Μέρος πρώτο: Το ψέμα του κ. Παπαγιαβή και οι …ηθικολόγοι του τοπικού πολιτικού συστήματος

Η πρακτική είναι παλιά: στο όνομα της διαφάνειας και της χρηστής διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, αρχίζεις και εκτοξεύεις δημοσίως κατηγορίες κατά προσώπων, παράγοντας ή αναπαράγοντας φήμες. Τι ακριβώς λένε οι φήμες;

Ότι ο τάδε πήρε δουλειά από το Δήμο, τη Νομαρχία, την Περιφέρεια, το Δημόσιο. Ανεξαρτήτως αν ανέλαβε τη δουλειά νομίμως, αν βγεις με καταγγελτικό τόνο και με ύφος διαπρεπούς κήνσορα της ηθικής, φτάνει για να ισοπεδώσεις τον ανάδοχο της δουλειάς και να τον παραδώσεις στην κοινή χλεύη ως απατεώνα, λαμόγιο, σαλταδόρο.

Ποιο ήταν το «ατόπημά» του;

Να κάνει τη δουλειά του, αναλαμβάνοντας να προμηθεύσει ένα προϊόν ή να παράσχει μια υπηρεσία έναντι αμοιβής.

Υπάρχει και το ακόμα χειρότερο. Να επιδιώξεις να παραδώσεις κάποιον στην κοινή χλεύη ως απατεώνα, λαμόγιο και σαλταδόρο, χωρίς καν να τού έχει ανατεθεί κάποια δουλειά, αλλά επειδή έτσι βολεύει εσένα για να εμφανιστείς ηθικός, υπερασπιστής του δημοσίου χρήματος και να εξυπηρετήσεις τις αντιπολιτευτικές σου επιδιώξεις.

Στην περίπτωσή μου συνέβη το δεύτερο: ο δημοτικός σύμβουλος κ. Παπαγιαβής εκ του παραθύρου του Patra tv, άρχισε τις καταγγελίες (;;;) ότι «ο Νασόπουλος ανέλαβε την καμπάνια του Δήμου για την ενημέρωση των Πατρινών σχετικά με το πρόβλημα των σκουπιδιών και τον αποκλεισμό των διοδίων», εκτοξεύοντας αυθαίρετα την καταγγελία για παράνομο πλουτισμό (!) και σχηματίζοντας την εικόνα ότι πρόκειται περί λαμογιάς.

Θα μπορούσε να την έχει αναλάβει ο Νασόπουλος;

Φυσικά και θα μπορούσε, έστω και αν δεν την ανέλαβε.

Θα ήταν επιλήψιμο αν την αναλάμβανε;

Αν του ανατίθετο με παράνομο ή παράτυπο τρόπο, φυσικά και θα ήταν επιλήψιμο.

Όμως, όχι μόνον δεν του ανατέθηκε η δουλειά παράτυπα ή παράνομα, αλλά δεν του ανατέθηκε καθόλου.

Ωστόσο, ο κ. Παπαγιαβής θεώρησε καλό αυτό που σκέφτηκε, να το διατυπώσει δημοσίως, ατενίζοντας το κοινό από το τηλεοπτικό παράθυρο.

Κι αν δεν τύχαινε να παρακολουθεί το δελτίο ειδήσεων το παιδί του Νασόπουλου, για να τηλεφωνήσει στον πατέρα του σαστισμένο ακούγοντας να λοιδορείται ο πατέρας του, ο Νασόπουλος δεν θα είχε βγει ποτέ στο κανάλι για να αποκαλέσει ψεύτη τον κ. Παπαγιαβή.

Πριν με απασχολήσει τι εντύπωση αποκόμισαν οι υπόλοιποι τηλεθεατές, με νοιάζει το σοκ που υπέστη το παιδί μου. Η ντροπή που ένοιωσε, ακούγοντας να διασύρεται το όνομα του πατέρα του. Να ενοχοποιείται, επειδή ίσως έκανε τη δουλειά του, έστω αν τελικά δεν είχε κάνει ούτε αυτή.

Ίσως ο κ. Παπαγιαβής να μην έχει πρόβλημα να διασύρεται το όνομά του με αυτήκοους μάρτυρες τα ίδια του τα παιδιά και γι αυτό ελαφρά τη καρδία, ανοίγει το στόμα του και λέει ότι σκέφτηκε, αδιαφορώντας αν είναι αληθές ή όχι.

Στους δικούς μου κώδικες ηθικής, αυτό είναι αδιανόητο.

Καθείς όμως πορεύεται με το δικό του κώδικα αξιών και αρχών.

Και αυτός ο κώδικας κατευθύνει τη σκέψη του και τη γλώσσα του, τον χαρακτηρίζει τελικά ως άνθρωπο.

