Πικρές αλήθειες, σκληρές διαπιστώσεις

Αλήθεια, πρώτη. Η καταχρεωμένη και (χρεοκοπημένη, επί της ουσίας) Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς δανεικά. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, οι αιτιάσεις της κυβέρνησης ότι η χώρα στέκεται μόνη στα πόδια της είναι παραμύθια για παιδάκια τη δεκαετία του ’80.

Αλήθεια, δεύτερη. Τα δανεικά δεν δίνονται από κανέναν σ’ αυτήν τη ζωή χωρίς (δυσβάστακτο, πολλές φορές) κόστος και χωρίς αυστηρές προϋποθέσεις.

Αλήθεια, τρίτη. Η Ελλάδα είναι μια ασθενής (επί το επιεικέστερον) χώρα που δεν διαθέτει πρώτες ύλες και μια σοβαρή παραγωγική οικονομία. Για να μην πούμε ότι δεν διαθέτει καν κάποια παραγωγική βάση της προκοπής για να στηριχθεί, από τη στιγμή που έχει εγκαταλείψει και τους πρωτογενείς τομείς της αγροτικής παραγωγής και της κτηνοτροφίας.

Κατά συνέπεια, κάθε σύγκρισή της ή παραλληλισμός της με τη Γαλλία ή την Ιταλία, μόνο ειρωνικά γέλια μπορεί να προκαλέσει.

Αλήθεια, τέταρτη. Η περιβόητη και πολυδιαφημιζόμενη έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, που διατυμπάνιζε η σημερινή κυβέρνηση, ήταν εξαρχής, όπως και αποδείχθηκε, μια φούσκα.

Πέραν της εκτόξευσης των spreads, τι να την κάνω την έξοδο στις αγορές από τη στιγμή που το επιτόκιο τους θα μου κόβει τον λαιμό;

Αλήθεια, πέμπτη. Εάν επιβεβαιώθηκε μια αδήριτη πραγματικότητα, για μια ακόμη φορά, μετά το τελευταίο «κραχ», αυτή είναι η παντοδυναμία των αγορών.

Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία οι αγορές είναι τα απόλυτα αφεντικά, αυτές κάνουν τα κουμάντα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και ο δανεισμός απ’ αυτές συνεπάγεται επίσης μια πολύ αυστηρή επιτήρηση, εξίσου αυστηρή και αν όχι μεγαλύτερη απ’ αυτήν της τρόικας.

Ακόμη κι αν γίνουν αύριο το πρωί εκλογές η σκληρή αλήθεια είναι ότι, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν προκύψει, και αυτή θα υποχρεωθεί να κινηθεί μεταξύ Σκύλας (τρόικας) και Χάρυβδης (αγορών) για να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της χώρας, και κατ’ επέκταση τη λειτουργία του κράτους.

Καλές είναι οι καταγγελίες κατά της τρόικας και της μνημονιακής πολιτικής, δεν λέω, ακόμη καλύτεροι οι πύρινοι λόγοι κατά της «δικτατορίας» των αγορών, απηχούν αναμφισβήτητα το λαϊκό αίσθημα, αλλά δεν μας δανείζουν ούτε οι καταγγελίες ούτε οι αφορισμοί.

Μας δανείζουν αυτοί που κατηγορούμε και καταγγέλλουμε και, δυστυχώς, χωρίς δανεικά δεν μπορούμε να ζήσουμε, όποια κυβέρνηση κι αν εκλέξουμε, όποια κυβέρνηση κι αν έχουμε.

Αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα, με την οποία θα έλθει αντιμέτωπος και ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν αναλάβει τα ηνία διακυβέρνησης της χώρας.