Καταλήψεις, η γάγγραινα της εκπαίδευσης

Πριν ακόμη ανοίξουν τα σχολεία και προλάβουν να γνωριστούν μεταξύ τους μαθητές και καθηγητές, αυτά έκλεισαν. Η βασική αιτία για το κλείσιμο τους δεν εδράζει στην πανδημία του κορωνοΐου αλλά κυρίως στα φαινομενικά αποκυήματα του φαντασιακού σοσιαλισμού, που ακούνε στο όνομα καταλήψεις και τα τελευταία χρόνια «αποτελούν» αναπόσπαστο κομμάτι της δημόσιας εκπαίδευσης στη δυτικού τύπου δημοκρατία μας.

Κάθε χρόνο, στα τέλη του φθινοπώρου, εθιμικά έχουμε κλείσιμο των σχολείων με αιτήματα που αφορούν τη λειτουργικότητα και την καθημερινότητα τους, σχολικές εκδρομές κ.α. Αρκετές φορές οι καταλήψεις γίνονται για να γίνονται, ενώ κάποιες άλλες επιστρατεύουν νομιμοφανή προσχήματα για την πραγματοποίηση τους. Η πανδημία και ο αριθμός των μαθητών σε κάθε αίθουσα είναι μόνο η αφορμή για τις φετινές καταλήψεις, αφού το σύνολο των αιτημάτων τους ξεκινούν από τα προβλήματα στις αίθουσες και φτάνουν σε αιτήματα που φέρουν κομματικό στίγμα, όπως η μη αγορά των μαχητικών αεροσκαφών Rafale κατά της στράτευσης στα 18 και του ιμπεριαλισμού. Στερεοτυπικές πολιτικές φόρμες με τις οποίες οι καταληψίες μαθητές αιτιολογούν τη στάση τους. Αυτό δε σημαίνει όμως, ότι δεν υπάρχουν και σοβαρά αιτήματα ώστε κάποιοι να νομιμοποιούνται να λένε ότι οι μαθητές έχουν δίκιο, με την κοινή γνώμη να διχάζεται.

Ο εξορθολογισμός του εκπαιδευτικού προσωπικού, η καλυτέρευση των υποδομών και η αύξηση του προϋπολογισμού για την παιδεία είναι ζητήματα προτεραιότητας που ταλανίζουν χρόνια την εκπαίδευση και είναι γνωστά στην επίσημη πολιτεία. Η τελευταία, ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ενημερώσει αναλυτικά τους μαθητές για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στη σχολική κοινότητα. Ποτέ δεν μπόρεσε να τους εξηγήσει τις δυνατότητες της χώρας για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, κάνοντάς τους φανερό ότι το σχολείο έχει κανόνες και σε κάθε περίπτωση δεν διοικείται από τους μαθητές. Στον αντίποδα, η τωρινή κυβέρνηση προσανατολίζεται σε λήψη μέτρων… κατά των καταλήψεων πέραν της πειθούς και της συνεχούς έκκλησης προς τους μαθητές για να τις σταματήσουν.

Σε πείσμα όλων αυτών, οι καταλήψεις, η γάγγραινα της ελληνικής παιδείας, καλά κρατούν. Ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται χρόνια με ετήσια περιοδικότητα. Κάθε φορά ανακαλύπτονται ή επινοούνται νέες αφορμές. Οι μαθητές μπλεγμένοι στο δίχτυ μιας σχολικής καθημερινότητας που υποθηκεύει τα όνειρα τους, «αφανή» μέλη μιας κοινωνίας που δεν τους ακούει και μιας πολιτείας που αδιαφορεί γι’ αυτούς, περνούν σε καταστάσεις επαναστατικής γυμναστικής που έχουν ξεπεραστεί ανεπιστρεπτί για την αποτελεσματικότητά τους. Στην αγωνία τους να ακουστούν, επιβεβαιώνουν την παρουσία τους κάθε χρόνο με μία τουλάχιστον ολιγοήμερη κατάληψη. Έτσι, χάνουν τα μαθήματα τους και ανδρώνονται με την εντύπωση ότι η μαθησιακή διαδικασία μπορεί να αίρεται, χωρίς συνέπειες για κανέναν.

Το ερώτημα είναι ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από αυτές τις «επαναστατικές» πρακτικές που θέλουν τα σχολεία κλειστά; Η απάντηση είναι απλή. Οι μαθητές των δημοσίων σχολείων είναι αποκλειστικοί αποδέκτες αυτής της εκπαιδευτικής αδικίας που διευρύνει επιπλέον την ταξικότητα της ελληνικής εκπαίδευσης. Χαμένοι, είναι οι οικονομικά αδύναμοι μαθητές που δεν έχουν την δυνατότητα να κάνουν πάσης φύσεως φροντιστήρια, οι μαθητές που δεν πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία - τα οποία σημειωτέον συνεχίζουν απρόσκοπτα την λειτουργία τους - και στο τέλος της εκπαιδευτικής χρονιάς θα έχουν πολλά κενά.

Όλα τα παραπάνω λίγο πολύ είναι ευκολοδιάκριτα στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ που παραστέκουν απαθείς και σκόπιμα αφήνουν αναπάντητα και ανεπίλυτα τα ερωτήματα: Γιατί οι μαθητές χρόνια τώρα με κάθε ευκαιρία κλείνουν τα σχολεία; Τι είναι αυτό που τους καθοδηγεί σ’ αυτό το διαχρονικά ελληνικό έγκλημα; Σίγουρα, όχι οι μικρές ομάδες των συμμαθητών τους που ανήκουν στα πολιτικά κόμματα ή αυτοί που κατηγοριοποιούνται στους λεγόμενους «μπαχαλάκηδες». Αλλού βρίσκεται η γενεσιουργία του προβλήματος.

Δυστυχώς, η πλειοψηφία των μαθητών δεν αγαπούν το σχολείο τους. Δεν θέλουν να πάνε σε ένα σχολείο, που σήμερα παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των περισσότερων εκπαιδευτικών δεν είναι εργαστήριο γνώσης. Επί του προκειμένου, οι νέοι σήμερα κάνοντας αλόγιστη χρήση των social media και επηρεασμένοι από εκπομπές τηλεσκουπίδια και reality έχουν «οραματιστεί» αλλιώς την ζωή τους, μακριά από τη γνώση. Συνένοχοι σ’ αυτή την παθογένεια όλοι. Επίσημη πολιτεία, πολιτικά κόμματα, κοινωνία, γονείς και κηδεμόνες, εκπαιδευτικοί του δημοσίου και φροντιστές που χρόνια τώρα δεν έκαναν τίποτε για να την αλλάξουν. Έστω και τώρα, πρέπει όλοι μαζί, απελευθερωμένοι από μικροπολιτικές και μικροψυχίες να κάνουν σοβαρή προσπάθεια για να αντιμετωπίσουν τη θλιβερή αυτή κατάσταση. Οι τελευταίοι μάλιστα, πρέπει σ’ αυτό το διάλογο (εάν κληθούν για πρώτη φορά) να συμβάλουν εποικοδομητικά με την εμπειρία τους, έχοντας κατά νου ότι λιγοστεύοντας η αγάπη των μαθητών για το σχολείο, μικραίνουν και οι ανάγκες για ανώτατες σπουδές με ότι αυτό συνεπάγεται...

Αυτές οι λίγες αλήθειες, μέχρι το επόμενο κύμα των καταλήψεων, που το μοναδικό τους αίτημα θα είναι η μείωση της ύλης για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις του 2021 που θα χαθεί εξαιτίας των σημερινών καταλήψεων.