«Mπάρμπα, με 3 ευρώ ό,τι θες»

Πρώτα ήταν η πλατεία Όλγας το θέατρο του παραλόγου με  τα μικρά τσιγγανάκια που αναζητούσαν πελατεία στα γκρίζα κεφάλια των 70άρηδων και των 80άρηδων. Ακολούθησαν οι βόλτες σε κεντρικούς δρόμους και υπαίθρια καφέ, ιδίως πέριξ των πλατειών, για να εισβάλλει το απεχθές φαινόμενο και σε συγκεκριμένη καφετέρια όπου γίνονταν χρυσές δουλειές. Ακολούθησαν κατόπιν εορτής συλλήψεις και τότε σκεφτήκαμε ότι το φαινόμενο άρχισε να εξασθενεί, ίσως από το φόβο του διασυρμού των...πελατών.

Όμως αυτό, όχι μόνο δεν  εξασθένησε, αλλά αντιθέτως φούντωσε και βρήκε νέους τρόπους έκφρασης, ασφαλέστερους για τώρα τον χειμώνα.

Τα ανήλικα τσιγγανάκια στήνονται στα φανάρια της πόλης, ανοίγουν τις μπλούζες τους όταν δουν κανέναν ηλικιωμένο, πλησιάζουν στο τζάμι και με ύφος επαγγελματία λένε στον οδηγό: «Μπάρμπα, με 3 ευρώ ό,τι θές», είτε αφήνοντάς τον άναυδο, στις περιπτώσεις που αυτός είναι ένας νορμάλ άνθρωπος με σώας τας φρένας, είτε πιάνοντάς τον πελάτη έναντι εξευτελιστικού τιμήματος.

Αυτή η άρρωστη κατάσταση, μάρτυρας της οποίας έχουν γίνει  πολλοί Πατρινοί προχωρημένης ηλικίας, είναι η νέα...μόδα των κυκλωμάτων που εμπορεύονται παιδιά και μάλιστα παιδιά Ρομά, τα οποία στήνουν σε καλές «πιάτσες» στα φανάρια καταστρατηγώντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς.

Λίγα μέτρα πιο πέρα από αυτό το  αλισβερίσι του αίσχους, βρίσκεται ένα κλειστό φορτηγάκι που φορτώνει και ξεφορτώνει παιδιά έτοιμα να δείξουν τα στήθη τους σε παμπρίζ αυτοκινήτων, έτοιμα να ξεπουληθούν σε άρρωστους γέρους για 3, 4 και 5 ευρώ, δημιουργώντας ένα πολύ κακό προηγούμενο στην πόλη που μέχρι πρότινος δεν είχε λερώσει τα χέρια της με την παιδική πορνεία αι τώρα τη συναντά όπου συχνάζουν ηλικιωμένοι, μηδέ εξαιρουμένων των λαϊκών αγορών.

Η απορία είναι πάντα η ίδια. Πώς γίνεται όλα αυτά να τα βλέπει ο περαστικός, να τα βλέπει ο οδηγός, να τα βλέπουν τα ΜΜΕ και να μην τα βλέπει η αστυνομία;

Πώς είναι δυνατόν να  γίνεται ένα τέτοιο άθλιο εμπόριο μπροστά στα μάτια μας και να μην έχουμε ακόμη επαναστατήσει ως πόλη, να μην υπάρχει κανείς να λάβει μια μέριμνα για αυτά τα παιδιά τα οποία οδηγούνται σαν πρόβατα στην αθλιότητα από τόση μικρή ηλικία, με τόσο απροκάλυπτο τρόπο;

Δεν θέλω να πιστεύω ότι όλη αυτή η παράλυση στα αντανακλαστικά μας έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά είναι Ρομά και δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει σοβαρότερο πρόβλημα σε μια κοινωνία από την εκπόρνευση των παιδιών, μπροστά στα μάτια της. Αυτή η έμμεση συναίνεση που κρύβεται πίσω από το γεγονός ότι η συνείδησή μας δεν επαναστατεί και οι μηχανισμοί μας βρίσκονται σε νάρκωση, είναι πέρα από θλιβερή: είναι επικίνδυνη.