Η Ξερόλακκα δείχνει (κι αυτή) το πραγματικό πρόσωπο του ΚΚΕ

Εάν ζούσε ο συχωρεμένος ο Κουτσόγιωργας, θα παρατηρούσε για τους κατοίκους της Ξερόλακκας ότι «δικαιούνται δια να ομιλούν». Διότι, απλούστατα, οι άνθρωποι αυτοί έχουν φάει την κοροϊδία της ξεμαλλιασμένης αρκούδας, χώρια του ότι έχουν τα σκουπίδια στην πόρτα τους, πολλά χρόνια τώρα.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, κανένας δεν θέλει να έχει τα σκουπίδια στην πόρτα του. Όπως και κανένας δεν θέλει να τον κοροϊδεύουν, λέγοντας του ασύστολα ψέματα. Οι κάτοικοι της Ξερόλακκας, δυστυχώς για τους ίδιους, έχουν πάθει και τα δύο.

Εάν δεν κάνω κάποιο δραματικό λάθος, ο πρώην δήμαρχος Γιάννης Δημαράς είχε δεσμευτεί κατηγορηματικά ότι στις 31 Δεκεμβρίου 2011 θα έκλεινε τη Ξερόλακκα. Και σήμερα, κι ενώ δεν είναι πια δήμαρχος, η Ξερόλακκα, ως χώρος εναπόθεσης των σκουπιδιών της Πάτρας, εξακολουθεί να υφίσταται.

Στις απολύτως δε δικαιολογημένες διαμαρτυρίες τους για μια υπόσχεση (όπως και πολλές άλλες) του Γιάννη Δημαρά που δεν εκπληρώθηκε στη διάρκεια της δημαρχιακής του θητείας, οι κάτοικοι της Ξερόλακκας είχαν ως ένθερμο συμπαραστάτη τους τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και τον επικεφαλής της Κώστα Πελετίδη.

Μόνο που όταν ο ίδιος τασσόταν ασμένως στο πλευρό τους, ενδεχομένως να μην είχε υπολογίσει ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα γινόταν δήμαρχος και θα έπρεπε (κι αυτός) να πιάσει την «καυτή πατάτα» της διαχείρισης των σκουπιδιών.

Κι εδώ που τα λέμε, πού να περίμενε ότι το 63% των Πατρινών έστω και για μια Κυριακή θα ψήφιζε στο πρόσωπό του το ΚΚΕ;

Όμως, η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και η πολιτική, που είναι αναπόσπαστο μέρος της, δεν αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα.

Έτσι, λοιπόν, ο κομμουνιστής και λαοπρόβλητος δήμαρχος έρχεται τώρα να υιοθετήσει εμπράκτως ακριβώς αυτό που πολεμούσε εκ του ασφαλούς ως δημοτική αντιπολίτευση: την παράταση της ζωής της Ξερόλακκας.

Προσωπικά δεν με εκπλήσσει η συγκεκριμένη κωλοτούμπα του και είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες, διότι απλούστατα η άσκηση εξουσίας είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση από την επαναστατική γυμναστική και τον εύκολο, ανέξοδο, καταγγελτικό λόγο.

Και εκτός αυτού, από τον Περισσό, έχουν φροντίσει επανειλημμένως να δείξουν και να αποδείξουν σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη ότι όταν αναλαμβάνουν τα ηνία μιας διοίκησης ή μιας επιχείρησης, πράττουν τα ακριβώς ανάποδα από όσα ευαγγελίζονται και υιοθετούν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που στηλιτεύουν.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ, που καταγγέλλει με κάθε ευκαιρία την αντιλαϊκή Ευρωπαϊκή Ένωση, τον ανάλγητο καπιταλισμό και τις δραματικές επιπτώσεις του, που πολεμά την ανεργία και μάχεται (υποτίθεται) για τα δικαιώματα των εργαζομένων, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να στήσει δικές του επιχειρήσεις και να απολύσει, κατά το κοινώς λεγόμενο να πετάξει στο δρόμο, εργαζόμενους σαν ξεζουμισμένες λεμονόκουπες, όταν έκρινε ότι ήταν περιττοί ή ζημιογόνοι για τα συγκροτήματα του.

Κι αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του ΚΚΕ….