Έξι Πατρινοί μας περιγράφουν την πιο αξέχαστη καρναβαλική τους ανάμνηση

Νάντια Κωνσταντινίδη

Πιστή καρναβαλίστρια εδώ και χρόνια, η Νάντια Κωνσταντινίδη αναπολεί μια αξέχαστη καρναβαλική βραδιά που θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Το μαγικό λεωφορείο & η κότα...»

«Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2013, έναρξη Πατρινού Καρναβαλιού!! Οι ντουλάπες με τα Καρναβαλικά για άλλη μια χρονιά άνοιξαν και το ραντεβού δόθηκε, το δρομολόγιο της χαράς, της διασκέδασης και του κεφιού ήταν έτοιμο να ξεκινήσει, το 'όχημα' φούλαρε πετρέλαιο και οι επιβάτες θα ήταν και φέτος στην ώρα τους, στη γνωστή αφετηρία, στην κεντρική πλατεία της πόλης, με τις κονκάρδες-εισιτήρια καρφιτσωμένες στα πέτα και μόνη αποσκευή τους τη διάθεση για ξεφάντωμα και γλέντι. Το ταξίδι πάντα μικρό και σύντομο και οι διαδρομές λίγο-πολύ συγκεκριμένες, γιατί το όχημα μπορεί να το λέμε «μαγικό», στις κατηφόρες και στις στροφές όμως η μαγεία χάνεται και παίρνει τη θέση της το άγχος για να πιάσουν τα φρένα και να μην πάρουμε σβάρνα κανά καθρέφτη (στην καλύτερη περίπτωση). Ξεκινώντας λοιπόν από την πλατεία Γεωργίου, θα διασχίσουμε την Κορίνθου και θα κατέβουμε την Αγία Σοφία, Εκεί, στην μικρή πλατεία, στην αρχή της Κωνσταντινουπόλεως, «ο Γιάννης ο Divino» έχει κάνει τα κουμάντα, η θέση για το Magic Bus είναι έτοιμη, όλη η γειτονιά ξέρει πώς γίνεται πλέον, ακόμα και οι ταξιτζήδες στην πιάτσα. Στάααααααασηηηηηηηηη!!!! Ανεφοδιασμός λοιπόν, όλοι κάτω, οι επιβάτες πρέπει να ξεπιαστούν, να πάνε τουαλέτα και να ξεδιψάσουν... 15' περίπου μετά, αναχώρηση! Κωνσταντινουπόλεως, ο εφιάλτης στο δρόμο με τα δέντρα για όσους βρίσκονται πάνω στο λεωφορείο (ταράτσα δηλαδή) και ξαφνικά ακούγονται τα ουρλιαχτά των κοριτσιών και τα γέλιατων αγοριών που φωνάζουν 'κλαδιάααααααα'.....

Μαιζώνος και πάλι πλατεία Γεωργίου στο κάτω μέρος. Στάση για να πάρουμε κάποιους ακόμα, κόσμος πολύς και ξαφνικά με πλησιάζουν δυο πρεζόνια, με παρακαλάνε να τους αφήσω ν’ ανέβουν, γιατί δεν έχουν λεφτά για εισιτήριο, με λένε κύριο εισπράκτορα και επιμένουν ότι αυτό είναι το λεωφορείο για Λεύκα και να μην τους κοροϊδεύω και να τους λυπηθώ και να τους αφήσω να μπουν.... 10 λεπτά μετά και χωρίς τους επιβάτες για Λεύκα, το δρομολόγιο θα συνεχίσει. Σειρά έχει η Μαιζώνος και στη Γούναρη στρίβουμε αριστερά, όπου αρχίζει η μαρτυρική ανηφόρα... Αυτό είναι λοιπόν το στοίχημα: θα τη βγάλουμε την ανηφόρα μέχρι τα Ψηλά Αλώνια; φέτος κι εκεί στην Αθανασίου Διάκου μπροστά στους έκπληκτους ταξιτζήδες ο Σπυράκος-οδηγός θα τα δώσει όλα, στροφή και ανηφόρα και «η Παναγιά μαζί μας»... Ψηλά Αλώνια ανεβήκαμε και;

