Στο χείλος της αβύσσου…

Καμιά φορά δεν χρειάζεται να πεις πολλά για να αποδείξεις αυτό που θέλεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά για τα συμβαίνοντα στη ΔΗΜ.ΑΡ. και την «πέμπτη φάλαγγα» που την οδήγησε σε αλλεπάλληλα λάθη που στο σύνολό τους αθροίζονται σε πολιτική αυτοκτονία.

Ορισμένες φορές φτάνει να αφήνεις τους άλλους να μιλούν. Λέει λοιπόν σε επιστολή του ο πρώην Γραμματέας Σπύρος Λυκούδης:

«Αρνήθηκα και εγώ και άλλοι συνάδελφοί μου Βουλευτές, όπως επίσης και στελέχη της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, την συνυπογραφή με τον ΣΥΡΙΖΑ της πρότασής του για δημοψήφισμα.

Το σκεπτικό της άρνησής μας είναι γνωστό. Τελικά η ΔΗΜΑΡ ορθώς δεν προχώρησε σε αυτή την κατεύθυνση.

Επιλέγει να καταθέσει η ΔΗΜΑΡ σήμερα, ξεχωριστή δική της πρόταση για δημοψήφισμα. Υποστηρίζω ότι και αυτή η επιλογή δεν συμβάλλει στην εξέλιξη του θέματος με βάση τις δικές μας θέσεις.

Το θέμα είναι ιδιαιτέρως σύνθετο, η άποψη της ΔΗΜΑΡ πολύπλευρη, τέτοια που δεν νομίζω ότι μπορεί να συναθροιστεί με παρόμοιο αίτημα άλλων πολιτικών χώρων που έχουν τελείως διαφορετικό επί της ουσίας σκεπτικό.

Είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο να αποφανθεί σε τόσο σύνθετο θέμα ο πολίτης με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ σε δημοψήφισμα.

Παραταύτα, επειδή η ξεχωριστή πρόταση της ΔΗΜΑΡ αποτρέπει την εικόνα δορυφορικής σχέσης του κόμματος ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για λόγους συναδελφικής αλληλεγγύης προς τους άλλους Βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, προσυπογράφω την πρόταση».

Το πρόβλημά του είναι πασιφανές, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι όποιες προσπάθειες προσέγγισης.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εδώ για είμαστε σαφείς.

Κατά τον γράφοντα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πανάκεια για το πολιτικό σύστημα της χώρας και σίγουρα οι εμμονές του σε λογικές αναχρονιστικές (που πολλές φορές παίρνουν το πάνω χέρι στην επίσημη γραμμή του κόμματος) δεν βοηθούν στην εξέλιξή του.

Είναι ένας προβληματικός συνομιλητής αλλά ο μοναδικός αυτή τη στιγμή στο χώρο της αριστεράς. Σίγουρα πάντως πολύ καλύτερος από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ που αποτελούν τη δεξιά νεοφιλελεύθερη παράταξη του σήμερα και πιθανότατα του αύριο στη χώρα.

Οι εμμονές Λυκούδη, Ψαριανού, Παπαδόπουλου είτε προέρχονται από ιδιοτελείς αντιλήψεις και προσωπικούς εγωισμούς, είτε είναι πολιτικά ύποπτες, προπαντός για τη χρονική συγκυρία που εκδηλώνονται.

Υπό αυτή την έννοια η αποπομπή Ψαριανού από την Κ.Ο. του κόμματος και η παραίτηση του Ανδρέα Παπαδόπουλου από την Κ.Ε. μόνο ως θετικές εξελίξεις μπορούν να αποτιμηθούν.
Βέβαια άργησαν πολύ να έρθουν αυτές οι εξελίξεις και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης ανήκει στο Φώτη Κουβέλη που δεν πήρε ρηξικέλευθες αποφάσεις όταν έπρεπε.

Δεν ξέρω αν το ξεκαθάρισμα που γίνεται τώρα θα ωφελήσει τελικά τη ΔΗΜ.ΑΡ. ή θα μπει σε ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας που θα την εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη.

Σίγουρα ούτε η μεσοβέζικη αυτόνομη πορεία, ούτε η απορρόφηση από το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι λυκοφιλίες με τον Θεοδωράκη και τον Βενιζέλο βοηθούν στην ανάκαμψη από το σοκαριστικό 1,2 των ευρωεκλογών.

Για να ξεπεράσεις ένα σοκ και γρήγορα, χρειάζονται επίσης γρήγορες και ουσιαστικές κινήσεις. Ο Πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Με το κύρος που του έχει απομείνει να δρομολογήσει ουσιαστικές εξελίξεις, οδηγώντας και εαυτόν εκτός της δρώσας πολιτικής σκηνής και σε ένα ουσιαστικό συνέδριο το φθινόπωρο.

Η κοινωνία θέλει τις δικές της απαντήσεις και δεν μπορεί να περιμένει τη Δημοκρατική Αριστερά να (ξανα) βρει την ταυτότητά της.

Αν δεν της πάρει (τις απαντήσεις) πολύ- πολύ σύντομα θα την στείλει (μετά την προσωρινή) στην αιώνια πολιτική λήθη…