ανανδρία, γράφει ο Νίτσε. Οπότε, είναι κατανοητές κι έχουν την εξήγησή τους αυτές οι συμπεριφορές. Με απογοήτευση έζησα τη διαπίστωση  πως δε σήμαινε τίποτα πια ο  δάσκαλος και τα λόγια του, πως η αλήθεια του πόνου του  ήταν πλέον μία δική του και μόνο πληγή,  αδιάφορη για τους πολλούς,  αφού  η πλειοψηφία τον αναίρεσε για να ξεπεράσει το ‘συμβάν’ . Αναμενόμενο γεγονός για τους πολλούς,  το ‘κοινό καλό’ και το συμφέρον της επιβίωσης όμως δε συμβιβάζονται με το δικό μου πένθος. Αποφάσισα, επομένως,  να αποσυρθώ  από την αίθουσα  διδασκαλίας, κι ας την αγαπούσα. Οι κοινοτοπίες και τα  εύκολα ευχολόγια από τη μία μεριά, η συντριβή μου από την άλλη.  Στην υπηρεσία της Παιδείας παραμένω κι όσο αντέξω, γι αυτό τιμώντας τη μνήμη και τη ζωή της έγραψα, μίλησα και εξακολουθώ να μιλάω και να γράφω. Το βιβλίο μου αυτό είναι ένα κομμάτι από τη μία και μοναδική αλήθεια μου, δεν είναι ένα βιβλίο για να διασκεδάσει ο κόσμος.

  Λίγα πράγματα μού κάνουν καλό,  ταξιδεύω συχνά κι όσο μπορώ , γιατί και όταν ήταν εδώ η Νεφέλη το ίδιο κάναμε, ξαναπηγαίνω σε πόλεις και μέρη που είχαμε ταξιδέψει και μαζί αλλά και σε άλλες χώρες και ακόμα περισσότερες περιοχές, συνεχίζοντας μία από τις αγαπημένες συνήθειές μας. Ήθελε να ταξιδέψει ολόκληρο τον κόσμο, προσπαθούμε μαζί με τη μητέρα της, στο μέτρο του δυνατού,  να συνεχίσουμε αυτό το όνειρο.

7.      Τελικά, η ανθρώπινη απώλεια, μας κάνει περισσότερο σοφούς σε σχέση με τη ζωή, το θάνατο, τη «μετα-θάνατον» ζωή;

Η δυνατότητα μας  να παρατηρούμε  από  απόσταση τους ανθρώπους και  τα ανθρώπινα μάς καθιστά  αν όχι πιο σοφούς τουλάχιστον πιο ώριμους  και κυρίως πιο ειλικρινείς και τίμιους, με τον εαυτό μας πρώτα από όλα και μετά με τους άλλους. Προσδιορίζοντας από την  αρχή την αξία που έχει η ζωή ,  έφτασα σε σημείο πολλά και διάφορα ‘πρέπει’ και κυρίως όσα ‘πρέπει’  αποδείχτηκαν ‘δήθεν’ και μαζί και τους  ανθρώπους  που τα ενσάρκωναν,  να τα διαγράψω μονοκοντυλιά από τον προσωπικό μου χάρτη. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή αλλά είναι και μεγάλη για να γίνει καρναβάλι… Την υποκρισία και την αχαριστία που υπέστην και που με πόνεσαν, έμαθα να τα αναγνωρίζω και να αντιμετωπίζω όχι μόνο ψύχραιμα αλλά και ‘σαν έτοιμος από καιρό’. Συζητώντας, τώρα,  για το θάνατο, σας παραθέτω μία επικούρεια άποψη που ασπάζομαι από παλιά:   ‘Όταν εμείς υπάρχουμε ο θάνατος δε βρίσκεται εδώ  και,  όταν ο θάνατος βρεθεί εδώ,  εμείς δεν υπάρχουμε’. Επομένως, δεν πρέπει να μας απασχολεί, ούτε να μας φοβίζει ο θάνατος, ο σοφός άνθρωπος ζει ευτυχισμένος χωρίς να τον σκέφτεται καθόλου. Όσο  για τη ‘μετά θάνατο’ ζωή, δεν είναι καθόλου εύκολο να αναφερθώ εν συντομία,  καθώς  όχι μόνο έχω τις ενστάσεις μου για τον τρόπο που γίνεται η παρουσίαση  αυτού του …’ενδεχόμενου αθανασίας’  από τις θρησκείες αλλά κι επειδή αυτό το θέμα είναι το θέμα των θεμάτων, αποτελεί την μεγαλύτερη πνευματική πρόκληση από γενέσεως κόσμου. Ελπίζω, πάντως,  να υπάρχει ‘μετά-θάνατον’ ζωή,  μήπως και αγκαλιάσω ξανά το κοριτσάκι μου, μήπως και δε χάθηκε  με αυτό τον άδικο τρόπο.

