Star alert: Αυτά τα ψιλά γράμματα που πληγώνουν πιο πολύ!

-Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ 
ΚΑΤΑΚΟΠΟΣ από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ. 
Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου. 
(η Μεγάλη Εβδομάδα από τον πιο απαισιόδοξο Οδυσσέα Ελύτη που έγινε ποτέ, στην πιο λατρεμένη του ποιητική συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου»)-

Υπάρχουν πράγματα που δεν είναι πράγματα, όπως λέει και ο ΑΝΤ1 και που πληγώνουν πολύ. Και είναι αυτά που φτιάχνουν τους δικούς μας αθέατους Απρίληδες, άλλους προσωπικούς και μυστικούς για τον καθένα μας. 
Οι άνθρωποι που θεώρησες συνοδοιπόρους ζωής και αναζητήσεων και κοινής οπτικής και παθιασμένης δημιουργίας και δεν ήταν τίποτα παρά προβολές, καθρεφτίσματα δικών σου παράλογων πόθων. Οι παραχωρήσεις που έκανες βρίσκοντας άλλοθι στον εαυτό σου, ενώ ήξερες πως είναι ψέματα. Οι εκχωρήσεις τεμαχίων εσώτερων «θέλω», που πονούσαν αλλά δεν υπήρχε περιθώριο άλλης δραπέτευσης. Οι συνεργασίες που διεκπεραίωσες με χαμόγελο τάχα ανώδυνο, επαγγελματίας γραμματέως από κολέγιο, αλλά σου άφηναν ουλές βαθύτατης αυτοϋπονόμευσης και πικρίας… Και αυτό είναι το Πάσχα σου Απρίλη, χωρίς Μάη να ‘ρθει αναπόφευκτα πια ανοιξιάτικος…   

Οι αυτοχειρικοί σου έρωτες, με τις ημερομηνίες λήξης. Οι στιγμές που δεν στάθηκες, υποτίμησες, δεν πρόσεξες, βιαζόσουν… Οι σταθμοί στα τρένα που δεν κατέβηκες… Τα χαμόγελα που δεν γύρισες πισω... Οι μεγάλες απώλειες που δεν απάλυναν ποτέ, οι άνθρωποι που δεν είναι πια, οι οριστικοί αποχωρισμοί, το τέλος που δεν χωρεί σαν έννοια στο μυαλό σου. Τα τελευταία αντίο, φιλία, λουλούδια, γεύσεις, μυρωδιές. Το οριστικό και τα «σ αγαπώ» που δεν είπες, τα εννόησες, αλλά δεν τα ψέλλισες καν… Οι δικοί σου μικροί και μεγάλοι θάνατοι… 

Τα νησιά που δεν επισκέφθηκες Αύγουστο μήνα, αφημένη ψυχή και κορμί σε ήλιο, αέρα, νερά, οσμές, αμμουδιές, τυχαίο. Οι εκκλησίες οι κλειστές που βαρέθηκες να τις περιμένεις να ανοίξουν Μεγάλη Παρασκευή, για να νιώσεις πως αντηχεί εκεί το βυζαντινό, πεντάφθογγο πένθος και πως μυρίζει το κίτρινο βαθύ, φυσικό κερί όταν λιώνει. Οι προκλήσεις που απέφυγες, τα ρίσκα που δεν πήρες, το κέρμα που δεν πέταξες ποτέ κορώνα (θα το κάνω!) – γράμματα (δεν θα το κάνω!), ή που πέταξες και μετά άκουσες μόνο μια φωνή αυτή του ρεαλισμού σου (δε θα το κάνω!). Αυτό είναι το Πάσχα σου, χωρίς ούτε Απρίλη, ούτε Μάη… 