Και τώρα αρχίζει το καλύτερο μέρος: να διασχίσουμε την πλατεία, με όλα τα διπλοπαρκαρισμένα.... Αυτό είναι μέρος της διαδικασίας, σαν έθιμο, σαν για το καλό, σαν να πρέπει να περάσουμε από εκεί για κάποιο λόγο, σαν να πρέπει να εναποθέσουμε ένα φόρο τιμής στον Γερμανό και στον Παλαμά, σε κάποιον τέλος πάντων, ή μήπως όχι; Και μετά πάλι Γούναρη... -Και τώρα Σπύρο που πάμε;

(Οι λεπτομέριες του δρομολογίου έβγαιναν πάντα τελευταία στιγμή από εμένα, εισπράκτορας γαρ και τον οδηγό) -Εδώ πάνω που είμαστε ξέρω κι εγώ; Δεν έχουμε και πολύ πετρέλαιο ακόμα... μου απάντησε. Και κοιταζόμαστε... Και ξαφνικά είναι σαν να σκεφτήκαμε κι οι δύο το ίδιο πράγμα... Θα κατέβει ρε το λεωφορείο μέσα στα στενά; Κανόνισε να φάμε ξύλο που θα ξυπνήσουμε τη γειτονιά... Δεν μου απάντησε ποτέ, μόνο έστριψε δεξιά σε ένα δρόμο που φυσικά δεν ξέρω το όνομά του.. οι από πάνω φώναζαν δυνατά 'που πάμε ρεεεεε;;;;

-Στου Κότα, τους φωνάζω.... Μόνο που με τη μουσική και την οχλαγωγία αυτό που έμεινε ήταν η λέξη «κότα»... Ένα «μαγικό λεωφορείο» λοιπόν άραξε στα στενά της Αγίας Αικατερίνης, με 30 περίπου Καρναβαλικούς επιβάτες, να αναρωτιούνται που βρίσκονται, τι θα κάνουμε εδώ, που μας έφεραν και η «κότα» που κολλάει;; Λίγη ώρα μετά το μυστήριο θα λυθεί! Αφού οι θαμώνες του μαγαζιού καταλάβουν τι έγινε, θα γίνουμε όλοι μια παρέα, θα κερνάει ο ένας τον άλλο, θα φοράνε τα καπέλα μας και θα χορεύουμε τσιφτετέλια με φιγούρες ποροποπόμ σαν τα κατσίκια... Δεν έχει άλλο κετελαπόνγκο για απόψε, η «κότα» τελικά μας βγήκε ρεμπέτισσα... Και η βραδιά, από τις πιο αυθεντικά, αυθόρμητα και αναπάντεχα, Καρναβαλικά αξέχαστες!! Λίγο πριν φύγουμε ο ιδιοκτήτης με πλησιάζει πολύ υποψιασμένος και με μυστικοπάθεια με ρωτάει «κοπελιά, έχει γίνει κάτι; Έξω πρέπει να είναι εδώ και ώρα ένας ασφαλίτης και κάθεται δίπλα στο λεωφορείο».

Τώρα τι να του πω; Ότι αυτός ήταν από την παρέα μας; Ότι είχε ντυθεί με καπαρντίνα και ότι επειδή είχε τσακωθεί με τη γκόμενά του δεν έμπαινε μέσα και περίμενε απ ́ έξω; «Πες το μου ρε παιδάκι μου και πέθανα όλο το βράδυ»... Αυτή λοιπόν είναι μια νύχτα Καρναβαλιού, μια νύχτα που κάνει ένα λεωφορείο μαγικό, που μπορεί να ανεβεί ανηφόρες και να πάρει στροφές για να τηρήσει ένα έθιμο που φτιάχτηκε μόνο του, που μπορεί να φιλοξενήσει επιβάτες για τη Λεύκα, που θα βρεθεί σε μια άγνωστη γειτονιά της πόλης, απ’ όπου όταν θα προσπαθείς να το βγάλεις ξημερώματα πλέον μέσα από τα στενά, θα ακούσεις από το πίσω κάθισμα μια φωνή να λέει (λίγο μπερδεμένα) «τελικά αυτή η κότα τι ήταν, θα μου εξηγήσει κανείς;»

Καλές Καρναβαλικές μαγικές διαδρομές σε όλους!!» (Αφιερωμένο στο Γιάννη Σόμπολο, που εκείνο το βράδυ ήταν κι αυτός ανάμεσα στους επιβάτες).

