Σκέψεις και προβληματισμοί από έναν «εγχώριο ρεαλιστή»

«Πιάνομαι» από το άρθρο του thebest.gr «περί εγχώριων ρεαλιστών» για να σημειώσω αρχικά, ως ένας απ’ αυτούς, ότι χαίρομαι ειλικρινά που υπάρχει εν Ελλάδι ακόμη το αίσθημα της μη υποταγής στους ξένους που μας… ταϊζουν.

Προσωπικά, ως πληττόμενος από την κρίση, αλλά και ως ένας άνθρωπος που υπηρέτησα τη στρατιωτική θητεία μου στα σύνορα, χαιρετίζω το Κίνημα των  υπερήφανων (και μη εξαρτώμενων οικονομικά) Ελληναράδων που χαίρονται (και υπερασπίζονται) την εθνική ανεξαρτησία τους που στηρίζεται στα δανεικά και.. αγύριστα.

Είναι αυτοί που ποτέ δεν έβαλαν κομματικό μέσο για να μπουν στο Δημόσιο οι ίδιοι ή τα παιδιά τους για ένα μισθουλάκο.

Είναι αυτοί που παριστάνουν τους πατριώτες αλλά βάζουν λυτούς και δεμένους για να υπηρετήσει ο κανακάρης τους στον Άραξο.

Είναι αυτοί που είναι συνεπείς φορολογούμενοι, δεν πήραν ποτέ μαύρο χρήμα, που πάντα έκοβαν και έπαιρναν απόδειξη.

Είναι οι ίδιοι που αγοράζουν τις μπριζόλες Ολλανδίας, Γαλλίας και Γερμανίας, στις αλυσίδες ξένων συμφερόντων γιατί «είναι φθηνότερες». Και ας μην (ανα)γνωρίζουν ότι κάθε χρόνο δίνουμε πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ για εισαγωγή κρέατος.

Δεν το κρύβω ότι μου άρεσε και μένα το χαλαρό στιλάκι του Βαρουφάκη όταν έδινε τα παπούτσια στον Ντάισελμπλουμ.

Δεν το κρύβω ότι μου άρεσε και μένα που επιτέλους βρέθηκε και μια κυβέρνηση να ορθώσει ένα «όχι».

Και όπως έχω επισημάνει, στη σημερινή κυβέρνηση αξίζει να βγάλει κανείς το καπέλο γιατί με το «καλημέρα» είναι συνεπής στα όσα έχει εξαγγείλει προεκλογικά.

Αλλά, είτε μας αρέσει είτε όχι, υπάρχει και η επόμενη μέρα. Και αυτή η επόμενη μέρα είναι επιεικώς αβέβαιη, καθώς χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν, όχι για να μειώσουμε το χρέος, αλλά για να μπορούμε να λειτουργούμε στοιχειωδώς ως κράτος.

Επομένως , μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι, να πανηγυρίζουμε, αλλά για πόσο ακόμη;

Αποφασισμένη η σημερινή κυβέρνηση να πάει σε μετωπική σύγκρουση, όχι με τους δανειστές αλλά με την Ευρώπη στο σύνολό της, έχει ένα σχέδιο Β΄ για τη χρηματοδότηση της χώρας στην περίπτωση που οι έξω τα «στυλώσουν» για τα καλά και δεν δεχθούν να κάνουν κι αυτοί ούτε ένα βήμα πίσω;

Εάν το έχει, έχει καλώς και ας μην το δημοσιοποιεί για την ώρα.

Εάν δεν το έχει όμως, τα πράγματα είναι σκούρα και γίνονται ακόμη πιο σκούρα από το γεγονός ότι είμαστε μόνοι μας.

Και δεν αναφέρομαι στα αναμενόμενα, ούτως ή άλλως, αρνητικά μηνύματα του Βερολίνου και των Βρυξελλών, αλλά στην άρνηση της Πορτογαλίας να δεχθεί μια Διάσκεψη για το χρέος επειδή αντίκειται, όπως είπε ο πρωθυπουργός της, στα πορτογαλικά συμφέροντα.

Γιατί καλές είναι οι θεωρίες περί ισότιμης συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η κάθε χώρα κοιτάζει στυγνά την πάρτη της και κανένας δεν θα πάρει τον καυγά πάνω του για τη χάρη μας.

Ως εκ τούτου, και όταν και από τον ευρωπαϊκό Νότο μας γυρίζουν την πλάτη, πού θα βρούμε συμμάχους και ερείσματα για να τα βάλουμε με αξιώσεις με τους δανειστές μας;

Και μην σπεύσει κανείς να ποντάρει στη Ρωσία ή στην Κίνα, γιατί η μεν πρώτη (όπως απέδειξε και στην περίπτωση της Κύπρου) δεν πρόκειται να ανακατευτεί στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι η δε δεύτερη «έφαγε πόρτα» από τη σημερινή κυβέρνηση με το «πάγωμα» της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά!

Τι θα γίνει, λοιπόν, από δω και πέρα, όταν όλοι είναι εναντίον μας και από πάνω διώχνουμε και αυτούς που ήλθαν να επενδύσουν στην Ελλάδα;

Δεν μπορώ να είμαι στο μυαλό των κυβερνώντων, και ιδίως στο μυαλό του «σταρ» Βαρουφάκη.

Εύχομαι το χαμόγελο του στη συνάντησή του με τον Ντάισεμπλουμ να είναι το χαμόγελο της αυτοπεποίθησης που απορρέει από μια σοβαρή εναλλακτική  λύση.

Εάν είναι έτσι, ας κρατήσουν οι χοροί και οι πανηγυρισμοί. Εάν, όμως, δεν είναι έτσι, ο Θεός να βάλει το χέρι του…

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com