8.      Η πρόληψη θα μειώσει, κατά την άποψή σας, την πιθανότητα να συμβεί ένα τροχαίο ατύχημα; Ποια η βασική σας τοποθέτηση στο συγκεκριμένο ζήτημα; Τι πρέπει να γίνει ώστε να μειωθούν έστω και λίγο;

Να μού επιτρέψετε μια διόρθωση ουσιαστική: τα τροχαία δεν είναι εξ ορισμού ‘ατυχήματα’. Κάποια εξ αυτών είναι εγκλήματα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε σοβαρή ούτε συστηματική πρόληψη για τα Τροχαία Εγκλήματα. Κι αν γίνονται  προσπάθειες  πρόληψης από -μη κρατικούς- συλλογικούς φορείς   κι  από μερικούς ευαισθητοποιημένους ανθρώπους, αυτές αναιρούνται  από κάποιες  πιο ισχυρές δυνάμεις: πρώτα από όλα την ισχνότητα θεσμικών  ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους  κι έπειτα από την αδιαφορία και την ιδιώτευση των πολιτών μπροστά στην ασυδοσία. Μάλιστα, τέτοιο μαύρο σκοτάδι  έχει πλακώσει τούτη τη χώρα που κάποιοι τείνουν να παρουσιάζουν τα τροχαία εγκλήματα ως ‘θέλημα θεού’…

Λοιπόν, συνειδητοποίησα από τη θέση μου και κάτι ακόμα, που με έκανε να είμαι θυμωμένος κάθε φορά που συμβαίνει ένα νέο θανατηφόρο στην άσφαλτο:  η μάστιγα των τροχαίων εγκλημάτων στην Ελλάδα  διαιωνίζεται,  καθώς το μήνυμα που έχει περάσει η εξουσία προς τους πολίτες αυτής της χώρας είναι πως κανένας …’γκαζοφονιάς’  δε μπαίνει φυλακή. Και μόνο το γεγονός πως θεωρούνται τα τροχαία, de facto, πλημμελήματα, έχει ως αποτέλεσμα οι ποινές των ενόχων να μετατρέπονται αυθωρεί σε εξαγοράσιμες και πάντοτε να έχουν ανασταλτική ισχύ. Παρά τις υπάρχουσες προϋποθέσεις  και τις προσπάθειές μας να εξεταστεί σε δικαστήριο ανώτερου βαθμού η  υπόθεση της ανθρωποκτονίας της κόρης μου, εν τούτοις βρέθηκε στον αριθμό 9 στο πινάκιο της 8ης Μαρτίου του 2017 σε αίθουσα πλημμελειοδικείου και προηγήθηκαν αυτής διάφορες συζητήσεις σχετικά με την υπερκοστολόγηση των ζαρζαβατικών από κάποιον έμπορο στη λαχαναγορά. Στο τέλος, δε,  της ακροαματικής διαδικασίας ακούστηκε ως υπερασπιστική φράση-κατακλείδα η πρόταση  πως  ‘ο θεός κι η τύχη αποφάσισαν να φύγει η κοπέλα’.  Ειλικρινά, δε γνωρίζω αν η συγκεκριμένη υπερασπιστική γραμμή έχει όντως κάποιο επιστημονικό νομικό έρεισμα  και αναρωτιέμαι, ακόμη και σήμερα, αν άραγε είθισται να κατατίθενται  μέσα σε δικαστήρια τέτοιας φύσης επιχειρήματα.