Πάρης Λαλιώτης & Αλέξης Γεωργιόπουλος

Για έκτη και προτελευταία χρονιά θα θαυμάσουμε το πάντα εντυπωσιακό και πολυσυζητημένο γκρουπ 86 στο φετινό Πατρινό Καρναβάλι. Η άκρως στυλιζαρισμένη και θεαματική ομάδα που ανέβασε ψηλά τον πήχη, με καλλιτεχνικές αμφιέσεις μοναδικών λεπτομερειών, αναπάντεχες κατασκευές δρόμου και σπονδυλωτά άρματα με χορευτικά και ακροβατικά, «σαρώνοντας» τα βραβεία και μαγεύοντας τους θεατές στο πεζοδρόμιο και τα μπαλκόνια, έχει σχεδιάσει τη «μεγάλη έξοδο». Φέτος ετοιμάζει παρουσία με μόνο 60 άτομα και θέμα τον κυβισμό, ενώ του χρόνου θα κάνει την τελευταία αποχαιρετιστήρια εμφάνιση διευρυμένη.

Οι ιδρυτές του γκρουπ Πάρης Λαλιώτης και Αλέξης Γεωργιόπουλος μοιράστηκαν μαζί μας μια καρναβαλική ανάμνηση: «Μια ανάμνηση... Ποια απ’ όλες να θυμηθούμε... 2013 Κυριακή παρέλασης φτάνουμε καθυστερημένοι στην αφετηρία. Βάζουμε τα άρματα στην αφετηρία... δυο τετράγωνα μεγάλα κουτιά...τίποτα το ιδιαίτερο ...ξεκινάμε να κομπλάρουμε το άρμα, ο χρόνος πιέζει τρελά.. χωριζόμαστε στα δυο και βάζουμε τους σωλήνες στο άρμα... έχουν αργήσει να έρθουν η Μαριλένα και τα παιδιά που θα συνοδεύσουν το άρμα. Επιτέλους φτάνουν, γρήγορα να ανέβει στο άρμα, τα παιδιά απλώνουν τις κορδέλες... το άγχος χτύπησε κόκκινο.

Η παρέλαση έχει ξεκινήσει και μόλις που προλαβαίνουμε να φορέσουμε οι δυο μας τις στολές πίσω από ένα αμάξι. Παίρνουμε όλοι τις θέσεις μας, η μέδουσα αρχίζει να κινείται μπρος πίσω τραβώντας τα άλογα τα οποία οδηγούν το άρμα της... Τερματίζουμε.... και τα συναισθήματα δυνατά, πολύ δυνατά, μοναδικά.

Βασίλης Παπαϊωάννου

Φωτογραφίζει εδώ και χρόνια το Πατρινό Καρναβάλι, απαθανατίζοντας κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του με διάθεση καλλιτεχνική και αποτελέσματα εξαιρετικά. Φέτος το άλμπουμ για το Πατρινό Καρναβάλι που ανέβασε στο facebook έγινε viral Καθώς κοινοποιήθηκε από εκατοντάδες πατρινούς καρναβαλιστές.

«Με το Πατρινό Καρναβάλι ασχολούμαι από το 1986, αρχικά ως μέλος πληρώματος, στη συνέχεια οργανώνοντας πλήρωμα με τους φίλους μου Πάνο Βαφέα, Όλγα Πανανικολάου και Στέφανο Νικολετάτο. Στη συνέχεια σταμάτησα να βγαίνω στην παρέλαση και άρχισα να το φωτογραφίζω και να παίζω το Παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού με το πλήρωμα 61 της Χαράς Αντιόχου.

Το Καρναβάλι μας είναι γεμάτο αναμνήσεις γιατί έχει πολλές εικόνες, πολλές δράσεις, πολλά χαμόγελα. Μια ανάμνηση όμως που ξεχωρίζει στο μυαλό είναι όταν το 1995 οργανώσαμε με το τότε πλήρωμα μου το 112, ένα καρναβαλικό σαββατοκύριακο στο Χελμό. Φορέσαμε τις στολές μας, κάναμε σκι, κατεβήκαμε πλαγιές με φουσκωτή βάρκα που φέραμε μαζί μας, χορέψαμε, διασκεδάσαμε, γελάσαμε. Ήταν πραγματικά κάτι διαφορετικό γιατί εκτός από τους φίλους μας και άλλους πατρινούς ήρθαν στο Χελμό και κάποιοι Αθηναίοι με δεδομένο ότι η εκδήλωση είχε προωθηθεί και στα μέσα της Αθήνας». 

