Η "σύσκεψη" για το θαλάσσιο μέτωπο και η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο

Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι οι κρατούντες τις τύχες αυτής της πόλης μας κάνουν πλάκα. Κι αν μας κάνουν πλάκα καλά είναι, το χιούμορ είναι απαραίτητο στη ζωή μας. Εάν δεν μας κάνουν, όμως, πλάκα τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Γιʼ αυτό και η Πάτρα έχει το μαύρο της το χάλι και ζούμε την παρακμή της.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα αγανακτήσετε με το κατεστραμμένο πεζοδρόμιο στη γειτονιά σας ή με τη λακκούβα στο δρόμο μπροστά από το σπίτι σας, σκεφτείτε ότι η Πάτρα έχει δήμαρχο. Και μάλιστα δήμαρχο που έχει την πολυτέλεια να πετάγεται στο Βόλο για δημόσιες σχέσεις με άλλους δημάρχους, ενώ μπορεί και να αναλώνει κάμποσο χρόνο για να... συσκεφθεί με άλλους φορείς, μόνο και μόνο για να αποφασιστεί η διεξαγωγή μιας ημερίδας!

Κακά τα ψέματα. Αυτό που συνέβη το μεσημέρι της Τρίτης στο δημαρχείο υπερβαίνει κάθε όριο γελοιότητας. Και τι έγινε; Φώναξε ο δήμαρχος εκπροσώπους επιστημονικών φορέων για να συσκεφθούν για το θαλάσσιο μέτωπο και να αποφασίσουν τη διεξαγωγή μιας ημερίδας!

Κάτι που θα μπορούσε να γίνει, δηλαδή, με ένα απλό τηλεφώνημα, χρειάστηκε να επέλθει μέσα από το «μανδύα» μιας ανούσιας σύσκεψης.

Φαίνεται ότι οι συμμετέχοντες δεν είχαν τι να κάνουν και είπαν να το ρίξουν στη μέρα της Μαρμότας.

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών τα έχει όλα τακτοποιημένα στο ίδρυμα, υπάρχει ακαδημαϊκή ευταξία και εργασιακή ειρήνη, όλα πηγαίνουν ρολόι, γιατί να μην πιει έναν καφέ με τον δήμαρχο για να τα πουν για μια ημερίδα;

Αλλά και οι πρόεδροι του Τεχνικού Επιμελητηρίου Δυτικής Ελλάδας και του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών έχουν κι αυτοί λυμένα τα περισσότερα προβλήματα των κλάδων τους.

Οι μηχανικοί δεν προλαβαίνουν τις δουλειές, οι δικηγόροι το ίδιο, ενώ και η απονομή της Δικαιοσύνης στην αχαϊκή πρωτεύουσα έχει αναβαθμιστεί και γίνεται πλέον σε ανθρώπινες συνθήκες, στο νέο Δικαστικό Μέγαρο!

Συνεπώς, γίνεται κατανοητή η ανάλωση, εκ μέρους τους, χρόνου για να κάθονται να συζητούν με τον δήμαρχο για μια... ημερίδα. Πρέπει να βρουν με κάτι να ασχοληθούν, να περάσουν, θεσμικώς, την ώρα τους.

Παρεμπιπτόντως, έχω εδώ και καιρό έναν πιτσιρικά, που είναι «κολλημένος» με τα πλοία και θέλει μέρα παρά μέρα να κατεβαίνουμε στο λιμάνι να τα βλέπει. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσες φορές έχω διασχίσει τον τελευταίο καιρό με τα πόδια τη λιμενική ζώνη, το λεγόμενο θαλάσσιο μέτωπο που διεκδικούμε ως πόλη.

Παραδόξως, όμως, όλως τυχαίως, δεν έχω δει στις αλλεπάλληλες αυτές βόλτες κανέναν από τους πολιτικάντηδες, κανέναν από τους «ενεργούς πολίτες», που φωνάζουν για το θαλάσσιο μέτωπο, να περπατούν στην παραλιακή περιοχή. Ούτε μια φορά, ούτε έναν!

Μπορεί να έτυχε, αλλά σε κάθε περίπτωση ο φίλος μου ο Αναστάσης είναι από τους λίγους που μπορεί να φωνάζει για το θαλάσσιο μέτωπο. «Δικαιούται δια να ομιλεί», όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Μένιος.

Οι άλλοι που κάνουν τις συσκέψεις και τις ημερίδες, έχοντας στο μυαλό τους την προβολή τους, εν όψει των εκλογών, πόσο δικαιούνται να φωνάζουν;