Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός...

Αφήνω εδώ δυο λόγια γιατί όπως κατάντησαν την Ελλάδα βάζοντας τη στο γύψο δεν μπορούμε μήτε να κλάψουμε τους νεκρούς μας μήτε να τους προσφέρουμε αυτά που η θρησκεία και τα έθιμα μας ορίζουν.

Σαν σήμερα πριν 2 χρόνια έφυγε ο μικρότερος αδερφος μου Γιάννης πέρασε κιόλας και ένας μήνας από τον χαμό του δευτερότοκου αδερφού μου Σάκη. 

Πόσο γρήγορα περνά καιρός……

Πώς αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή ξαφνικά σε εγκαταλείπει...

Μετά τον θάνατο, την απώλεια, χάνεις αμέσως ένα κομμάτι του εαυτού σου. Μαζί με αυτόν που φεύγει, φεύγει κάτι κι από σένα που δεν επιστρέφεται ποτέ.

Δυό χρόνια μετά,από χαμό του μικρότερου του Γιάννη στα 46 του και ένα μηνα από τον χαμό του δευτερότοκου του Σάκη στα 59 του υπάρχουν ακόμα στιγμές που φοβάμαι ότι αν γελάσω, αν κάνω όνειρα, θα τους πληγώσω, θα νομίσουν ότι τους ξέχασα.

Η ζωή θα συνεχιστεί, θα κάνει τον κύκλο της αλλά εμένα το παρελθόν θα συνοδεύει πάντα το παρόν μου.

Χάνοντας, λοιπόν, τα αδέρφια σου χάνεις μαζί τους τα παιδικά σας όνειρα, χάνεις χαμόγελα, στιγμές ευτυχίας και λύπης, χάνεις ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχή σου που δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να σου το γεμίσει. Καμιά αγάπη, καμιά φιλία.

Ο θάνατος όμως, αφήνει συνήθως πίσω του μια παράξενη ελπίδα. Η δική μου ελπίδα είναι ότι κάποτε θα τους ξαναδώ, θα τους αγκαλιάσω, θα τους πιάσω το χέρι και θα αρχίσουμε να μιλάμε ώρες ατέλειωτες όπως συνηθίζαμε να μιλάμε πάντα.

Η δική μου ελπίδα είναι ότι είναι κάπου εκεί έξω και με κοιτάζουν, με θυμουνται όπως τους θυμάμαι και εγώ, γελουν μαζί μου όταν γελάω, με προσέχεουν με νιώθουν...
Με αυτήν την ελπίδα, λοιπόν, προχωρώ, μαζί τους, πάντα.
Περπατάμε μαζί χέρι-χέρι, μέχρι να τους ξαναδώ, να τους αγκαλιάσω και πάλι.
Εις το επανιδείν.......Αδέρφια μου αγαπημένα

Απόστολος Αντ Ζέρβας