9.      Ποιες είναι –όπως τις βλέπετε εσείς- οι σημαντικότερες αιτίες των τροχαίων ατυχημάτων; Πώς αξιολογείτε τη σημερινή κατάσταση στους δρόμους;

Τα σφαγεία  με τα οποία παρομοιάζονται  οι ελληνικοί  δρόμοι  δεν απέχουν πολύ από τη ζούγκλα και την  κατάσταση κανιβαλισμού στην οποία έχει  μετατραπεί ένα μεγάλο μέρος του  πλανήτη. Εννοώ πως, αν δεν  εστιάσουμε  στο δυτικό  μόνο κόσμο και τη δήθεν ‘ευμάρειά’ του, θα παρατηρήσουμε να υπάρχουν πολλές  γωνιές του πλανήτη,  στις οποίες  τα εγκλήματα είναι συχνότατο και καθημερινό φαινόμενο !  Στην Ελλάδα λοιπόν η ζούγκλα μας είναι οι δρόμοι μας.

Ειδικώς, λοιπόν, αναφορικά με τα τροχαία, τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα , ενώ είναι ένα μέσο μετακίνησης για όσους τα οδηγούν συνετά, εν τούτοις  όταν οι άνθρωποι είναι  επικίνδυνοι μετατρέπονται σε φονικά εργαλεία. Η κατάσταση στους περισσότερους δρόμους  εξελίσσεται σε ένα θλιβερό θέαμα, στο οποίο συχνά πρωταγωνιστεί ένα περιφερόμενο σαρκίο που  κουβαλάει  κινητά τηλέφωνα και φραπέδες  από το ένα σημείο στο άλλο, δίχως νου, χωρίς συναίσθημα, δίχως γνώση κι επίγνωση του εργαλείου που χρησιμοποιεί,  με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα τόσο για τον ίδιο όσο και δυστυχώς και για πολλούς γύρω από αυτό.

 Κι όπως  τονίζει χαρακτηριστικά ένας από τους ανθρώπους που προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για τη γενοκτονία της εποχής μας  ‘ Όταν οδηγούνται τα οχήματα από βλήματα, τότε  μετατρέπονται σε όπλα’.

10.  Από την άλλη, οι πολίτες-οδηγοί έχουν εναρμονιστεί με το να φορούν κράνος ή ζώνη προκειμένου να προστατευθούν; Βλέπετε να υπάρχει αλλαγή νοοτροπίας;

Οποιαδήποτε σύγκρουση είναι εντελώς διαφορετική από κάποια  άλλη και χρειάζεται να έχεις τα μάτια σου 14 για νη μη σού συμβεί κάτι σε αυτή την εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε στην Ελλάδα και τους δρόμους της, κι ακόμα και πανοπλία να  φοράμε και πάλι δεν είμαστε ασφαλείς .

Μετά το τρακάρισμα που ήταν η αιτία να χάσει τη ζωή της η κόρη μου ειπώθηκαν διάφορα σχετικά με το κράνος που δε φορούσε η Νεφέλη πάνω στη μοτοσικλέτα. Το να επιρρίπτεις  ευθύνες στο σκοτωμένο  είναι εύκολο γιατί δε μπορεί να απαντήσει. Μολονότι υπήρχαν 6 άτομα πάνω σε 3 μηχανάκια, οι οδηγοί  σε αυτά ήσαν χωρίς  διπλώματα και  δίχως κράνη ,  εν τούτοις  κράνος  έπρεπε να  φοράει  μόνο  αυτός που σκοτώθηκε,  οι υπόλοιποι απλώς, ήταν ‘κάτι φίλοι που πήγαιναν στα σπίτια τους’,  θεωρήθηκαν ‘τυχεροί’  κι εν τέλει  δεν υπήρξε απολύτως καμία κύρωση για την οδική συμπεριφορά τους. Διαρκώς εφιστούσα κι εφιστώ την προσοχή στη σωστή συμπεριφορά -και όχι μόνο στον ΚΟΚ- γιατί ούτε από μόνο του το κράνος  ούτε από μόνη της   η ζώνη ασφαλείας  είναι σε θέση να διατηρήσουν τη σωματική  μας  ακεραιότητα  από την  παράνοια  του κόσμου που ζούμε .  

