Η Οικολογική Δυτική Ελλάδα για την κλιματική αλλαγή

Η παράταξη Οικολογική Δυτική Ελλάδα του Περιφερειακού συμβουλίου σε ανακοίνωση της για το θέμα των καταστροφών από τα ξαφνικά μπουρίνια και την κλιματική αλλαγή, επισημαίνει τα εξής:

Δεν είναι θεομηνία, είναι ανθρώπινη επιλογή: η κλιματική αλλαγή είναι το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της εποχής.

Η γενικευμένη, επιτέλους, ανησυχία για την κλιματική αλλαγή δεν είναι αρκετή. Ο πολιτικός κόσμος στην χώρα και στην Δυτική Ελλάδα δείχνει ανεπαρκής για την μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Νομίζουν ότι αρκούν μερικά μέτρα και, κατά τα άλλα, μπορούν να ονειρεύονται την ανάπτυξη. Ας ξεκαθαρίσουμε τα βασικά:

1.            Η Προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή δεν αφορά (μόνο) την πολιτική προστασία. Απαιτεί κεντρικές πολιτικές αποφάσεις περί ευημερίας και ανάπτυξης και παρεμβάσεις σε όλους τους τομείς, από την γεωργία, τις μεταφορές και τις υποδομές, μέχρι την παιδεία, την υγεία και τον τουρισμό. Αλίμονο αν το αφήσουμε σε αντιπεριφερειάρχες και αντιδημάρχους που ασχολούνται με εργολαβίες και αντιπλημμυρικά.

2.            Το Περιφερειακό Σχέδιο Προσαρμογής στην Κλιματική Αλλαγή (ΠΕΣΠΚΑ) πρέπει να τεθεί άμεσα σε διαβούλευση και η Νέα Περιφερειακή αρχή να εξασφαλίσει χρόνο και πόρους για ουσιαστική επεξεργασία από τις Υπηρεσίες και το Περιφερειακό Συμβούλιο. Από όσα έχουμε δει σε άλλα Σχέδια, χρειάζεται πολλή δουλειά για να εξειδικευτούν και να γίνουν χρήσιμα εργαλεία.

3.            Η προστασία και αναβάθμιση των οικοσυστημάτων είναι η αποτελεσματικότερη αντίδραση στην επιδείνωση του κλίματος. Τα ορεινά δάση είναι το φυσικό κλιματιστικό της Νότιας Ελλάδας. Οι θίνες και η παράκτια βλάστηση είναι η άμυνα στην επέλαση της θάλασσας. Οι υγρότοποι προσφέρουν την καλύτερη προστασία από την ερημοποίηση. Η αποκατάσταση των πλημμυρικών πεδίων των ποταμών είναι το καλύτερο αντιπλημμυρικό έργο.

4.            Τα οποιαδήποτε μέτρα Προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή είναι ανούσια χωρίς πολιτικές και για Μετριασμό της κλιματικής αλλαγής, οι οποίες προϋποθέτουν αλλαγές στο ενεργειακό μοντέλο και τις μεταφορές. Σε αυτή την πρόκληση, τόσο οι Κυβερνήσεις όσο και οι Περιφερειακές Αρχές όχι μόνο κωφεύουν αλλά ανταγωνίζονται στον φαρισαϊσμό: Δεν μπορείς να «ανησυχείς» για την κλιματική αλλαγή και ταυτόχρονα να δίνεις «γη και ύδωρ» στις εξορύξεις υδρογονανθράκων. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι «θα λάβεις μέτρα» για προσαρμογή και ο περισσότερος προϋπολογισμός σου να εξακολουθεί να δαπανάται σε οδικά έργα.