Ένα πάθημα – μάθημα στη γερμανική (και όχι μόνο) αλαζονεία

Κάθε σώφρων άνθρωπος συγκλονίζεται με την τραγωδία της συντριβής του αεροσκάφους τηςGermanwings.

Κι αυτό γιατί όταν 150 συνάνθρωποι του χάνουν τη ζωή τους με αυτόν τον τραγικό τρόπο, εκτός από τη θλίψη που νιώθει, μπαίνει στην (αυτόματη) διαδικασία να σκεφτεί ότι μπορεί να ήταν και ο ίδιος στη θέση τους, χάνοντας απρόσμενα τη ζωή του, εάν τύχαινε να ταξιδεύει αεροπορικώς κι αυτός με ένα αεροπλάνο που πιλοτάριζε ένας ψυχοπαθής πιλότος και αποφάσιζε να αυτοκτονήσει, παίρνοντας τον στον θάνατο μαζί του.

Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις, ωστόσο μπορεί να σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε με βεβαιότητα εάν στην παρούσα συγκυρία ένα αεροπλάνο των ελληνικών αερογραμμών συντριβόταν κάτω από ανάλογες συνθήκες.

Πώς θα μας αντιμετώπιζαν οι Γερμανοί (και όχι μόνο) εάν ένα ελληνικό αεροσκάφος έπεφτε γιατί ο πιλότος του αποφάσιζε να αυτοκτονήσει παίρνοντας μαζί του στο θάνατο και όλους τους επιβαίνοντες σ’ αυτό; Από… πριονοκορδέλα θα περνούσαν την (χρεοκοπημένη) Ελλάδα, καταλογίζοντας της ότι η αεροπορική εταιρεία της προσλαμβάνει νεαρούς πιλότους με ψυχολογικά προβλήματα και με λίγες εκατοντάδες ώρες πτήσης για τα αεροπλάνα της. Και αυτό θα είχε και τις παρεπόμενες επιπτώσεις στον τουρισμό της χώρας. Ή δεν είναι έτσι;

Αλλά είναι έτσι, και με την ασφάλεια που μου παρέχει η σχετική υπόθεση εργασίας μπορώ να φανταστώ σε μια τέτοια περίπτωση τα πρωτοσέλιδα της Bild, και όχι μόνο.

Όμως, για να επανέλθουμε σε παρόντα χρόνο, και πέραν της προφανούς ανθρώπινης διάστασης που έχει η συγκεκριμένη τραγωδία, θέλει και ρώτημα ότι αυτή αποτελεί ένα ράπισμα στην αξιοθαύμαστη γερμανική μηχανή;

Οι Γερμανοί που (υποτίθεται ότι) τα κάνουν όλα στη εντέλεια, αφήνουν και πιάνει δουλειά ως πιλότος στη θυγατρική εταιρεία της Lufthansa ένας άνθρωπος με ψυχολογικά προβλήματα, που γίνεται ο υπαίτιος μιας από τις τραγικότερες αεροπορικές τραγωδίες.

Και έρχονται εκ των υστέρων να παραδεχθούν, να αναγνωρίσουν και να ομολογήσουν, ότι η Lufthansaδεν περνάει από (επαρκή) ψυχολογικά τεστ τους υποψήφιους πιλότους της. Είναι ή δεν είναι αυτό ένα ηχηρό πλήγμα στην έπαρσή τους και στον εγωισμό τους;

Πάντως, από όποια άποψη και να το δει κανείς, αυτή η τραγωδία δεν  είναι απλώς ένα πλήγμα για τους Γερμανούς. Είναι κατ’ επέκταση κι ένα ισχυρό ράπισμα για την ανθρώπινη αλαζονεία….

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο blogτου zakpatras.wordpress.com