Κεφαλογιάννης- Πελετίδης: τα δώρα είναι ευπρόσδεκτα, ακόμη και όταν τα φέρουν οι Δαναοί

Ο τρόπος με τον οποίο το ΚΚΕ κινεί την επικοινωνιακή του μηχανή, είναι θαυμαστός, ιδίως σε ό,τι αφορά την στήριξη της Δημοτικής Αρχής της Πάτρας, την οποία και θεωρεί προμετωπίδα του.

Και αυτός ο τρόπος, δεν περνά σχεδόν ποτέ απαρατήρητος καθώς είθισται να παίρνει την μορφή επικοινωνιακής χιονοστιβάδας, ιδίως στα σόσιλα μίντια, τα οποία έχουν αναδειχθεί σε μέγιστο διαμορφωτή της κοινής γνώμης, μερικές φορές μέσα από γνωστά και μη εξαιρετέα κανάλια πρόκλησης οργής ή δημιουργίας ειδώλων. Ειδώλων που έρχονται απευθείας από την μηχανή κατασκευής τους.

Από κανέναν δεν πέρασε απαρατήρητη η νέα αυτή «χιονόμπαλα» που έκανε σλάλομ ανάμεσα στους κορμούς των καμένων δέντρων  της Πάτρας για να φτάσει στα σόσιαλ με τη μορφή ενός μακρόσυρτου δοξαστικού κειμένου για τον δήμαρχο της Πάτρας, σημείο εκκίνησης του οποίου ήταν η δημόσια κόντρα του με τον Κεφαλογιάννη για τις φωτιές.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι κανείς δεν θέλει στη γειτονιά του μια φωτιά, ιδίως όταν είναι, για όποιους λόγους, απροετοίμαστος.

Πολλώ δε μάλλον όταν αυτός ο «κανείς» είναι η κυβέρνηση. Ή ο Δήμαρχος.

Ο Περισσός, είδε σίγουρα τα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις για τη φωτιά τις πρώτες ημέρες μετά την εκδήλωσή της. Σχόλια πρωτοφανώς επικριτικά για τους χειρισμούς του Δήμου αλλά και του Κώστα Πελετίδη προσωπικά, τα οποία μάλιστα έκαναν την εμφάνισή τους κατά εκατοντάδες και στα αθηναϊκά ΜΜΕ, μαζί φυσικά με ανάλογα σχόλια για την κυβερνητική παραλυσία.

Ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθούσε «καμπάνια» εκ του ΚΚΕ ορμώμενη με τον μανδύα της αυθόρμητης οργής των πολιτών για να διασκεδαστεί το κλίμα. Έμενε να βρεθεί το «σχήμα». Και αυτό ήρθε ως «δώρο» από τα δεξιά, γεγονός που μόνο σπάνια δεν συμβαίνει σε ό,τι αφορά τη σχέση αυτών των δύο πολιτικών χώρων.  Όταν δύο αποτυγχάνουν στη διαχείριση μιας κρίσης και αυτοί οι δυο βρίσκονται στην άκρη δύο πόλων, έχουν έναν δρόμο μόνο για να δραπετεύσουν από την κοινωνία που ζητά απαντήσεις και διατυπώνει ερωτήματα: την πόλωση. Την τεχνητή πόλωση που ρίχνει στον προβολέα στην κόντρα, συσπειρώνει με βάση το χρώμα και προκαλεί αμνησία σε όσους αντί να κοιτάζουν το καμένο σπίτι, κοιτάζουν το σύνθημα του πανό, αντί να ζητούν λογοδοσία συμμετέχουν στο πόκερ συγκάλυψης των πραγματικών τους αναγκών.

Κάπως έτσι γεννήθηκε η κόντρα Κεφαλογιάννη- Πελετίδη πάνω από τα καμένα της Πάτρας, με τους οπαδούς των δύο πλευρών να αναλύονται σε μάχες χαρακωμάτων για μια φωτιά που έφτασε στην αυλή της πόλης, χωρίς τη βοήθεια των «εναέριων επικοινωνιακών μέσων» των δύο πλευρών.

Στη γλώσσα της επικοινωνίας, αυτό αποτελεί βασικό άρθρο, όπως το «ο» και τη «η». Στη γλώσσα της πολιτικής λέγεται «δραπέτευση» από τον κόσμο των επιχειρημάτων που δεν υπάρχουν, στον κόσμο των «ιαχών» των οπαδών.

Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία, το ΚΚΕ ήρθε να αποδείξει ότι τα δώρα είναι ευπρόσδεκτα: ακόμη και όταν τα φέρουν οι Δαναοί.

Το «αυθόρμητο» κείμενο με τη φωτογραφία του Κώστα Πελετίδη και την αγιογραφία του επί της μάχης κατά του Κεφαλογιάννη, των «κίτρινων ΜΜΕ» και κάθε πολίτη που τόλμησε να εκφράσει άποψη ή να αγανακτήσει π.χ. για τα δεκάδες ακαθάριστα οικόπεδα στην πόλη του, ή για το νερό που επί μέρες στερήθηκε, ήρθε μέσω των κοινοποιήσεων μελών του ΚΚΕ ανά τη χώρα να κατακλύσει τον τόπο.  Τεκνοποιώντας, όπως συμβαίνει και σε κάθε προεκλογική περίοδο, την εικόνα του λαοφιλούς  τον οποίο μάχονται τα συμφέροντα και γύρω από τον οποίο συσπειρώνονται όλοι οι αντι-δεξιοί του πλανήτη Πάτρα, μαζί και κάποιοι δεξιοί που βολεύονται από την διατήρηση των υπαρχουσών τοπικών ισορροπιών και δεν επιθυμούν άβολες καραμπόλες.

Στον αντίποδα αυτής της –γνωστής τοις πάσι, πλέον- «πολιτικής» τραμπάλας, βρίσκεται η Νέα Δημοκρατία.

Η Πάτρα, αντί να συζητά τα τεράστια κενά στην αντιμετώπιση της φωτιάς μέσα στον αστικό ιστό της, αντί να συζητά για τον κίνδυνο στον οποίο ετέθη και για τις μεγάλες κρατικές ευθύνες, συζητά για τον Πελετίδη και για το αν αυτός είναι καλός, κακός, ή Πελετίδαρος, όπως διακινείται από το «αυθόρμητο» κείμενο των κοινοποιήσεων.

Δυο «δραπέτες» σε μια τραμπάλα και στη μέση οι Πατρινοί με τα ξίφη υψωμένα όχι για την «τιμή» της ζωής τους, αλλά για την «τιμή» των επικοινωνιολόγων. Αλλά κάπως έτσι δεν είναι πλέον η πολιτική ζωή σε όλο το φάσμα της; Μια κατασκευή. Ένα σύνθημα για να ξεχνάς και να ξεχνιέσαι.