Το ακόμα χειρότερο όμως από τις συμπεριφορές σαν αυτή του κ. Παπαγιαβή, είναι η άποψη που τείνει να επικρατήσει στην κοινωνία ότι «όποιος καταγγέλλει, είναι κήνσορας της ηθικής και αγωνιστής» ανεξαρτήτως αν αυτά που λέει είναι αληθή ή ψευδή.

Και πατώντας σε αυτή την τάση, βγαίνει όποιος επιθυμεί και λέει ό,τι τού κατέβει διεκδικώντας εύσημα αγωνιστικότητας και ηθικής.

Είναι πολλοί αυτοί, δεν αποτελεί μοναδικό φαινόμενο ο κ. Παπαγιαβής.

Υπάρχουν και αυτοί – και είναι χειρότεροι – που σπέρνουν ιδιωτικώς και όχι δημοσίως ψεύδη, φήμες και λάσπη. Γιατί όταν κάποιος σε κατηγορεί δημοσίως για κάτι μπορείς να καταφύγεις στη δικαιοσύνη. Στις άλλες περιπτώσεις θα πρέπει να ξεκατινιαστείς για να βρεις το δίκιο σου. Και είναι αμφίβολο εάν θα το βρεις.

Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα κατείχαν ή διεκδίκησαν και υψηλά αξιώματα. Άνθρωποι που το μόνο επάγγελμα που έμαθαν είναι να παριστάνουν τους πολιτικούς (όχι, δεν ανήκει σε αυτούς ο κ. Παπαγιαβής). Και μη έχοντας εργαστεί ποτέ, λογικά θεωρούν κακό ή ύποπτο, να εργάζεται κάποιος και γι αυτό τον καταγγέλλουν!

Υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν ότι κάνουν σπουδαία πολιτική και προσφέρουν μεγάλες υπηρεσίες στον τόπο, όχι μιλώντας για τα προβλήματα (αυτό είναι δύσκολο, απαιτεί χρόνο και κόπο), αλλά ενοχοποιώντας τους φίλους ή συνεργάτες των πολιτικών τους αντιπάλων, με τη διασπορά ανυπόστατων φημών.

Δυστυχώς, ευδοκιμούν αυτοί οι τύποι στο παρόν πολιτικό σύστημα. Ευτυχώς, ο κόσμος αρχίζει να εκδηλώνει τάσεις απέχθειας αυτού του πολιτικού συστήματος, αρχίζοντας -έστω και περιορισμένα για την ώρα- τις ρήξεις.

Μια εξ αυτών των ρήξεων ζήσαμε στις δημοτικές εκλογές, στην Πάτρα.

Και μάλλον ήρθε η ώρα να ζήσουμε ακόμα περισσότερες, με πρωτοβουλία ενός εκάστου από όλους εμάς που μέχρι σήμερα προτιμούσαν να μην μιλήσουν, είτε φοβούμενοι τη δύναμη της εξουσίας, είτε από έναν ιδιότυπο καθωσπρεπισμό που απέφευγε να θίξει πρόσωπα και καταστάσεις επειδή «μια μικρή κοινωνία είμαστε και δεν είναι σωστό να βγάζουμε τα μάτια μας». Όμως, αυτή η στάση εκτιμήθηκε ως αδυναμία και φτάσαμε στο σημείο να εμφανίζονται ως τιμητές κάποιοι που όφειλαν εδώ και καιρό να έχουν δώσει εξηγήσεις για το πώς ζουν, πώς πολιτεύονται, πώς κατορθώνουν να μονοπωλούν επί χρόνια τις θέσεις εξουσίας (όχι, δεν αναφέρομαι στον κ. Παπαγιαβή).

Και αναγγέλλοντας ότι ήρθε η ώρα των περισσότερων και μεγαλύτερων ρήξεων, σπεύδω να ξεκαθαρίσω καίτοι δεν διεκδίκησα ποτέ εξουσία: εγώ αποδέχομαι και εξουσιοδοτώ κάθε Αρχή να ελέγξει το πόθεν έσχες μου και να ανοίξει τους λογαριασμούς μου σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Άραγε, πόσοι από τους διατελέσαντες ή διατελούντες σε υψηλά αξιώματα και εμφανίζονται ως διαπρύσιοι κήρυκες της ηθικής και της αγωνιστικότητας, είναι έτοιμοι να πράξουν το ίδιο;

Όμως όσο κι αν προσπαθήσουν να το αποφύγουν, δεν θα τα καταφέρουν. Τώρα που άρχισε ο χορός, θα χορέψουν όλοι…

ΥΓ. Με τον κ. Παπαγιαβή θα τα πούμε στη Δικαιοσύνη στην οποία προσφεύγω έχοντας, από χθες το βράδυ κιόλας, έρθει σε σχετική συνεννόηση με τον δικηγόρο μου. Με όλους τους υπόλοιπους θα τα λέμε από δω και στο εξής τακτικά, μιλώντας για τα …έργα και τις ημέρες τους.