Και τώρα, έφτασε η ώρα της εθνικής συναίνεσης

Πέσαμε από την Ακρόπολη, μείναμε ζωντανοί, γλιτώσαμε, ενώ θα δούμε τις επόμενες μέρες εάν θα βρούμε και το πολυπόθητο ευρωπαϊκό πορτοφόλι.

Με τον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη στην Αθήνα (γεγονός που έχει ιδιαίτερη σημασία) κι έχοντας τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη στο πλευρό του, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πέτυχε στις Βρυξέλλες τον συμβιβασμό που επεδίωκε.

Έναν συμβιβασμό που εμπεριέχει πολλές υποχωρήσεις, και οι οποίες θα κωδικοποιηθούν στον κατάλογο των μεταρρυθμίσεων που θα καταθέσει η ελληνική πλευρά σε διάστημα μιας εβδομάδας.

Η κυβέρνηση παρουσιάζεται ικανοποιημένη από τη συμφωνία που έκλεισε στις Βρυξέλλες, αποτιμώντας αυτά που κέρδισε, όχι όμως και αυτά που έδωσε, περνώντας παράλληλα προς τα έξω το μήνυμα ότι κερδίσαμε χρόνο.

Η πραγματικότητα είναι ότι χάσαμε χρόνο, γυρίζοντας ακριβώς ένα μήνα πίσω, στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου.

Εάν κάπου ενδεχομένως κερδίσαμε χρόνο, μιας μόλις εβδομάδας, αυτό μπορεί να εστιαστεί στο γεγονός ότι δεν μας τράβηξαν τώρα τη θηλιά στο λαιμό.

Σε κάθε περίπτωση, τα δύσκολα τώρα είναι μπροστά μας και η κυβέρνηση καλείται να καταθέσει στους εταίρους μια σειρά σοβαρών και  κοστολογημένων μεταρρυθμίσεων, που δεν θα έχουν προφανώς καμία σχέση με τα αστεία του Βαρουφάκη, προκειμένου να πείσει και να εξασφαλίσει τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας.

Ωστόσο, ακόμη και αν οι μεταρρυθμίσεις είναι καθαρά διαρθρωτικού χαρακτήρα, όπως διαμηνύει η κυβέρνηση, αυτές θα έχουν ένα βαρύτατο κόστος, τόσο οικονομικό, για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό των περίπου τριών δισεκατομμυρίων ευρώ, όσο και πολιτικό.

Και σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η πολύ δύσκολη εξίσωση για τον Αλέξη Τσίπρα. Θα καταφέρει να περάσει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και το εσωτερικό του κόμματος του την προώθηση των αποκρατικοποιήσεων και πιθανές παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό, που ενδεχομένως θα υποχρεωθεί να εφαρμόσει;

Ή θα συναντήσει αξεπέραστες δυσκολίες, έχοντας απέναντι του τους πάσης φύσεως Λαφαζάνηδες, με ό, τι αυτό θα συνεπάγεται για την κυβερνητική συνοχή;

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι οι εξετάσεις του εσωτερικού για τον Αλέξη Τσίπρα θα είναι πολύ πιο δύσκολες απ’ αυτές του εξωτερικού.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, και καθώς ο πρωθυπουργός καλείται να πάρει το παιχνίδι πάνω του, χρειάζεται την ευρύτερη στήριξη των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου, ώστε να περάσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για τον τόπο και κατ’ επέκταση η χώρα να περάσει τον κάβο, μπαίνοντας με εδραιωμένη τη θέση της στην Ευρωζώνη σε μια νέα εποχή.

Εάν πρέπει, επιτέλους, κάτι να γίνει κατανοητό, έστω και αυτήν την υστάτη στιγμή, είναι ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να σηκώσει από θέση ευθύνης μόνο του το φορτίο της διάσωσης και της ανόρθωσης της Ελλάδας.

Πόσο μάλλον ένα αριστερό κόμμα αποτελούμενο από ετερόκλητες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που στερείται κουλτούρας εξουσίας και καταγεγραμμένα το 1/3 του είναι κατηγορηματικά αντίθετο στην κατεύθυνση που καλείται να κινηθεί ο πρωθυπουργός.

Ως εκ τούτου, και μακριά από μικροκομματικές αντιπαραθέσεις και αντιπαλότητες, τούτες τις κρίσιμες και δραματικές ώρες που διανύει ο τόπος, επιβάλλεται ο πολιτικός κόσμος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιτευχθεί (με ή χωρίς πρωτοβουλία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας) η μέγιστη εθνική συναίνεση.

Επιβάλλεται να στηριχθεί προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος φαίνεται (μέσα από τον συμβιβασμό που πέτυχε) ότι έχει αντιληφθεί αυτό που πρέπει να γίνει ακριβώς, έχοντας προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα, και η οποία δεν έχει φυσικά καμία σχέση με τον φαντασιακό κόσμο των μεγαλεπήβολων προεκλογικών διακηρύξεων του.

Δυστυχώς για τον ίδιο, και επειδή στην προκειμένη περίσταση αυτό επιβάλει το εθνικό συμφέρον, ούτε ο ίδιος θα πρωτοτυπήσει τελικά, πράττοντας ως πρωθυπουργός διαφορετικά εντελώς πράγματα από αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε στο blog του:zakpatras.wordpress.com