Το ιστορικό χρέος της πόλης έναντι των νεκρών της

Μεγάλωσα στον Άγιο Διονύσιο, μια ιστορική συνοικία της Πάτρας, όπου έπεσαν οι πρώτες βόμβες κατά τον άνανδρο βομβαρδισμό της πόλης από την ιταλική αεροπορία το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Από τα νεανικά μου χρόνια θυμάμαι τις διηγήσεις των μεγαλύτερων που είχαν συχνά στο επίκεντρο τους αναμνήσεις εκείνης της αποφράδας ημέρας, απόλυτα συνυφασμένες και με προσωπικά βιώματα.

Ωστόσο, παραβλέποντας το εν λόγω μείζον ιστορικό γεγονός, ετοιμαζόμαστε για μια ακόμη χρονιά να τιμήσουμε, ως πόλη, την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου με τον ίδιο, πανομοιότυπο, τρόπο που αυτή θα τιμηθεί και στην υπόλοιπη χώρα.

Μήπως, όμως, επειδή η Πάτρα είχε το θλιβερό προνόμιο να πληρώσει πρώτη το αιματηρό τίμημα του πολέμου, ταυτόχρονα με την έναρξη του, θα έπρεπε να είχαμε προσδώσει ένα διαφορετικό τόνο στον σχετικό εορτασμό;

Μήπως κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, πρώτιστο μέλημα μας θα έπρεπε να ήταν η διοργάνωση εκδηλώσεων μνήμης για τους νεκρούς μας, ώστε να εμπεδώσουμε ως τοπική κοινωνία κι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας μας;

Κάθε φορά που περνάμε μπροστά από την Αγγλικανική Εκκλησία αντικρίζουμε με μια προσεκτική ματιά την επιγραφή που έχει τοποθετηθεί εκεί για να μάς το υπενθυμίζει.

Διότι ακριβώς αυτή η υπόμνηση είναι και το υστερόγραφο ενός ιστορικού παρελθόντος, που είτε αγνοούμε είτε έχουμε ξεχάσει.

Και ως προς αυτό, άξια αναφοράς είναι μια επισήμανση για τον αείμνηστο αγωνιστή της Αριστεράς Πέτρο Κομματά, ο οποίος είχε αναγάγει σε σκοπό της ζωής του, μέσα από το σύλλογο «Πέτρινα Χρόνια», τη διατήρηση της συλλογικής μας μνήμης, ώστε να μην παραδινόμαστε αμαχητί στη λήθη. Να θυμόμαστε, δηλαδή, ως τοπική κοινωνία και ως εθνική οντότητα, αυτά που μάς ενώνουν, αφήνοντας πίσω μας όλα όσα μάς έχουν διχάσει.

ΣΣ: Ο Αντώνης Κουνάβης είναι ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος