Ταπεινοί και καταφρονεμένοι

Η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Τα δυο χέρια είχαν καλύψει τα δακρυσμένα μάτια, μη μπορώντας να κατευνάσει τα συναισθήματα που τον κατέκλυζαν. Μόλις είχε ακούσει την απόφαση των δικαστών.

Ελπίδες και όνειρα έγιναν θρύψαλα σε κλάσμα δευτερολέπτου. Είχε φθάσει στα μέρη μας μετά από μια πραγματική οδύσσεια , έχοντας την εικόνα που τεχνηέντως κάποιοι του είχαν μεταφέρει. Ένα καλύτερο αύριο τον περίμενε. Θα δούλευε στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας και θα μπορούσε να προσδοκά ένα ευοίωνο αύριο.

Μια κουκίδα στον χάρτη ήταν η περιοχή του προορισμού, αλλά γεννούσε όνειρα αναρίθμητα. Όμως η πραγματικότητα του έδειξε το ωμό της πρόσωπο. Βάρβαρες συνθήκες εργασίας και άθλιες συνθήκες διαμονής.

Κανονικό μεροκάματο του τρόμου. Όταν κι αυτό δινόταν, γιατί οι μήνες περνούσαν και χρήματα δεν λάμβανε. Μόνο τις άγριες προσταγές των επιστατών είχε πάντα ως μόνιμο εφιάλτη, όταν τα βλέφαρα έγερναν και το σώμα αποκαμωμένο ξάπλωνε να αναπαυτεί στο χώμα.

Επεσαν ντουφεκιές, του είπαν, χτυπήθηκαν ομοεθνείς του. Πήγαν να διεκδικήσουν τα μεροκάματα, αλλά τα αφεντικά τους έριξαν στο ψαχνό. Η συγκέντρωση κατέληξε σε αιματοχυσία…

Πέρασε ένας χρόνος και η Δικαιοσύνη ανέλαβε να αποδώσει ευθύνες για τους τραυματισμένους συντρόφους του. Κάθε ημέρα βρισκόταν έξω από το δικαστικό μέγαρο. Διάδικοι, κόσμος, συνθήματα, πανό. Δεν καταλάβαινε όσα συνέβαιναν, αλλά ανέμενε το δίκιο να επικρατήσει. Αυτό πάντα πίστευε. Δεν μπορεί να σηκώνεις όπλο να πυροβολείς και να μην υπάρχει καμιά συνέπεια. Αυτά γίνονταν σε περασμένους αιώνες…

Όταν όμως κάποιοι του είπαν την απόφαση του Δικαστηρίου έκλαψε. Τον έπνιξε η απόγνωση, για την αδικία που επικράτησε. Δάκρυσε γιατί θα συνεχίσει να ποτίζει την γη με τον ιδρώτα του. Δεν τον ένοιαζε γι’ αυτό. Δεν μπορούσε να ανεχτεί πως πλέον η αντιμετώπιση του θα ήταν χειρότερη και από σκλάβου. Και μάλιστα με την επίσημη απόφαση του Κράτους!