Όταν το χωριό Βλαχιώτη Λακωνίας βάζει γυαλιά στην Πάτρα

Το χωριό Βλαχιώτη βρίσκεται στα όρια του Δήμου Ευρώτα, στη Λακωνία. Το συναντά κανείς καθώς ταξιδεύει από τη Σπάρτη στους Μολάους, απέχει περίπου 45 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της Λακωνίας, και γειτνιάζει με τη Σκάλα.

Πολλοί ντόπιοι υποστηρίζουν ότι το όνομα Βλαχιώτη προήλθε από το όνομα δύο ανθρώπων, ενός Βλάχου κι ενός Χιώτη . Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη, η οποία υποστηρίζει ότι το όνομα προήλθε από το Villa Chioti, δηλαδή το χωριό του Χιώτη.

Πάντως, όποια κι αν είναι η προέλευση της ονομασίας του, το συγκεκριμένο χωριό διαθέτει μια πολιτιστική υποδομή που η Πάτρα δεν έχει καταφέρει ακόμη να αποκτήσει: ένα σύγχρονο πανέμορφο ανοικτό θέατρο, χωρητικότητας 1200 θέσεων!

Πρόκειται για το γνωστό Επιδαύριο Θέατρο Βλαχιώτη, σημείο αναφοράς για όλη την περιοχή, που φιλοξενεί αυτή την εποχή συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις.

Ανοίγω στο σημείο αυτό μια παρένθεση για να τονίσω ότι σε μια επιγραφή που βρίσκεται στο εσωτερικό του αναγράφεται ότι το θέατρο εγκαινιάστηκε το 2002, από τον τότε υπουργό Εργασίας Δημήτρη Ρέππα. Ιδού, λοιπόν, ένα ακόμη θεάρεστο έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ όταν (δανεικά) λεφτά υπήρχαν, αλλά ανάλογα έργα δεν γίνονταν στην «πράσινη» Πάτρα. Ίσως γιατί ως «πράσινος» νομός θεωρούμασταν, και ήμασταν, δεδομένοι.

Εάν εξαιρεθεί το γεγονός ότι η πρόσβαση στο θέατρο είναι λίγο προβληματική, καθώς αυτό έχει κτιστεί σε ένα ύψωμα στο οποίο φτάνεις μέσω ενός κακοφτιαγμένου δρόμου, η συγκεκριμένη πολιτιστική υποδομή σε εντυπωσιάζει για την καλαισθησία της, η οποία συνδυάζεται με μια εμφανή απλότητα.

Το δε μέρος όπου βρίσκεται προσφέρει στον θεατή μια μαγευτική θέα της περιοχής, ενώ η παρακολούθηση μιας συναυλίας ή μιας θεατρικής παράστασης τη νύχτα είναι μια θαυμάσια εμπειρία, για να μην πω μαγευτική.

Κάπου εδώ, όμως, αναπόφευκτα ξεκινούν και οι συγκρίσεις με την Πάτρα. Γιατί η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης του 2006 δεν έχει ένα ανάλογων προδιαγραφών σύγχρονο ανοικτό θέατρο με αυτό που έχει ένα χωριό της Λακωνίας;

Δεν είναι πραγματικά να απορεί κανείς, εάν δεν οργίζεται, πώς γίνεται και το τελευταίο χωριό (που λέει ο λόγος, χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης του Βλαχιώτη) να έχει ένα θέατρο – «κόσμημα» που δεν έχει η τρίτη πόλη της Ελλάδας;

Και δεν είναι ντροπή μας, ως τοπική κοινωνία, ακριβώς λόγω της ανικανότητας μας να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο θέατρο, να πέφτουμε στα γόνατα του ΚΑΣ και να το παρακαλάμε για να μας διαθέσει το Ρωμαϊκό (Αρχαίο) Ωδείο για μερικές εκδηλώσεις παραπάνω, τη στιγμή που δεν θα έπρεπε να το έχουμε καταπονήσει, αλλά θα έπρεπε να το έχουμε αξιοποιήσει ως αρχαίο μνημείο μόνο ως αξιοθέατο κι επισκέψιμο χώρο.

Ήμουν μικρός όταν άκουγα για τα σχέδια για ένα θέατρο 7.000 θέσεων στο Καβουκάκι. Κοντεύω τα 50 και το Ρωμαϊκό Ωδείο εξακολουθεί να παραμένει τα καλοκαίρια η μοναδική σανίδα σωτηρίας αυτής της πόλης που ήθελε να γίνει, κι έγινε, και πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης (τρομάρα μας), όταν ένα χωριό της Λακωνίας μας βάζει γυαλιά!