To Θέατρο της Πραγματικότητας, η σπουδή στον «Ηλίθιο», η σχέση του με τον πατέρα του, Μίμη Ανδρουλάκη και τη μητέρα του, Πώλα
Στην Πάτρα ταξιδεύει ο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι κάνοντας στάση στο θέατρο Λιθογραφείο.
Ο Νικόλας Ανδρουλάκης μας καλεί σε μια παράσταση πραγματικότητας που ξεκινάει ως διάλεξη, σαν ένα παράξενο χωριάτικο TEDx των αρχών της δεκαετίας του '90 και θα εξελίσσεται σε μια προσωπική κατάθεση ψυχής, σε ένα εξομολογητικό σάλτο μορτάλε…
Έχοντας δώσει ήδη δύο παραστάσεις στην Πάτρα ως «Ηλίθιος» ο Νικόλας Ανδρουλάκης που υπογράφει τη δραματουργία και τη σκηνοθεσία της παράστασης, στην πρώτη καθ' ολοκληρίαν εφαρμογή της μεθόδου του Θεάτρου της Πραγματικότητας, όπως εξελίσσεται τα τελευταία πέντε χρόνια, φιλοσοφικά, δραματουργικά, ερμηνευτικά μιλάει στο thebest.gr για την επιστροφή στον 5χρονο εαυτό του και το ταξίδι συνάντησης με τον «Ηλίθιο».
Έχεις δώσει ήδη δύο παραστάσεις μέσα στο Απρίλιο στο θέατρο Λιθογραφείο, μίλησε μου για την Πάτρα και τις εντυπώσεις σου από αυτή την επαφή…
Σημασία σε κάθε τόπο έχουν οι άνθρωποι που παντού είναι οι ίδιοι. Θεωρώ ότι το άπειρο σχήμα λειτουργεί, άρα νομίζω ότι η Πάτρα είναι κάθε άλλη πόλη.
Στην Πάτρα κάθε συνθήκη θα δημιουργήσει μία λεπτομέρεια, ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα στη μαρίνα για παράδειγμα ή δύο άνθρωποι που σε μία διασταύρωση θα έρθουν σε ρήξη. Αν πας στην Πάτρα και δεν έχεις δει μία πινακίδα που το γράφει ότι βρίσκεσαι στην Πάτρα, και δεν έχεις τον μύθο που κουβαλούν οι άνθρωποι στα προεόρτια, είναι μία πόλη με πάρα πολύ όμορφα κτίρια επειδή κουβαλάει αυτή την ιστορία μίας πλούσιας εποχής. Υπάρχουν πολύ όμορφες μονοκατοικίες και διπλοκατοικίες, έναν αιώνα πίσω, σκόρπιες μέσα στην πόλη. Μου αρέσει επίσης ότι με έναν τρόπο δεν έχει ακόμα κίνηση, σε σχέση για παράδειγμα με τη Θεσσαλονίκη. Πιθανόν οι κάτοικοί της να μην το αντιλαμβάνονται τόσο αλλά υπάρχει μία ησυχία όπως τη βιώνει κανείς σε μία αστική περιοχή και μία ίσως υπερβάλλουσα «τσαχπινιά». Εκεί ίσως λειτουργεί η δυναμική της μικρής πόλης. Γύρω γύρω βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους και άρα υπάρχει αυτό που εμείς στις μεγάλες πόλεις βλέπουμε στα social media, το «να με δουν, να με θυμούνται, να με ξέρουν». Από αυτό βέβαια ίσως προκύπτουν και όποιες παθογένειες υπάρχουν στις μικρές πόλεις.
