Ομάδα Θεάτρου ex.anima : Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όσο πιο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο πλούσιες & πιο όμορφες είναι οι κοινωνίες

Ταξιδεύοντας μέσα από το έργο «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού» και φτάνοντας μέχρι το σήμερα στην απώλεια των ψυχών μας. Τι ξεχάσαμε σε αυτή την ιστορική διαδρομή;

(Μ.Ξ) Διάβασα κάποτε, δεν θυμάμαι πού, ότι “αν θέλεις να γίνεις καλός άνθρωπος πρέπει πρώτα να γίνεις άνθρωπος”. Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι, για να αλλάξει ο κόσμος δε χρειάζονται μεγαλεπήβολα σχέδια και περίτεχνες πολιτικές. Άνθρωποι χρειάζεται να ξαναγίνουμε, γιατί στην πορεία το ξεχάσαμε. Κι αν κάπου συναντήσουμε κάποιον τέτοιον θα γελάσουμε και θα πούμε πόσο αφελής είναι, πόσο μαλθακός που αφήνει τους άλλους να τον εκμεταλλεύονται σε μια κοινωνία που μας έχει μάθει πως μόνο ο πιο σκληρός επιβιώνει. Το άδικο, η ανισότητα, αυτό το κομμάτιασμα της κοινωνίας έχουν επιφέρει τόσο μεγάλο πόνο μέσα στα ανθρώπινα κοινωνικά σύνολα και μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο ξεχωριστά, ο οποίος προτίμησε να ξεχάσει για να μπορέσει με αυτόν τον τρόπο να αντέξει. Να αντέξει αυτόν τον πόνο, που έχει γίνει αβάσταχτος καθώς έχει ποτίσει τις μνήμες όλων των ανθρώπων με αίμα μέσα στο πέρασμα των αιώνων.

Έτσι λοιπόν, όλα πλημμύρισαν με αίμα! Κάθε γνώση βυθίστηκε μέσα σε αυτό το κόκκινο ποτάμι για να μπορέσει ο άνθρωπος να επιβιώσει. Πνίξαμε κάθε κραυγή για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. "Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις", Λεό Μπουσκάλια.

Πως είναι δυνατόν να γινόμαστε συμμέτοχοι της σύγχρονης τηλεδημοκρατίας συναινώντας ακόμα και στη βία - αναφέρω τη δολοφονία του Ζάκ Κωστόπουλου-, ξεχνώντας έννοιες όπως δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα;

(Μ.Ξ.) Μιλάμε για Δημοκρατία, ενώ στην πραγματικότητα  έχουμε μια επαίσχυντη κομματοκρατία. Μιλάμε για δικαιοσύνη, ενώ στην πραγματικότητα έχουμε ένα καθεστώς, το όποιο μόνο άδικο παράγει. Μιλάμε για ισότητα μεταξύ των πολιτών, αλλά αυτό που βιώνουμε είναι μια απέραντη ανισότητα, η οποία διαχέεται σε κάθε μέρος της ζωής μας και δηλητηριάζει κάθε γωνιά της ίδιας μας της ύπαρξης.

Η επίθεση στον αδύναμο, τα στερεότυπα για την εικόνα του Άλλου, ο φόβος του διαφορετικού, ο στιγματισμός και η περιθωριοποίηση αποτελούν φαινόμενα που δεν μπορούν και δεν πρέπει να γίνουν ανεκτά στην κοινωνία μας. Ξύλο σε έναν ετοιμοθάνατο και χειροπέδες σε ένα νεκρό δεν είναι «βία», αστυνομική βαρβαρότητα είναι. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όσο πιο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο πλούσιες, τόσο πιο όμορφες είναι οι κοινωνίες, και ότι όλοι είμαστε ίσοι, «Δίκαιον εστί το ίσον», γράφει ο Αριστοτέλης.  Η δημοκρατία δεν είναι μόνο ένα πολίτευμα, είναι αξία. Τώρα από εκεί και πέρα όταν δεν έχεις συνείδηση που συνήθως οφείλεται στην ελλιπή παιδεία οδηγούμαστε στον ατομικισμό, στην αδιαφορία, την ανευθυνότητα, την παθητικότητα και την ανηθικότητα.

Από την αρχαιότητα & τις «Χοηφόρες» του Αισχύλου∙ «Κανείς θνητός δε θα περάσει τη ζωή του σώος και αβλαβής. Αλίμονο· ή πόνεσες ή θα πονέσεις», στην εποχή του βιαίου και αποκρουστικού Λεοπόλδου. Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να εξακολουθεί να προκαλεί πόνο με τη συμπεριφορά & τις πράξεις του στο συνάνθρωπο, στη φύση και όλα αυτά για το κέρδος ή δεν είναι μόνο αυτό; Ποια η γνώμη σας ;

(Μ.Τ.) Η ιστορία μάς έχει αποδείξει πως ο άνθρωπος ζει και εξελίσσεται με το να καταστρέφει τη φύση αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο. Δυστυχώς το κέρδος, όχι μόνο το χρηματικό, βρισκόταν και βρίσκεται πάνω από εμάς και αυτό δεν δείχνει να αλλάζει με τα χρόνια. Αυτό που δεν μπορούμε όμως να αντιληφθούμε είναι ότι βρισκόμαστε σε έναν κύκλο και αργά ή γρήγορα θα συναντηθούμε με τις ενέργειες μας που θα έχουν μετατραπεί σε αποτέλεσμα.

