Όταν η οργή παραβλέπει την επόμενη μέρα

«Να φύγουν αυτοί που μας κατέστρεψαν. Να πάνε από κει που ήρθαν». Αυτές είναι μερικές από τις κουβέντες που έχω ακούσει πολλές φορές τις τελευταίες μέρες, από φίλους, από γνωστούς.

Σαν να μην υπάρχει και το μερίδιο της ατομικής ευθύνης για το απίστευτο κατάντημα της Ελλάδας, για το σημερινό χάλι της. Αλλά ας υποθέσουμε ότι η ατομική ευθύνη δεν υπάρχει, ότι όλοι ήμασταν, και είμαστε, συνεπείς στις φορολογικές υποχρεώσεις μας πολίτες, ότι κόβαμε και παίρναμε πάντα αποδείξεις, ότι δεν έχουμε πιάσει ποτέ στα χέρια μας μαύρο χρήμα, ότι ποτέ δεν «λαδώσαμε» ή δεν «λαδωθήκαμε» για να κάνουμε τη δουλειά μας σε μια δημόσια υπηρεσία, για να μπούμε στο Δημόσιο εμείς ή κάποιος δικός μας για δουλειά.

Ας υποθέσουμε, εν τέλει, ότι «η κόλαση είναι οι άλλοι», όπως θα έλεγε και ο Σαρτρ. Αυτοί οι άλλοι που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια, χωρίς να έχουν ανέλθει στην εξουσία με τη δική μας ψήφο, και όχι μόνο. Και ας πάμε στα ισχύοντα δεδομένα Με μια κοινωνία ισοπεδωμένη από την πιο σκληρή λιτότητα που γνώρισε ο τόπος, ήταν αναμενόμενο στην εκλογική αναμέτρηση της οργής και του φόβου να επικρατήσει η πρώτη, και μάλιστα με διαφορά, από ένα κόσμο που αισθάνεται ότι δεν έχει να χάσει τίποτα.

«Να φύγουν αυτοί», λοιπόν, και φεύγουν. Για να έλθουν στη θέση τους οι άλλοι, που όχι μόνο δεν θα κόψουν μισθούς και συντάξεις, αλλά θα αυξήσουν και το αφορολόγητο όριο στις 12.000 ευρώ, θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ, θα παρέχουν δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά, και πάει λέγοντας.

Πολύ όμορφα ακούγονται όλα αυτά, κι εδώ που τα λέμε, ποιος δεν θα ήθελε να γίνουν; Ποιος τυφλός δεν θα ήθελε το φως του; Μόνο που είναι πάρα πολύ όμορφα για να αποδειχθούν στο τέλος αληθινά. Και δεν θα αποδειχθούν αληθινά γιατί, απλούστατα, με την κοινή πολιτική λογική, με τον ρεαλισμό, με τις συνθήκες που επικρατούν, είναι ανέφικτα. Αναμφισβήτητα, ο κόσμος ψηφίζει με το θυμικό, αλλά μετά την Κυριακή των εκλογών υπάρχει και η επόμενη μέρα. Και πολλοί φοβούμαι ότι η οργή την παραβλέπει, παρότι θα βρεθούμε όλοι αντιμέτωποι μ’ αυτήν.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο προσωπικό του μπλογκ: zakpatras.wordpress.com.