«Διάλογος» Αναστασίου-Ψωμά: Δεν ήταν απλώς ένα «επεισόδιο»- Είναι ένα σύμπτωμα βαθύτερης νοοτροπίας εξουσίας

Ας ξεκινήσουμε με μια κοινή παραδοχή: Η δημοκρατία δεν απειλείται μόνο από την ωμή βία, αλλά και από την αλαζονεία της εξουσίας. Αυτή-η αλαζονεία-, φωνάζει πιο δυνατά, από τη βία και τη συνοδεύει στο ίδιο τανγκό.  Είθισται δε και οι δύο, να  «θρέφονται» από την επιβολή της σιωπής και να χορεύουν στο ρυθμό της.

Η σκηνή από το βίντεο που κάνει το γύρο των ΜΜΕ και αφορά τη συνεδρίαση της Δημοτικής Επιτροπής του Δήμου Πατρέων, αποτελεί ένα τέτοιο μνημείο αλαζονείας.

Αξίζει να δούμε γραμμένη την επίμαχη συνομιλία, για να συνειδητοποιήσουμε, το ύφος, το ήθος και το «περιεχόμενο» των συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου και των λοιπών Οργάνων και Επιτροπών του Δήμου της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της χώρας.

Το σκηνικό έχεις ως εξής: Ξεκινάει η συνεδρίαση της Δημοτικής Επιτροπής. Έχει προηγηθεί, την προηγούμενη ημέρα,  ο προπηλακισμός δημοσιογράφου από ομοϊδεάτες της Δημοτικής Αρχής, μέλη του Εργατικού Κέντρου Πάτρας. Πριν την έναρξη της συνεδρίασης  ο επικεφαλής της παράταξης «σπιράλ» Πέτρος Ψωμάς ζητά το λόγο.

Και προκύπτει αυτή η θαυμαστή στιχομυθία-μνημείο δημοκρατικής αντίληψης και σεβασμού ανθρώπων και θεσμών:

Ψωμάς: (απευθύνεται στον πρόεδρο της Δημοτικής Επιτροπής, αντιδήμαρχο  κ. Αναστασίου). Κύριε πρόεδρε,  να καταδικάσουμε….

Αναστασίου: Όχι δεν υπάρχει θέμα να καταδικάσουμε τίποτα, πάμε στη διαδικασία. Προχωράμε.

Ψωμάς: Μα δεν τέλειωσα καν την ερώτηση

Αναστασίου: Δεν χρειάζεται… δεν χρειάζεται…. Ξέρουμε τι θα πείτε… Λοιπόν για να προχωρήσουμε στο θέμα…

Ψωμάς: Μισό λεπτό, κύριε πρόεδρε είναι η πρώτη συνεδρίαση…

Αναστασίου: Όχι δεν θέλουμε… Δηλαδή, είπατε κάτι… το απορρίπτουμε… τελείωσε

Ψωμάς: Δεν είπα…

Αναστασίου: Λοιπόν, πάμε, κύριε Μελά…στο θέμα μας

Ψωμάς: Δεν θα πω;

Αναστασίου: Όχι

Ψωμάς: Είμαστε η πρώτη συνεδρίαση επίσημη οργάνου του Δήμου Πατρέων…. Μια ομαδική, ήπια καταδίκη του γεγονότος… ένας εργαζόμενος προπηλακίστηκε χθες…

Αναστασίου: Ήσασταν μπροστά; Προπηλακίστηκε; Συνεχίζετε συνέχεια να κάνετε συκοφαντίες και να λέτε πράγματα που δεν ήσασταν παρών.

Ψωμάς: Τις εφημερίδες διαβάζω, τα βίντεο….

Αναστασίου: Βίντεο; Βίντεο είδατε; Ήσασταν εκεί; Για αυτό σας λέω, θέλετε να δημιουργήσετε θέμα. Λοιπόν. Δεν υπάρχει θέμα για συζήτηση, τελείωσε. Δεν υπάρχει να καταδικάσουμε τίποτα.

