Από τον Πόντο στην Πάτρα με την παράδοση να συνεχίζεται από το 1920, από γενιά σε γενιά
Σε ένα μικρό εργαστήριο, της οδού Βότση, όπου κατασκευάζονται ανδρικά χειροποίητα παπούτσια διατηρείται ζωντανή η ιστορία μίας οικογένειας που ήρθε στην Πάτρα από τον Πόντο, το 1920, και χάραξε τη δική της πορεία στον χώρο του υποδήματος.
Την Παράδοση συνεχίζει ο Χαράλαμπος Κοτζαμανίδης. Ο ίδιος μεγάλωσε μέσα στο εργαστήριο που έφτιαξε ο παππούς του και πέρασε μετά στα χέρια του πατέρα του. Από τα πέντε του χρόνια ξεκίνησε να κάνει εκεί διάφορες δουλειές ενώ στα 16 του χρόνια έφτιαξε το πρώτο του παπούτσι αποκτώντας τη δική του πελατεία.
Για τον ίδιο το κάθε παπούτσι που φτιάχνει με τα χέρια του είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Πιστός στο ανδρικό παπούτσι δέχεται παραγγελίες ακόμα και από το εξωτερικό. Μας υποδέχθηκε στο εργαστήριο του, στο οποίο είδαμε εργαλεία και μηχανήματα που έφεραν οι παππούδες του από τον Πόντο, και μας μίλησε για όλα
Κάθε παπούτσι, ένα μικρό έργο τέχνης...
Για την ιστορία της οικογένειας του, τον τρόπο που κατασκευάζει τα παπούτσια, τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει αλλά και γ ια τα όνειρα του.
Τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτόν τον χώρο;
Εδώ είναι ένα εργαστήριο. Ένα υποδηματοποιείο μέσα στο οποίο φτιάχνουμε παπούτσια ξεκινώντας από το μηδέν, έχοντας στα χέρια μας ένα κομμάτι δέρμα. Σχεδιάζουμε το παπούτσι πάνω στο καλαπόδι, βγάζουμε το σχέδιο, κόβουμε το κομμάτι δέρμα που χρειαζόμαστε, το γαζώνουμε, το μοντάρουμε, τοποθετούμε τη σόλα μέχρι που έρχεται η ώρα για το τελευταίο φινίρισμα και γυάλισμα.
Κάθε παπούτσι εδώ είναι ξεχωριστό γιατί όταν έρχεται ένας πελάτης να το παραγγείλει, του παίρνουμε τα μέτρα, φτιάχνουμε το καλαπόδι το οποίο επί της ουσίας είναι ένα αποτύπωμα, ένα αντίγραφο του ποδιού του και πάνω σε αυτό, ο ίδιος ο πελάτης «δημιουργεί» το παπούτσι του όπως το έχει φανταστεί.
Στην πραγματικότητα γίνεται ο ίδιος σχεδιαστής του παπουτσιού του. Περιγράφει τις λεπτομέρειες, ακόμα και τα γαζιά που θέλει να έχει, τις διχρωμίες- τριχρωμίες, όλα!
Πώς ξεκίνησαν όλα;
Με τον διωγμό από τον Πόντο, οι παππούδες μου έφυγαν από εκεί χωρίς καμία περιουσία. Το μόνο που είχαν ήταν η τέχνη του υποδήματος την οποία γνώριζαν. Ήταν τσαγκάρηδες. Αυτή τη γνώση έβαλαν στις αποσκευές τους και έφυγαν από τον Πόντο, ήρθαν στην Πάτρα κάνοντας αυτό που ήξεραν. ‘Έτσι επιβίωσαν.
