''Και τώρα τι κάνουμε;''

Πρέπει να είμαι από τους λίγους που είδαν το debate για την εκλογή επικεφαλής του νέου φορέα. Κρύα σούπα, βαρετοί μονόλογοι, κουκουρούκου ερωτήσεις, αδιάφορες απαντήσεις, έτσι όπως και σε όλα τα προηγούμενα ανεξαρτήτως εκλογών. Κάτι πήγε να πει ο Θεοδωράκης για το λάθος της διαδικασίας, και για την ανάγκη  να υπάρξουν απευθείας διάλογοι να ζωντανέψει η διαδικασία, αλλά το άφησε στην μέση γιατί δεν προλάβαινε τον χρόνο.

Κατά την προεκλογική διαδικασία για τον πρόεδρο του νέου πολιτικού φορέα ρώτησα φίλους να μου απαριθμήσουν έστω μία μεταρρύθμιση που έχει κάνει η κα Γεννηματά στα 17χρόνια που ασχολείται με την πολιτική. Ακόμα το ψάχνουν! Η απάντηση είναι εύκολη. Καμία. Μετά από 17χρόνια πολιτικής καριέρας, δεν έχει κάνει τίποτα το αξιοσημείωτο. Ο Ραγκούσης που αντίστοιχα έχει σημαντικό μεταρρυθμιστικό έργο,  έχασε την ευκαιρία του το 2012, όταν δεν διεκδίκησε την ηγεσία στο κόμμα του, αφήνοντας τον Βενιζέλο να παίζει μόνος του. Τώρα είναι αργά. Λένε ότι ο Καμίνης είναι υποψήφιος. Ο Καμίνης ή ο Κουβέλης; Δεν ξέρω ποιος τον συμβούλευσε, να μιλά χωρίς να λέει τίποτα αλά Φώτης Κουβέλης, αλλά μέχρι να καταλάβει το λάθος του οι εκλογές θα έχουν περάσει. Κάποιοι θεωρούν τον Ανδρουλάκη ως απάντηση στον Τσίπρα. Η πολιτική όμως δεν είναι μάρκετινγκ. Αν ήταν έτσι, τότε θα μας είχε ''σώσει'' ο ''νέος'' και ''άφθαρτος'' Τσίπρας. Γκώσαμε νέους και άφθαρτους, με ένσημα κολλημένα μόνο στο κόμμα.

Αν κατεβαίνουν ως υποψήφιοι για να να ανακαινίσουν το μαγαζί τους κακώς κάνουν, οι πολίτες θα μείνουν παγερά αδιάφοροι. Αν όντως προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι καινούριο και δυναμικό που να ανταποκρίνεται στα προβλήματα των πολιτών, των νέων, των άνεργων δεν κατάφεραν να το αποδείξουν.  Όταν ξεκίνησε η προσέγγιση των κομμάτων του κέντρου-οικολογίας-φιλελεύθερων, το πιο σημαντικό εγχείρημα που θα δικαίωνε και την προσπάθεια και την αγωνία ήταν αυτό της ηλεκτρονικής εξ αποστάσεως ψηφοφορίας. Ένα κάλεσμα σε μεγάλο νέο δυναμικό τμήμα των πολιτών που θέλουν να συμμετάσχουν στην διαδικασία με τον ίδιο τρόπο που ζουν, με τον τρόπο που θα ψηφίζουμε και στο μέλλον. Και το βήμα σε 470χιλ συμπολίτες μας που θα μπορούσαν να ψηφίσουν από το εξωτερικό. Τόσο απλά. Τόσο δίκαια.​ Και με εξαίρεση τον Θεοδωράκη και τον Ραγκούση που επέμειναν στην e-vote, οι υπόλοιποι προτίμησαν την γνωστή συνταγή με την υποσχεσιολογία, τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια, τους μεταφερόμενους χειροκροτητές, τα δικά μας παιδιά, να ψηφίσουν οι δικοί μας μόνο,  να βγει ο δικός μας, να κρατήσουμε το 7% στις εκλογές τον Σεπτέμβρη 2018. Ούτε το δέντρο, ούτε το δάσος.

Ισχύει αυτό που περιέγραψε ο Θεοδωράκης στο debate, το κρίσιμο σημείο είναι η απάντηση στο ερώτημα ''και τώρα τι κάνουμε''. Έτσι όπως το έθεσε ο Bill McKay (Robert Redford στην ταινία Ο Υποψήφιος The Candidate του 1972) όταν ως νικητής των εκλογών, αλλά γεμάτος απόγνωση για το μέλλον, ρωτά το επιτελείο του ''και τώρα τι κάνουμε''. https://www.youtube.com/watch?v=myEpap3TxVs

Η απάντηση μέχρι τώρα στην Ελλάδα ήταν ''βλέποντας και κάνοντας''.  Και το ερώτημα διαιωνίζεται άλυτο. Ποιο είναι το σχέδιο για τους πολίτες και την χώρα;  Τι χρειάζεται η χώρα και η κοινωνία για να ξεκολλήσουμε, και να πάμε μπροστά; Η απάντηση υπάρχει. Ότι έκαναν οι άλλες χώρες πριν από εμάς, και εμείς επιμένουμε να αρνούμαστε να κάνουμε. Σπάσιμο του κομματικού πελατειακού κράτους, κατάργηση του νόμου τσοχατζόπουλου για μετακλητούς, ανοιχτή παιδεία, ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, μείωση φορολογικών συντελεστών, αξιολόγηση του δημόσιου τομέα και κατάργηση μονιμότητας, μείωση της γραφειοκρατίας, κοινωνική πολιτική σε εκείνους που την χρειάζονται, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, κατάργηση προκαταβολής φόρου, επίσπευση διαδικασιών αδειοδότησης έργων και επιχειρήσεων, γάμος και τεκνοθεσία για ομόφυλα ζευγάρια, φοροελαφρύνσεις για start ups και νέους εργαζόμενους και νέους επιχειρηματίες, διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, κίνητρα για brain gain, δημιουργία συνθηκών για νέες θέσεις εργασίας, ηλεκτρονική ψήφος  κλπ. Αντίστοιχη σχεδόν με αυτά είναι η δέσμη των 21 θέσεων του Θεοδωράκη.  http://topotami.gr/ise-to-kentro-tis-allagis/

Η δέσμη των  21 θέσεων είναι το κόμμα που ήθελες, που ήθελα, που χρειαζόμαστε οι πολίτες και ο τόπος. Απλά λόγια, γιατί η αλήθεια είναι απλή. Πρόοδος vs συντήρηση. Και αυτή είναι η απάντηση που χρειάζεται να ρίξουμε στην κάλπη. Ο τρόπος που χρειάζεται να πάμε μπροστά, να νικήσουμε το τέλμα, την ακινησία, την παραίτηση. Η συμμετοχή μας.

Αλλιώς η διαδικασία θα αφήσει την ίδια εντύπωση με αυτήν των debates, πολύ προσμονή πολύ κουβέντα για το τίποτα.  Ούτε το δέντρο, ούτε το δάσος. Χωρίς  μεγάλη συμμετοχή των πολιτών, ο νέος πολιτικός φορέας θα σβήσει ακυρωμένος εξ΄αρχής. Σαν να μην έγινε.