Αγαπητέ Στάθη, φοβάμαι ότι απευθύνεσαι εις ώτα μη ακουόντων!

Φίλε συμπολίτη Στάθη Πολίτη, διάβασα το άρθρο σου στο thebest.gr με την προτροπή σου να ξαναμάθουμε να αγαπάμε την Ευρώπη και δεν σου κρύβω ότι ο κεντρικός πυρήνας του και η εν γένει συλλογιστική του με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Να αγαπήσουμε πάλι την Ευρώπη ή για την ακρίβεια να μάθουμε πάλι να αγαπάμε την Ευρώπη, προτρέπεις. Καμία αντίρρηση. Κι εγώ μαζί σου, αν και αμφιβάλλω εάν αγαπήσαμε ποτέ πραγματικά την Ευρώπη, χωρίς να προσβλέπουμε σε κάτι απ’ αυτήν.

Αιτιολογώντας την άποψη μου θα σου αντιτείνω ότι, ως λαός, την Ευρώπη έχουμε μάθει, τριάντα χρόνια και πλέον τώρα, να την προσλαμβάνουμε σαν μια αγελάδα που μπορούμε να την αρμέγουμε για την πάρτη μας.

Από τις («δώσε και μένα μπάρμπα») αγροτικές επιδοτήσεις, που καρπώθηκαν και μη δικαιούχοι, μέχρι τα τέσσερα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης που φάγαμε χωρίς ανάλογο αντίκρισμα στην πολυπόθητη ανάπτυξη της χώρας, η ενωμένη Ευρώπη ήταν στα μάτια μας πάντα ένα κλαμπ που μας εξασφάλιζε χρηματοδότηση, προνόμια και δικαιώματα, δεν σηματοδοτούσε όμως στη συλλογική αντίληψη μας και υποχρεώσεις.

Παρεμπιπτόντως ποιος θυμάται σήμερα τα Πακέτα Ντελόρ και Σαντέρ και πού πήγε ο πακτωλός των χρημάτων που εισέρρευσε στα (χρεοκοπημένα σήμερα) κρατικά ταμεία; Ουδείς, εκτός ίσως από αυτούς που τα έβαλαν στην τσέπη.

Δυο Ελλάδες θα έπρεπε να είχαμε φτιάξει με τα λεφτά που μας έδωσαν. Ωστόσο, όχι μόνο δεν τα καταφέραμε, αλλά χρεοκοπήσαμε κι από πάνω. Και τώρα που οι κουτόφραγκοι μας ζητούν να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και τις υποχρεώσεις μας, ξαφνικά, μας έπιασε αντιγερμανικό και κατ’ επέκταση αντιευρωπαϊκό μένος.

Πώς να αγαπήσει ο μέσος νεοέλληνας την Ευρώπη όταν την έχει ταυτίσει με τα δανεικά και αγύριστα και όχι ως ένα ενιαίο οικονομικό και γεωπολιτικό σύνολο, στο οποίο συμμετέχει ισότιμα;

Άσε που αυτή τη ριμάδα την ισότιμη συμμετοχή τη θυμόμαστε μόνο όταν επικαλούμαστε τα δικαιώματα μας, όχι όμως και τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από την ένταξη μας αυτή καθαυτή στην ενωμένη ευρωπαϊκή οικογένεια. Έτσι δεν συμβαίνει και τώρα;

Δεν φταίει, όμως, ο μέσος νεοέλληνας για τη λαθεμένη αντίληψη που έχει σχηματίσει για την Ευρώπη, την οποία έβλεπε πάντα σαν πορτοφόλι. Έτσι τον έμαθε να λειτουργεί και να σκέφτεται ένα απαξιωμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, έτσι πράττει.

Η οικονομική κρίση ήταν, απλώς, το κερασάκι στην τούρτα για να βγει ο βαλκάνιος εαυτός του, που παραβλέπει ότι για το σημερινό κατάντημα του φταίει ο ίδιος, και όχι η Ευρώπη.

Συνεπώς, ας μην αδικούμε τον συμπολίτη μας, που αγνοεί ποιος ήταν ο Ρομπέρ Σουμάν ή ο Ζαν Μονέ, που αγνοεί τους εμπνευστές της ενωμένης Ευρώπης και τις αρχές της. Μιας οικογένειας, που ενδεχομένως δεν θα έπρεπε να είμαστε και μέλος της.

Μην ξεχνάμε ότι κατουρημένες ποδιές φιλήσαμε επί Καραμανλή για να μας κάνουν δεκτούς στην τότε ΕΟΚ, με κάλπικα στοιχεία μπήκαμε στην Ευρωζώνη, μας έδωσαν όπως προανέφερα ένα σκασμό λεφτά για να γίνουμε κράτος αλλά τα φάγαμε, και τώρα που είμαστε με απλωμένο το χέρι της ζητιανιάς, με δική μας ευθύνη, όχι μόνο όλα αυτά τα ξεχνάμε, αλλά βγαίνουμε και από πάνω και ζητάμε και τα ρέστα.

Κάπως έτσι, για να αγαπήσουμε την Ευρώπη, όπως πρέπει πραγματικά να την αγαπήσουμε και δεν την αγαπήσαμε ποτέ έως σήμερα, το βρίσκω κομμάτι δύσκολο.

Σκέψου ότι τελικά, ίσως, είναι και θέμα της κατάλληλης παιδείας (που δεν έχουμε) και μιας στραβής νοοτροπίας με την οποία έχουμε μπολιαστεί, δεκαετίες τώρα.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο blogτου: zakpatras.wordpress.com