Ξεκίνησαν στην Ερμού, συγκεκριμένα ψηλά στο Μαρκάτο. Έφτιαχναν παραγγελίες και ήταν αρκετά πρωτοπόροι γιατί στον Πόντο, στην Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ μπροστά στο χώρο της υποδηματοποιίας σε σχέση με όσα γίνονταν εδώ. Τα παπούτσια που έφτιαχναν ήταν το κάτι διαφορετικό για την Πάτρα του 1920- 1925. Το εργαστήριο στο Μαρκάτο πήρε φωτιά κι έτσι μεταφέρθηκε στην Ιεροθέου. Ο πατέρας μου συνέχισε την παράδοση και τώρα έχω μείνει εγώ.
Μίλησε μου για τη δική σου εποχή… πώς αυνδθάζεται με την προηγούμενη του πατέρα και του παππού σου;
Τα τελευταία πέντε χρόνια το εργαστήριο βρίσκεται στην Βότση, όμως το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο χώρος. Γα μηχανήματα είναι τα ίδια. Το βλέπω σαν τέχνη και όχι ως δουλειά. Δεν αισθάνομαι το πρωί που ξυπνάω ότι έχω να πάω στη δουλειά αλλά ότι πάω στο εργαστήριο μου να κάνω αυτό που μου αρέσει.
Υπάρχει μηχάνημα στο εργαστήριο που οι παππούδες μου είχαν φέρει μαζί τους από τον Πόντο. Το είχε φτιάξει ο παππούς μου στην Ελβετία και είναι… πατέντα. Δεν υπήρχε έτοιμο. Ζήτησε από κάποιον μηχανουργό που έφτιαχνε μηχανήματα να φτιάξει αυτό το συγκεκριμένο για να μπορεί να γαζώνει, να ανοίγει «χάραγμα» και γίνει μετά το γαζί. Μέχρι τότε αυτό γινόταν με το χέρι.
Μέσα στο εργαστήριο υπάρχουν και πιο… ιδιαίτερα» παπούτσια…
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να ξεχωρίσουμε. Το παπούτσι για τον άνδρα είναι σημαντικό. Μπορεί όλοι να μιλάμε για το γυναικείο παπούτσι όμως η γυναίκα έχει κι άλλα αξεσουάρ στην εμφάνιση της για να ξεχωρίσει.
Ο άνδρας έχει μόνο αυτό και είναι σπουδαίο πράγμα για εκείνο. Άλλωστε και οι γυναίκες προσέχουν ιδιαίτερα τις επιλογές τους στα παπούτσια.
Ποιες είναι οι παιδικές σου αναμνήσεις;
Γεννήθηκα μέσα στο μαγαζί. Μέσα σε αυτό μεγάλωσα. Εκεί παίζαμε, έρχονταν οι φίλοι μου και για το παιχνίδι μας χρησιμοποιούσαμε τα δέρματα, τα εργαλεία… Από πέντε- έξι χρονών εγώ δούλευα, κατά κάποιον τρόπο, γιατί ό ο πατέρας μου ήταν αρκετά αυστηρός και με παρακινούσε όλο να κάνω και κάτι.
Ήμουν 16 χρονών όταν έφτιαξα μόνος μου τα πρώτα μου παπούτσια. Μάλιστα υπήρχαν πελάτες που ζητούσαν εμένα γιατί τα παπούτσια που έφτιαχνα ήταν πιο… «περίεργα». Οι πρώτοι μου πελάτες ήταν ρομά που ήθελαν να ξεχωρίζουν. Έφτιαχνα χρυσά παπούτσια για παράπηγμα.
Σήμερα υπάρχει ένας επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων στο Πειραιά, που μου ζητάει τέτοιου είδους παπούτσια. Κόκκινα για παράδειγμα. Έχω και πελάτες από το εξωτερικό, από την Ιταλία.