Τζίμης Πολίτης

"Συμμετέχω στο καρναβάλι από το 1975 όταν ακόμα ο κρυμμένος θησαυρός γινόταν το προτελευταίο Σαββατοκύριακο και συμμετείχαν όσοι χωρούσαν μέσα στο αυτοκίνητο-άρμα... Οι αναμνήσεις πάρα πολλές και όλες χαρούμενες.

Από τα παλιά χρόνια θυμάμαι έντονα τα απογεύματα της τελευταίας Κυριακής που γινόταν στο Δημοτικό Θέατρο και μετά στο λιμάνι η απονομή των βραβείων του κρυμμένου θησαυρού και μετά το ξεφάντωμα που ακολουθούσε. Από τα κοντινά χρόνια θυμάμαι έντονα μια τελευταία Κυριακή απόγευμα που διασκέδασα με την παρέα μου και με μια άγνωστη παρέα από την Αθήνα σε ένα μαγαζί στον κατάμεστο πεζόδρομο της Ραδινού.

Ήταν από τα καλύτερα γλέντια που έχω κάνει με σωστούς καρναβαλικούς τουρίστες που είχε πολλούς ακόμα η Πάτρα. Φυσικά με μεγάλη χαρά θυμάμαι όλες τις μεταδόσεις και παρουσιάσεις των καρναβαλικών εκδηλώσεων που έχω κάνει είτε μόνος μου είτε με τις παρτενέρ μου την Κατερινα Λειβαδά, την Βίκυ Σονικιάν στην αρχή και μετά με το μόνιμο καρναβαλικό μου ταίρι, την Κατερίνα Τσουκαλά ...

Κατερίνα Τσουκαλά

"Πατρινό Καρναβάλι, μια χρωματιστή με έντονη αύρα σφαίρα, μέσα « στην οποία βρίσκονται άπειρες καρναβαλικές αναμνήσεις, χαμόγελα, πολλοί φίλοι συνταξιδιώτες σε αυτό το υπαίθριο πάρτυ, ενέργεια, σάτιρα, χορός, μα πάνω από όλα αγάπη μεγάλη γι αυτό τον θεσμό, που κάθε χρόνο μας γεμίζει, έστω για λίγο αισιοδοξία και ξέγνοιαστες στιγμές. Ζώντας λοιπόν κάθε χρόνο μέσα στον πυρήνα του Καρναβαλιού, μόνο αναμνήσεις μπορώ να έχω...

Η πιο έντονη, καθώς και πιο συγκινητική μου στιγμή, ήταν όταν για πρώτη φορά κλήθηκα να παρουσιάσω την τελετή λήξης του Πατρινού Καρναβαλιού. Όταν βρέθηκα στον Μώλο της Αγ.Νικολάου και ανέβηκα στην σκηνή, προκειμένου να αναλάβω την ευθύνη να μεταδώσω στους χιλιάδες καρναβαλιστές, οι οποίοι βρίσκονταν εκεί, καθώς και σε αυτούς που μας παρακολουθούσαν από το σπίτι, την ενέργεια όλης αυτής της μεγάλης γιορτής. Όντας καρναβαλίστρια από παιδί, πάντοτε θαύμαζα τους εκάστοτε παρουσιαστές που βρίσκονταν σε αυτή τη θέση...Να λοιπόν που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Άγχος πολύ, ευθύνη μεγάλη, έρχεται η στιγμή να ανέβω, τρέμω στην ιδέα πως δεν θα καταφέρω να αρθρώσω λέξη, ένα φως με τυφλώνει, κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους που βρίσκονται εκείνη την ώρα εκεί, τους συνεργάτες μου, αλλά και το όνειρό μου. Όλα περνούν, το άγχος και η αμηχανία μετατρέπονται σε λέξεις, σε ενέργεια την οποία εισπράττω από τον κόσμο και τελικά την μεταδίδω, αφήνοντας τον παλμό της χαράς, και του κεφιού να αιωρείται πάνω από την πόλη και από όλη την Ελλάδα, δίνοντας ραντεβού για το επόμενο ξέφρενο καρναβαλικό πάρτυ....Κλείνουν τα φώτα...Τα κατάφερα, τελικά ζούμε Μεγάλες Στιγμές!!!!"