Πάμπολλες  περιπτώσεις υπάρχουν στη ματωμένη βιβλιογραφία των τροχαίων εγκλημάτων  ανθρώπων που,  μολονότι  φόρεσαν κράνη ή είχαν δεθεί με ζώνες, εν τούτοις άφησαν την τελευταία πνοή τους στην άσφαλτο από άλλες συγκλίνουσες σοβαρότατες αιτίες.  Το κράνος ή η ζώνη εν τέλει σώζει ζωές; Τίποτα από τα δύο δε σώζει ζωές. Η σύνεση και μόνο αυτή. Αν δεν  έτρεχαν μπροστά από τον οδηγό της μοτοσικλέτας αυτής  πάνω στην οποία βρισκόταν η κόρη μου κι άλλα μηχανάκια, αν δεν παραβίαζε παλλόμενο φανάρι και πινακίδα  STOP η συγκεκριμένη μοτοσικλέτα κι  εάν ο οδηγός  του αυτοκινήτου  που κινούνταν στο διασταυρούμενο δρόμο δεν είχε αναπτύξει τέτοια ταχύτητα ώστε να μη μπορέσει να φρενάρει  αποτελεσματικά, τότε δε θα μιλούσαμε  για δυστύχημα . Εάν δεν υπήρχε παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο   πάνω στο οποίο  χτύπησε το παιδί μου καθώς προσγειωνόταν από την εκτίναξη που της προκάλεσε η πρόσκρουση στο παρμπρίζ του πρώτου αυτοκινήτου, δε θα μιλούσαμε για δυστύχημα. Υποθέσεις, θα πείτε.   Όταν σού παίρνουν ένα παιδί και σού φέρνουν κάτι χαρτιά, δεν έχουν σημασία οι υποθέσεις.  Κι όμως έχουν, γιατί η αλήθεια σώζει ζωές. Τις υποθέσεις  γι αυτό τις λέω, γι αυτό προανέφερα τα πολλά  εάν, επειδή σημασία έχει να μην ξανασυμβεί σε κανέναν άνθρωπο αυτό.

Τότε θα έχει σημασία η θυσία όχι μόνο της κόρης μου αλλά και τόσων άλλων ανθρώπων στην Ελλάδα και στον κόσμο. Όταν  όλες οι παραβατικές συμπεριφορές τιμωρούνται. Κι όχι μόνο του σκοτωμένου η παράβαση…

11.  Τι άλλο πρέπει να γίνει για τον περιορισμό τους;

Το πρόβλημα  των τροχαίων πρέπει να ιδωθεί μέσα από την οπτική της γενικότερης συμπεριφοράς  , της νοοτροπίας, του τρόπου ζωής μας. Η κατάσταση στους δρόμους δεν είναι παρά η κατάσταση στους εγκεφάλους μας, δεν είναι παρά η κατάσταση στις καρδιές μας. Η λαθεμένη στάση πολλών από εμάς  προς τη ζωή  και άρα τη ζωή των άλλων  είναι η κύρια και βασική αιτία των τροχαίων. Η επιβίωση που απαξίωσε την πραγματική  ζωή είναι η αιτία των σκοτωμών, κι όχι μόνο στην άσφαλτο.

 Το δίποδο ον , στο σύγχρονο κόσμο,  μυήθηκε στο τρέξιμο για να ικανοποιεί  τεχνητές  ανάγκες και  δεν του έμεινε  χρόνος  να χαρεί με την ψυχή του. Σε τι διαφέρει πλέον ο άνθρωπος που μεγαλώνει  στις σύγχρονες βιομηχανικές κοινωνίες  από τα τέρατα που κατασκευάζονται ώστε να δρουν μηχανικά;

Κι ύστερα, τι είναι πιο σημαντικό στη σύγχρονη  ιεράρχηση των αξιών;  πιο σημαντικός είναι πια ο άνθρωπος ή το αυτοκίνητο στις μέρες μας;  Ρητορικό το ερώτημά μου… ο  άνθρωπος  έχει όνομα , όνειρα, πιάνει και πολύ χώρο, έχει και διεκδικήσεις  ενώ  η μηχανή  παράγει  χωρίς να διαμαρτύρεται , μπορεί να σβήνει όταν δεν τη θες και την αποθηκεύεις  κι αντικαθιστά και τον άνθρωπο  σε όλες τις δουλειές.