Πώς έφτασες μέχρι εκεί;
Στην εποχή μας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Όποιος επιχειρηματίες δεν ασχοληθεί και με αυτό το κομμάτι, είναι χαμένος. Προωθούμε τα παπούτσια μέσα από αυτό. Προωθούμε κάτι που φτιάχνεται με εντελώς παραδοσιακό τρόπο, με μοντέρνα μέσα.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που έχεις να αντιμετωπίσεις;
Πολλές. Όταν όλοι αγοράζουν έτοιμα παπούτσια που φτιάχνουν βιομηχανίες στην Κίνα, τα πράγματα είναι δύσκολα για εμάς που χρειαζόμαστε πέντε μέρες για να φτιάξουμε ένα ζευγάρι παπούτσια.
Τόσο χρειάζεται;
Ένα ζευγάρι παπούτσια, αν ασχοληθείς μόνο με αυτό, χρειάζεται δύο μέρες για να φτιαχτεί. Αλλά επειδή υπάρχουν χρόνοι που απαιτούνται, για παράδειγμα μέχρι να στεγνώσει, χρειάζεται πέντε.
Επίσης πολλές φορές ο πελάτης δεν μπορεί εύκολα να περιγράψει αυτό που έχει στο μυαλό του να φτιάξουμε. Όμως πάμε μαζί βήμα βήμα την διαδικασία, συνεργαζόμαστε και έτσι δεν τυχαίνει κάποιος να μην έχει το παπούτσι είχε φανταστεί.
Πώς θα μπορούσες να το βγάλεις προς τα έξω ή και να εξελίξεις αυτό που γίνεται εδώ;Μέχρι το Πάσχα θα έχει δημιουργηθεί ένα eshop το οποίο θα καλύψει την ελληνική αγορά και όχι μόνο. Από εκεί πέρα έχω σκεφθεί να δοκιμάσω και την κατασκευή σανδαλιού, όμως το ανδρικό παπούτσι είναι το στοιχείο μου. Το γυναικείο έχει να κάνει και με την μόδα, την οποία δε γνωρίζω.Είναι κερδοφόρο το χειροποίητο παπούτσι;Όχι. Αν το κάνεις για τα λεφτά, δε θα καταφέρεις να γίνεις πλούσιος και δε θα έχεις και επιτυχία. Πρέπει να σου αρέσει να το κάνεις αυτό. Μπορώ να φτιάξω 15 ζευγάρια χειροποίητα παπούτσια μέσα σε έναν μήνα ΄ρα τα λεφτά που μπορώ να κερδίσω είναι συγκεκριμένα.
Πώς θα μπορούσες να το βγάλεις προς τα έξω ή και να εξελίξεις αυτό που γίνεται εδώ;
Μέχρι το Πάσχα θα έχει δημιουργηθεί ένα eshop το οποίο θα καλύψει την ελληνική αγορά και όχι μόνο. Από εκεί πέρα έχω σκεφθεί να δοκιμάσω και την κατασκευή σανδαλιού, όμως το ανδρικό παπούτσι είναι το στοιχείο μου. Το γυναικείο έχει να κάνει και με την μόδα, την οποία δε γνωρίζω.
Είναι κερδοφόρο το χειροποίητο παπούτσι;
Όχι. Αν το κάνεις για τα λεφτά, δε θα καταφέρεις να γίνεις πλούσιος και δε θα έχεις και επιτυχία. Πρέπει να σου αρέσει να το κάνεις αυτό. Μπορώ να φτιάξω 15 ζευγάρια χειροποίητα παπούτσια μέσα σε έναν μήνα... άρα τα λεφτά που μπορώ να κερδίσω είναι συγκεκριμένα.
Τι θα ήθελες για το μέλλον;
Το όνειρο μου ήταν να φτιάχνω χειροποίητα παπούτσια, και αυτό κάνω Αν μου πρόσφεραν μία δουλειά με έναν πολύ καλό μισθό, θα συνέχιζα να φτιάχνω παπούτσια σαν χόμπι.
Το όνειρο μου είναι το δικό μου ανδρικό παπούτσι να είναι μέσα στα καλύτερα του κόσμου. Μπορεί να μη γίνει ποτέ αλλά αυτό θα προσπαθώ μέχρι να πεθάνω.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
