Περί ριζοσπαστισμού

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν τον ριζοσπαστισμό μόδα, σε μία χώρα που ανέκαθεν αρεσκόταν να βαυκαλίζεται για τα επαναστατικά της γονίδια. Η δικιά τους όμως ριζοσπαστική Αριστερά, μόνο ως τέτοια δεν κυβέρνησε. Αντιθέτως, η σύντομη θητεία της βρίθει παραδειγμάτων συντηρητισμού, παλαιοκομματικών πρακτικών και προσπαθειών διατήρησης του στάτους κβο.

Γενικότερα στα καθ' ημάς, η έννοια του ριζοσπαστισμού είναι -όπως και πολλές άλλες- πλήρως αλλοτροιωμένη. Έτσι, αντί να ταυτίζεται με την αληθινή επαναστατικότητα και το προοδευτικό πνεύμα που ανοίγει δρόμους καινούς, έχει καταντήσει να είναι συνυφασμένη με ότι πιο αναχρονιστικό και βαθιά συντηρητικό έχει να επιδείξει η πολιτική και κοινωνική μας ζωή.

Αλήθεια, τι θα ήταν πιο ριζοσπαστικό στην Ελλάδα του 2015 από μία κυβέρνηση που δεν λέει πολλά, αλλά σηκώνει τα μανίκια και παράγει έργο; Τι θα ήταν πιο επαναστατικό από κόμματα που προεκλογικά δεν υπόσχονται αλλά ετοιμάζονται και μετεκλογικά δεν στρουθοκαμηλίζουν αλλά πράττουν και σπάνε αβγά; 

Τι θα ήταν πιο ρηξικέλευθο από μία μεσαία επιχειρηματική τάξη όχι κρατικοδίαιτη αλλά καινοτόμα, από συνδικαλιστές που δεν επιλέγουν το αλισβερίσι με τους πολιτικούς αλλά εργάζονται για ρεαλιστικές λύσεις στο καρκίνωμα της ανεργίας, από αγρότες που δεν κάνουν τις επιδοτήσεις μερσεντές αλλά τις επενδύουν σε σύγχρονα μέσα παραγωγής; 

Και τι θα ήταν πιο αληθινά προοδευτικό από μία νέα γενιά που δεν μεμψιμοιρεί καταφεύγοντας στην θαλπωρή της οικογενειακής εστίας, αλλά αγωνίζεται για να χτίσει με ίδιες δυνάμεις, το δικό της διαφορετικό Αύριο;

Αυτός είναι ο πραγματικός ριζοσπαστισμός που η χώρα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Μένει να αποδειχθεί, εάν ως λαός μπορούμε να μετεξελιχθούμε ξανά από επαναστάτες των λόγων σε επαναστάτες των έργων.