του Κώστα Αγγελάκη
Όλοι συμφωνούν ότι για να αναπτυχθεί και πάλι η ελληνική οικονομία θα χρειασθεί τα επόμενα χρόνια ένα επενδυτικό “σοκ” πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, κυρίως από ξένους επενδυτές, μιας και στο εσωτερικό τέτοια χρήματα δεν υπάρχουν.
Μέχρι τώρα το χειρότερο σενάριο ήταν να μην έρθουν αυτές οι επενδύσεις για λόγους που αναλυτές και ειδικοί έχουν χιλιοαναφέρει. Δηλαδή η πολιτική αστάθεια, το μη αποτελεσματικό δημόσιο και οι υπηρεσίες του, το ακριβό αλλά και ασταθές φορολογικό σύστημα, οι ελλιπείς τεχνολογικές υποδομές, η δραστική μείωση της εγχώριας ζήτησης, και οι όποιες πολιτικές εχθρεύονται τέτοιες επενδύσεις, είναι οι βασικές αιτίες της ανύπαρκτης επενδυτικής δραστηριότητας στην Ελλάδα.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν είναι καν το χειρότερο σενάριο που βλέπουμε μπροστά μας. Είναι σαφέστατα αρνητικό να βλέπεις μεγάλες επενδύσεις να προσγειώνονται στην γειτονιά σου, αλλά όχι σε εσένα, και είναι επιπλέον απογοητευτικό και δυσοίωνο να βλέπεις επενδύσεις προηγουμένων ετών να αποχωρούν από τη χώρα με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Η τάση αυτή των αποεπενδύσεων καταρχάς δεν είναι καινούρια. Από το 2008 έως το 2012, (πίνακες 1 & 2, πηγή ΕΛΣΤΑΤ) η αποεπένδυση έφτασε το 61,6% με τις κατασκευές, το χονδρικό και λιανικό εμπόριο καθώς και την διαχείριση ακίνητης περιουσίας να δείχνουν κυριολεκτικά μία εικόνα κατάρρευσης.
Τα έτη 2013 και 2014, λόγω της σταθεροποίησης της οικονομίας και της μικρής βελτίωσης του κλίματος, (πίνακες 3 & 4, στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης), διεκόπη η φυγή των επενδύσεων, αλλά από τις αρχές του 2015, δείχνει να επικρατεί η τάση των προηγουμένων ετών, η τάση δηλαδή της φυγής των λιγοστών επενδύσεων που έχουν μείνει.
Αποεπένδυση, σαν τεχνικός όρος, σημαίνει πολύ απλά, μείωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Επί της ουσίας όμως η αποεπένδυση κατηγοριοποιείται σε δύο ξεκάθαρες και εντελώς διακριτές τάσεις.
Είναι αυτοί που μένουν και …. αυτοί που φεύγουν.
Αυτοί που μένουν, (από ρευστότητα) είναι τα λεγόμενα “λουκέτα”. Είναι οι χιλιάδες τοπικοί και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που διακόπτουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα, κυρίως λόγω θεμάτων ρευστότητας. Η δραματική μείωση της εγχώριας ζήτησης και ως εκ τούτου των τζίρων και της κερδοφορίας τους, είναι απλά το καμπανάκι για μελλοντικά προβλήματα. Η δραματική μείωση των εσόδων, η δυσκινησία του τραπεζικού συστήματος όσον αφορά την χρηματοδοτησή τους, και οι κεφαλαιακοί έλεγχοι του περασμένου καλοκαιριού που ήταν το κερασάκι σε αυτήν την τούρτα, είναι και η πραγματική αιτία της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Σε περιόδους κρίσεων, η χρηματοροή είναι αυτή που κρίνει και την βιωσιμότητα των εταιρειών μιας και οι σχέσεις τους με τους πιστωτές τους είναι αυτές που κρίνουν την αξιοπιστία ενός οργανισμού. Αντιθέτως οι κερδοφορίες μπορούν να περιμένουν, έως ένα βαθμό, για τις καλύτερες μέρες.
Στις πραγματικές οικονομίες, που περιβάλλονται από δίκαια και αυστηρά φορολογικά συστήματα, οι “κακές” επιχειρήσεις κλείνουν και οι “καλές” επιβιώνουν και αναπτύσσονται ανάλογα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, δυστυχώς, αυτό δεν ίσχυσε ποτέ. Η ανοχή της πολιτείας και του φορολογικού μηχανισμού έβαλε τον “νοικοκύρη” και τον “τυχοδιώκτη” στην ίδια ακριβώς μοίρα, συντηρώντας έναν αθέμιτο ανταγωνισμό προς τους πρώτους, ωφελώντας έστω και πρόσκαιρα τους δεύτερους.
Αυτοί που φεύγουν είναι οι μεσαίου και μεγάλου μεγέθους επενδύσεις, κυρίως εξωτερικής προέλευσης οι οποίες, πολύ απλά, δεν βλέπουν φώς στον ορίζοντα. Αυτοί έχουν την ιδιότητα και την ικανότητα να κρίνουν τις επενδύσεις τους σε πιο μακροχρόνιο ορίζοντα, και την δυνατότητα να απορροφούν ενδιάμεσους κραδασμούς οι ατέλειες του περιβάλλοντος για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτοί είναι, επί της ουσίας, και ο αποφασιστικός παράγοντας της βελτίωσης η μη της επιχειρηματικότητας, μιας και είναι επενδύσεις κυρίως εξωτερικής προέλευσης μεγάλου μεγέθους.
Η αδυναμία της εκπλήρωσης του μεταρρυθμιστικού έργου από το πολιτικό σύστημα, καθώς και χρόνιες αδυναμίες του νομοθετικού πλαισίου που έχουν να κάνουν επίσης και με το δικαστικό σώμα και το χωροταξικό είναι κάποια από τα κίνητρα της δικής τους αποεπένδυσης. Είναι και άλλα πολλά, όπως το κόστος της ενέργειας, οι ελλιπείς υποδομές, οι υπερβολικές και δαιδαλώδεις διαδικασίες της νομιμότητας, η εργασιακή μας νοοτροπία, και η λίστα δεν έχει τέλος.
Για τους ίδιους λόγους που δεν έρχονται καινούριες επενδύσεις, όπως και αναφέρθηκα στην αρχή αυτού του κειμένου, φεύγουν και οι προηγούμενες. Για να έχουμε τελικά το επενδυτικό σοκ που χρειαζόμαστε, πρέπει πρώτα να υπάρξει και ένα σοκ αλλαγής νοοτροπίας, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Μήπως είναι τελικά το σοκ που ζούμε, αυτό που χρειαζόμαστε; Η ιστορία θα το δείξει.
Σαφέστατα και όλα αυτά δεν γίνονται ούτε με ένα νόμο, ούτε και σε μικρό χρονικό διάστημα.
Πρέπει όμως να ξέρεις, να μπορείς και να θέλεις για να κάνεις οποιαδήποτε εργασία. Πόσο μάλλον για να εξελίξεις τις συνθήκες που χρειάζεσαι για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη και την αισιοδοξία του επιχειρηματικου κόσμου. Η σημερινή διακυβέρνηση φοβάμαι πως δεν έχει ούτε την γνώση, ούτε την ικανότητα, αλλα κυρίως ούτε και τη θέληση, για να κάνει αυτά που πρέπει.
Ούτε ξέρουν, ούτε μπορούν, αλλά ούτε και θέλουν…. Τόσο απλά.
Πηγή: newpost.gr
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.