Το Ελληνικό θέατρο σήμερα έχει τη δυνατότητα να θέσει ερωτήματα, ζητήματα και να φέρει το θεατή από την πλατεία πάνω στην σκηνή ή αυτό είναι μακριά από την κουλτούρα του;

(Μ.Τ) Το Θέατρο γενικά, κατά την άποψή μου, αυτό θα έπρεπε να κάνει. Αυτό κάνουν οι μεγάλοι συγγραφείς: Γράφουν για εμάς για να κινήσουν κάτι μέσα μας και αυτό να μας κινήσει ολόκληρους. Δεν νοείται θεατρική παράσταση που δεν απαντάει, αλλά και που δεν γεννά και άλλα ερωτήματα. Ο θεατής πηγαίνει στο θέατρο με την ανάγκη να φύγει διαφορετικός, έστω και ελάχιστα. Εάν αυτό δεν συμβεί, έχουμε αποτύχει αμφότεροι.

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα συναισθήματα του κοινού κατά  τη διάρκεια της παράστασης; Φεύγοντας έχει δει την αλήθεια κατάματα ή μόλις φτάσει σπίτι οι ενοχές θα κρυφτούν κάτω από το μαξιλάρι του;

(Β.Κ.) Το κείμενο είναι έτσι δομημένο που δίνει την ευκαιρία στο θεατή να βιώσει όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων. Γέλιο, κλάμα, θυμός, αγανάκτηση… Άλλωστε, πάντοτε στη ζωή, για να αποδεχτείς μια κατάσταση περνάς όλα τα στάδια του συναισθηματικού φάσματος. Σίγουρα δεν την αποδέχονται ακριβώς, αλλά ανοίγει ο δρόμος για έναν γόνιμο προβληματισμό, για το παρόν και το μέλλον μας. Το να δει κάποιος την αλήθεια κατάματα προϋποθέτει βαθύ εσωτερικό σκάψιμο και κυρίως απομάκρυνση των όποιων παρωπίδων. Οπότε, έχουμε συνηθίσει να κρύβουμε τις ενοχές μας κάτω από το μαξιλάρι μας, για να συνεχίζουμε πιο ανώδυνα τη ζωή μας. Η όποια μετακίνηση, λοιπόν, από το συνηθισμένο δίνει ελπίδα.

Ο μέσος Έλληνας γνωρίζει την παγκόσμια ιστορία πιστεύετε ή τέτοια θέματα είναι πολύ δύσκολα για να βασανίζει την ζωή του μέσα στη κρίση η οποία συνεχίζεται....

(Β.Κ) Δυστυχώς οι Έλληνες, και κυρίως εμείς οι νέοι, δεν γνωρίζουμε όχι μόνο την παγκόσμια ιστορία αλλά ούτε την ελληνική. Είναι μεγάλη αλήθεια πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται διότι εμείς δεν θέλουμε να δούμε τα λάθη μας και να τα αντιμετωπίσουμε. Η κρίση είναι αποτέλεσμα και φυσικό επόμενο ενός ντόμινο που έχει ξεκινήσει εδώ και αιώνες. Ο Λεοπόλδος ο Β’ έσφαξε ανθρώπους για την παραγωγή ενός «δικού» του καουτσούκ, σήμερα πνίγονται στο Αιγαίο άνθρωποι που ξεσπιτώνονται από έναν πόλεμο συμφερόντων. Τι ακριβώς, λοιπόν, έχει αλλάξει; Έχουμε καθησυχαστεί πως όλα αυτά τα θέματα δεν συνδέονται και δεν μας αφορούν ούτε μας αγγίζουν. Προσωπικά πιστεύω πως η αλλαγή μπορεί να έρθει… Με γνώση, παιδεία και βαθιά μελέτη… Αν πιστέψεις και παλέψεις γι’ αυτήν.

Η ομάδα ex.anima ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2017 και αποτελείται από τις Κούλη Βασιλική, Ξένου Μαίρη και Τσομπανάκου Μαρία.

Αντί Υστερόγραφου

Μια κοινή μας σκέψη με αφορμή την αναπάντεχη ανατροπή της καθημερινότητάς μας είναι ότι είμαστε άνθρωποι μονάχα για ό,τι μας αφορά, μονάχα για τους δικούς μας ανθρώπους. Όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν γύρω μας τα αντιμετωπίζουμε ως αριθμούς, εικόνες και ανούσια γεγονότα. Εικόνες μοναξιάς, απόγνωσης, απομόνωσης, εγκατάλειψης και φόβου. Είναι η κατάλληλη στιγμή να σταματήσουμε να είμαστε μαριονέτες και πειραματόζωα, να βγούμε λίγο από το εγώ μας και να ενταχθούμε στο υπέροχο εμείς. Άλλωστε πόσο χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος, το είχε πει κι ο Μένανδρος. Η σκέψη σε όλους εκείνους που παλεύουν εκεί έξω είτε λέγεται Κορονοϊός, είτε αγώνας επιβίωσης, είτε προσωπικοί δαίμονες.

Μαρία, Μαίρη, Βασιλική