Ο  κόσμος μας έγινε τόσο παθητικά αδιάφορος μπροστά στη φρίκη,  έγινε τόσο αναίσθητος  μπροστά στη σφαγή στους δρόμους  που τείνει να υπερκεράσει  τις μηχανές στην απάθεια. Συνήθισε   μπροστά στον καθημερινό  χαμό νέων ανθρώπων ,  έγινε κακός  και δεν αισθάνεται πως  η απώλεια κάθε ανθρώπου είναι μία και μοναδική, πως δε χωράει  σε στατιστικές και πως πρέπει να αντιμετωπίζεται με τεράστιο  σεβασμό.

Αν δεν επαναπροσδιορίσει  τις αξίες του ο άνθρωπος  κι αν δε βγει από τούτο το σκοτεινό σπήλαιο του Πλάτωνα,  για να  ξαναβάλει  ζωή στη ζωή του , δε βλέπω να μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα.  

Οι χώρες που θέλησαν όχι απλά να μειώσουν αλλά να μηδενίσουν τα τροχαία, το κατάφεραν, κατ’ αρχήν  ελαχιστοποιώντας την κυριαρχία του τροχοφόρου στις μετακινήσεις τους, η ζωή είναι η πρωταρχική αξία, όχι η καριέρα .  Η οδική συμπεριφορά είναι απόρροια νοοτροπίας,  μπορεί να καλλιεργηθεί .

12.  Τι μήνυμα δίνετε σε όλα εκείνα τα νέα παιδιά που το θέμα της προσεκτικής οδήγησης το παίρνουν αψήφιστα και δεν ακολουθούν τις οδηγίες του Κ.Ο.Κ., ακόμα και για την αδιαφορία των περισσότερων που νομίζουν ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους και όχι στους ίδιους;

Επειδή τα παιδιά μαθαίνουν να συμπεριφέρονται σύμφωνα με όσα παίρνουν από το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν,  θέλω  να  απευθύνω στους γονείς τους πρώτα  τα εξής λόγια:  οδηγός σε μηχανάκι ή  αυτοκίνητο χωρίς άδεια οδήγησης είναι δημόσιος κίνδυνος. Οι άνθρωποι,  που φέρνουν στον κόσμο παιδιά, είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για ό τι κάνουν τα παιδιά τους στους άλλους ή στον εαυτό τους. Επομένως, τις βασικές αρχές και αξίες, όπως η χρήση των εργαλείων που είναι προορισμένα για εξυπηρέτηση,  είναι αποκλειστική ευθύνη των γονιών να τις διδάξουν προσεκτικά και σωστά στα παιδιά τους. Τέλος, σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι οδηγούν οι γονείς  δεν  ισοδυναμεί με το ότι τα παιδιά τους είναι ικανά για κάτι τέτοιο. Υπάρχουν ειδικοί δάσκαλοι και σχολές οδήγησης. Γιατί έχουν δικαίωμα να ζήσουν ασφαλή και τα παιδιά και των άλλων γονιών, όχι μόνο τα δικά τους.

Απευθυνόμενος, τέλος,  στα νέα παιδιά, εκείνο που θέλω να τους πω είναι πως η  ζωή τους είναι το πιο πολύτιμο αγαθό, το οποίο οφείλουν να προασπίζονται και να βάζουν πιο ψηλά από οτιδήποτε.  Είτε οδηγούν είτε δεν οδηγούν κάποιο όχημα, εκείνο που προέχει είναι να προσέχουν τον εαυτό τους, να έχουν εμπιστοσύνη μόνο στον εαυτό τους. Να δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην  ακεραιότητά τους, σωματική και πνευματική. Οι φιλίες και οι κοινωνικές συναναστροφές μπορούν να περιμένουν, εκείνο που προέχει είναι η ατομική τους υγεία κι ασφάλεια. Το μαχαίρι μπορεί να κόψει το ψωμί αλλά μπορεί και να σε τραυματίσει σοβαρά αν δεν μάθεις να το χρησιμοποιείς σωστά. Γι αυτό να αποφεύγουν  την ημιμάθεια, καλύτερα αμαθείς παρά ημιμαθείς.