Ανάσταση χωρίς Σταύρωση;

Δεν υπάρχει αμφιβολία,

η κατάσταση που ζούμε είναι πρωτοφανής, σε όλα τα επίπεδα προσωπικού κ' κοινωνικού βίου.

Βίος ! Πόσο ταλαιπωρήσαμε, αλήθεια, αυτή τη λέξη όλοι μας, πόσο συχνά την παρατονίσαμε μετατρέποντάς τη σε "βιός", για ν' αντιληφθούμε εν τέλει ότι το πλήρωμα της βιοτής με ηδονικά μυρωδικά οδήγησε σε μιαν ανυπόφορη οδύνη. Εκτίμηση υποκειμενική, θα μου πείτε. Εντούτοις με βασανίζει το ερώτημα. Το Πάσχα που στερούμαστε είναι κι αυτό "θύμα" του κορωνοϊού ή μια υπενθύμιση της φυσικής νομοτέλειας που αναφωνεί: η οδύνη προηγείται της ηδονής!

Η γενιά μου έδωσε το προβάδισμα στην ηδονή, στη μεθυστική πορεία, στο "ζήσε το τώρα γιατί το αύριο δεν το ξέρει κανείς", ειδωλοποίησε τον ράθυμο τζίτζικα, "τ' άλαλα και τα μπάλαλα" κατά τον Πατροκοσμά,  θεοποίησε και προσκύνησε την ύλη σαν μωρός Ισραήλ, εργάστηκε και συνεργάστηκε στην οικοδόμηση ενός υπερτροφικού "εγώ", που δεν το χωρούσαν οι επαύλεις μας, θυσίασε την αιδώ και τη συνείδηση στα πάσης λογής πάθη, αρνήθηκε τον άνθρωπο και στραγγάλισε το βιολογικό του ξυπνητήρι, "πριν φωνήσαι", αιματοκύλισε τον νέο Ισαάκ προτού αντικρίσει το φως της ζωής, σπατάλησε τη μοίρα που του αναλογούσε κι επιδόθηκε σε κάθε είδος ασωτίας. Όλα για την ηδονή, για την πεισματική πεποίθηση ότι έτσι απωθεί διαπαντός την οδύνη. Ακόμα κυλιέται στο βούρκο με τα γουρούνια κι ο γηραιός Πατέρας περιμένει στο μπαλκόνι να την ιδεί  μετανοούσα για να γιορτάσει μαζί της την Ανάσταση.

Ας μη γελιόμαστε, με τούτη την απέλπιδα κατάσταση ( θλίψη, ακοινωνησία, πόνος, ασθένεια, θάνατος ) παίρνουμε μια γεύση μόνο εικονική της κόλασης, που τόσο επιμελώς χτίζαμε χρόνια τώρα. Η μανία με την οποία αρνούμασταν το σταυρό, μάς χτυπά την πόρτα και μας καλεί: σταύρωση πριν κάθε μορφής ανάσταση ! Υπάρχει καιρός. Ας βγούμε από τη λάσπη κι ας περπατήσουμε στερημένοι και σταυρωμένοι, λέγοντας : "πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου".

Δικαίως φυσικά, διαμαρτύρονται οι αθώοι, οι σώφρονες, οι ευλαβικοί, όσοι  μέχρι τώρα σιωπούσαν  και ταπεινά πορεύονταν. Πλήττει κι αυτούς ο θάνατος -άδικα και αναρωτιούνται "γιατί σε μένα, Θε μου; πού το έλεός Σου; "

Σ' αυτούς η πρώτη "συγγνώμη" μας. Την αξίζουν. Ποιος ξέρει πόσο πιο φρικτός θα ήταν ο κόσμος χωρίς το δικό τους κομποσχοίνι; Ποιος ξέρει το κακό που απέτρεψε η  ικεσία τους; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Σειρά μας να υπομείνουμε το θυμό τους, το ράπισμα του λόγου τους, μέχρι να ξαποστάσει η ψυχή τους κι όλοι μαζί, μετανοημένοι, αναστημένοι, να βρούμε αιώνιο καταφύγιο στην αγκαλιά του Πατέρα.