Ψωμάς: Η δημοτική αρχή δεν θα καταδικάσει αυτό που έγινε;…

Αναστασίου: Η δημοτική αρχή δεν έγινε κάτι για να καταδικάσουμε.

Πετρόπουλος (αντιδήμαρχος): Δηλαδή αν αρχίσει ο Βασίλης και λέει βοήθεια βοήθεια…

Αναστασίου: Τελείωσε, πάμε.

Ψωμάς: Το χθεσινό γεγονός…

Αναστασίου: Δεν έγινε, δεν έγινε…

Ψωμάς: Δεν συνέβη το γεγονός;

Αναστασίου: όχι

Ψωμάς: Εκτίθεστε.

Αυτή, δεν είναι μια μεμονωμένη συζήτηση. Είναι σχεδόν καθεστώς αυτή η συμπεριφορά στα Δημοτικά Συμβούλια και στις Επιτροπές. Τόσο, που έχει καταλήξει, δια του εθισμού, να θεωρείται έως και … λογική και αναμενόμενη, μια πολιτική μανιέρα που φιμώνει φωνές αιρετών και ενίοτε καθυβρίζει με την ίδια ένταση, και την ίδια ειρωνεία.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το ίδιο το γεγονός του προπηλακισμού, το οποίο ούτως ή άλλως έχει πάρει δημοσιότητα και έχει προκαλέσει την οργή της τοπικής κοινωνίας, εκείνο που προκαλεί –ή θα έπρεπε να προκαλεί- τον μεγαλύτερο προβληματισμό, δεν είναι η επιλογή της Δημοτικής Αρχής να «κάνει ότι δεν είδε και δεν άκουσε», η επιμονή της  να απορρίψει κάθε συζήτηση, να υποτιμήσει ακόμη και την ανάγκη μιας στοιχειώδους θεσμικής τοποθέτησης για τις αθλιότητες των ομοϊδεατών της.

Είναι το γεγονός ότι η στάση αυτή, πέρα από πολιτικά αποκαλυπτική, είναι  και θεσμικά επικίνδυνη. Όταν οι εκπρόσωποι της τοπικής εξουσίας λειτουργούν ως «υπεράνω» λογοδοσίας, όταν επιλέγουν να φιμώνουν τη μειοψηφία και να αποτρέπουν κάθε αναφορά σε ζητήματα που δεν τους βολεύουν, τότε δεν έχουμε απλώς ένα «επεισόδιο». Έχουμε ένα σύμπτωμα βαθύτερης νοοτροπίας εξουσίας, που βλέπει τους θεσμούς ως ιδιοκτησία και τη δημοκρατία ως τυπική διαδικασία.

Η εν λόγω συμπεριφορά δεν είναι τυχαία. Αντικατοπτρίζει μια κουλτούρα υπεροψίας που έχει εγκατασταθεί στα δημοτικά όργανα, όπου οι εκπρόσωποι της Δημοτικής Αρχής- ως στελέχη του ΚΚΕ-λειτουργούν περισσότερο ως «κομματικοί επίτροποι» παρά ως αιρετοί υπηρέτες της πόλης.
Η επιλεκτική τους «τύφλωση» απέναντι σε γεγονότα που εκθέτουν τον πολιτικό τους χώρο, δεν είναι απλώς ζήτημα κομματικής αλληλεγγύης. Είναι προσβολή της ίδιας της δημοκρατικής λειτουργίας του Δήμου Πατρέων.

Διότι όταν η εξουσία φτάνει στο σημείο να αρνείται το αυτονόητο, δηλαδή το δικαίωμα του αιρετού να μιλήσει, να εκφράσει άποψη, να ζητήσει μια θεσμική καταδίκη, τότε δεν μιλάμε πια για πολιτική διαφωνία, αλλά για χειραγώγηση του δημόσιου λόγου.

Κάποιοι συγχέουν τη διοίκηση με τον έλεγχο. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Η Πάτρα χρειάζεται ξανά ένα δημοτικό συμβούλιο που να λειτουργεί ως χώρος ζωντανής αντιπαράθεσης και όχι ως χώρος κομματικού μονόλογου.