Αμίλητο νερό

(Στη Νανούλα για την ημέρα της)             

«Και τα συναισθήματα; Που πηγαίνουν; Χάνονται στο πέρασμα του χρόνου;  Γίνονται στάχτη ή κρυφή φωτιά που σιγοκαίει μέσα σου για πάντα; »

Αρνήθηκε να μου πει και ευγενικά με παρέπεμψε στον αρμόδιο για να μου απαντήσει εκείνη την εποχή.

Δεν κάκιωσα, τουλάχιστον ο θυμός και η μετέπειτα στενοχώρια δεν μου κράτησαν πολύ. Είναι γιατί  ουσιαστικά δεν ήθελα να ακούσω την ορθολογική και επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση της και για να είμαι ειλικρινής με σεβάστηκε και δεν την εκστόμισε ποτέ, το αναγνωρίζω και βγάζω το καπέλο.

Η μνήμη λέει διαθέτει τον αμυντικό μηχανισμό να διυλίζει τις δυσάρεστες εμπειρίες του παρελθόντος και να κρατά μόνο τις θετικές αναμνήσεις. Γιατί πάντα θα  υπάρχουν θετικές αναμνήσεις ακόμα και στις πιο ζόρικες καταστάσεις. Και έτσι όταν τα ορμητικά νερά καταλαγιάσουν και ο βυθός γίνει πάλι κρυστάλλινος και λαμπερός, όπως τα μάτια της όταν ανοίγουν το πρωί, τότε όλα επανέρχονται στην φυσική τους ροή.

Γιατί όμως όλα αυτά;

Είναι που απόψε μετά από πολλά χρόνια άκουσα το τραγούδι του Γκιώνη και θυμήθηκα την ιστορία που έλεγε κρατώντας με στην αγκαλιά της,  με τα δύο αδέρφια που έπαιζαν ανέμελα στο δάσος και όταν ο ένας χάθηκε για πάντα ο άλλος έγινε πουλί και τις καλοκαιρινές νύχτες τριγυρίζει στα δάση και φωνάζει το όνομα του αδερφού του.

Γιατί σε τούτη ‘δω την ζωή τελικά αν δεν ονειρευτείς και δεν αγαπήσεις θα αναχωρήσεις ανολοκλήρωτος και παραπονεμένος, παρόλο που ο ποιητής με τα ορθάνοιχτα μάτια επιμένει πως τα όνειρα πάντα βρίσκουν τρόπο να γκρεμίζονται στην μέση της διαδρομής. 

Είναι γιατί εκείνο το βράδυ στο πρόσωπο κάτω απ’ τα πολύχρωμα φώτα του πάλκου είδα το γέλιο σου, με φωνή άλλη να μου τραγουδά και κατάλαβα πως ο έρωτας τελικά θα ζει παντοτινά.

Χάραξε νωρίς, μυρίζει θάλασσα κι η φτερωτή χορωδία πιστή μου συντροφιά.

Ανήμερα του θερινού ηλιοστασίου και απόψε οι άνθρωποι στις πλατείες θα πηδούν πάνω από μεγάλες φωτιές και τα ανύπαντρα κορίτσια θα κουβαλούν στο σπίτι απ’ το πηγάδι το αμίλητο νερό.