Μετά υπάρχουν πράγματα που δεν είναι πράγματα στα ψηλά των εφημερίδων περασμένα, ή στη λαγνεία της αποστροφής των μαύρων γραμμάτων που μιλούν για κατακόκκινες ψυχές, ή για το πως αποφεύγεις να θλίβεσαι, γιατί μόνο Μεγάλη Εβδομάδα έχει η χώρα αυτή, που σε κλείνει γύρω γύρω και Ανάσταση δε κάνει, μόνο την υπόσχεται ψιθυριστά, εσωτερικά, σαν ελπίδα φοβισμένη. Εκείνος ο άνθρωπος που 11 μέρες περπατούσε από τον Βόλο στην Αθήνα για τους μικρούς ιδιοκτήτες, ο περιπτεράς, που στα 70 του πια, αυτοκτόνησε με τσακισμένη την νοερή του σπονδυλική του στήλη από τα βάρη μιας ζωής ανάλγητης που του τη μέτραγαν σε κέρματα και φόρους. Εκείνο το κορίτσι που το βίαζε ο πατέρας του, ανήλικο, μικρό, τρυφερό, έρμαιο ενός που τάχτηκε από τη ζωή για να το προστατεύει, μη ξέροντας τι ήχο, τι άγγιγμα, τι φιλί έχει η αγάπη. Εκείνη η γιαγιά, κάτι στενά πάνω από το πατρικό μου, στο Νέο Ηράκλειο, η δεμένη, φιμωμένη, ξεχασμένη στο κρεβάτι της τόσο σε σήψη νεκρή, που την σκότωσε ο 18χρονος εγγονός της για 25 ευρώ, μαζί με αλλά πέντε άτομα να μοιραστούνε όλοι! Εκείνη η κοπέλα που σχόλασε από τη δουλειά της και πριν πάει σπίτι την βρήκε η σφαίρα από δραπέτες που παίζαν κλέφτες και αστυνόμους στον Ισθμό στα αλήθεια και αυτή είχε απλά την ατυχία να περνάει εκεί. Και τόσα άλλα! Τόσα άλλα! Και αυτό είναι το Πάσχα σου, το δικό μου, όλων μας και ας κάνουμε πως δεν το ζούμε… 

Οι φωνές στην τηλεόραση είναι για τα πολλά και τα σπουδαία. Για τα μεγάλα σκάνδαλα, τους μεγάλους οφειλέτες, τα σημαντικά Very Important People, τα νούμερα και τις στατιστικές για το πόσο η ανεργία, τόσο οι αυτοκτονίες, εκεί οι κάτω από τα όρια της φτώχειας, τόση η αύξηση της εγκληματικότητας, σε τόσο καλπάζει να μας συναντήσει η ανάπτυξη! 

Και εσύ; Να υπάρχουν πράγματα που δεν είναι πράγματα και σε πληγώνουν πολύ, σε σακατεύουν, σου κάνουν λαβή στην ψυχή σου, κεφαλοκλείδωμα στην σκέψη, βάρος στα σωθικά σου. Πράγματα ικανά να σου βγάλουν ένα «αχ» που δε χωρεί στον κόσμο. Και δεν είναι πως έχεις κατάθλιψη -τουλάχιστον με την κλινική της μορφή- και πως δε γελάς. Γελάς! Και χαμογελάς συχνά! Συμμετέχεις στον κόσμο! Φοράς χρώματα! Κοιτάς μάτια! Αγκαλιάζεις παιδιά και χαϊδεύεις πρόσωπα! Φιλάς! Ονειρεύεσαι κοιμισμένα ή ξυπνητά! Και είναι αυτές οι μικρές ειδήσεις, ο κόσμος γύρω σου, οι άνθρωποι που δεν γνώρισες, η πίκρα τους, ο φόβος, η αδικία που τη νιώθεις και όμοια με τη δικιά σου είναι και έρχεται και σε δηλητηριάζει τόσο που να παύεις να πιστεύεις εκείνο που έκανες μότο ζωής: πως το καλό πάντα θα νικά το κακό, πως οι άγγελοι είναι περισσότερο δυνατοί από τους δαίμονες και τους κερδίζουν άμα παλέψουν, πως στην Ιστορία όπως έλεγε ο Γκάντι, το δίκαιο μπορεί να αργεί, αλλά πάντα επιβάλλεται… Φοβάσαι! 

Φοβάσαι πως καμία φορά μπορεί η Μεγάλη Εβδομάδα να 'ναι πάντα και να μη φτάνει ποτέ στο Σάββατο τα μεσάνυχτα και να μην έχει γύρω μας βεγγαλικά να φωτίζουν την νύχτα, κρότους να διώχνουν το κακό και καμπάνες να ηχούν χαρά για Ανάσταση, αλλά μες στην σιωπή να περιμένουμε να ξημερώσει, σε μια Μεσόγειο, ξαφνικά Σκανδιναβία σε εκείνες τις γωνίες της, που διαρκεί το σκοτάδι έξι μήνες και κανείς να μην έχει βρεθεί να μας προειδοποιήσει πως φέτος δε θα ξημερώσει Κυριακή… Και αν αυτό είναι στα αλήθεια το Πάσχα σου; 

… και αύριο Μεγάλη Δευτέρα…