Θα επέλεγες να ζήσεις σε μία μικρότερη πόλη όπως η Πάτρα;
Μέχρι πριν λίγα χρόνια θα σου έλεγα ότι με είχα φανταστεί να ζω μόνο σε μεγαλύτερες πόλεις από την Αθήνα, όπως είναι το Παρίσι, το Λονδίνο, το Λος Άντζελες. Με τα χρόνια και μετά τα 30 νομίζω ότι θα μπορούσα να μείνω παντού, αν βρίσκω κανάλια έκφρασης. Η ποικιλότητα μπορεί να αλλάζει, μπορεί να είμαι σε ένα ήσυχο νησί του Αιγαίου και να γράφω ποίηση και να κάνω το καλοκαίρι αυτά που μου αρέσουν, να είμαι σε ένα μεζεδοπωλείο κοντά στη θάλασσα ή σε ένα φουσκωτό ή να κάνουμε δρώμενα και παραστάσεις. Θα μπορούσα να μείνω και σε μία μικρή περιοχή σαν την Πάτρα. Μία αγαπημένη μου ψυχή από την Αχαΐα μου είπε ότι το ΔΗΠΕΘΕ ψάχνει νέο καλλιτεχνικό διευθυντή και με παρότρυνε να διεκδικήσω τη θέση. Δεν πληρώ τα κριτήρια (διοικητική εμπειρία κ.λπ.), με σκέφτηκα όμως να ζω τα επόμενα χρόνια, πριν τα 40 μου χρόνια στην Πάτρα ως νέος καλλιτεχνικός διευθυντής, με όλη την πόλη να γίνεται θέατρο. Για να το σκέφτηκα, μπορώ να με φανταστώ να ζω στην Πάτρα.
Ανεβάζεις τον «Ηλίθιο» στο «Λιθογραφείο» φέρνοντας το κοινό σε επαφή με το «θέατρο της πραγματικότητας». Αφετηρία για να φτάσουμε σε αυτό ήταν η καλλιτεχνική ομάδα «Ντουέντε» που έχετε δημιουργήσει, μίλησε μου γι΄ αυτή τη διαδρομή…
Πριν έξι χρόνια, στα 30 μου χρόνια, παρουσιάσαμε το έργο Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., της Λένας Κιτσοπούλου. Την παραμονή μίας πρεμιέρας, μετά από πρόβα, συμφωνήσαμε με τους συνεργάτες μου ότι αυτό που είχαμε κάνει, δεν μας λειτουργούσε. Συμφωνήσαμε ότι η φύση του ήρωα και των ηρώων του έργου όπως είχε γραφτεί σε αυτό το αφήγημα- μονόλογο, χρειαζόταν μία άλλη δομική εμπειρία και προσέγγιση για να συνομιλήσει αυτή την αλήθεια της σύγχυσης του παραλόγου και του σουρεαλισμού. Είχα πάρει άδεια από την Λένα να κάνω ό,τι θέλω στη μεταγραφή, τη διασκευή και τη δραματουργία και το είδαμε λοιπόν κβαντικά, βάλαμε κάποια στοιχεία θεωρητικής φυσικής για να μπορούμε να μπαίνουμε και να βγαίνουμε από τα επεισόδια κατά βούληση και ελεύθερα, σαν μια κυβιστική προσέγγιση με ελευθερία δημιουργίας.
Αρχίσαμε να συνυφαίνουμε ένα υλικό το οποίο έξι χρόνια μετά έχει αρχίσει πλέον και χαρτογραφείται πιο ολοκληρωμένα. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε από το 2017 το «θέατρο της πραγματικότητας» όπως το επικοινωνούμε. Αυτό σημαίνει ότι φτάνουμε σε μία συνθήκη όπου τώρα παίρνεις συνέντευξη για τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι χωρίς να χρειάζεται να κάνω κάτι ειδικό. Θα μπορούσα να προσθέσω ή να αφαιρέσω βιογραφία μου, να κάνω το ίδιο με οποιοδήποτε μύθο ή παραμύθι, μυθιστόρημα. Τα θεμελιώδη υλικά όμως είναι η καθ’ ολοκληρίαν εμπλοκή από τον άνθρωπο που το κοινωνεί. Κάπως έτσι παρουσιάζουμε έργα που έχουν λίγο ή πολύ μύθο.
Η κοινή πραγματικότητα που βιώνουν οι ήρωες επί σκηνής και οι θεατές, σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι αυτό δεν είναι θέατρο και ότι συμβαίνει στ’ αλήθεια. Αυτό είναι για εμένα το ζητούμενο. Το ρεαλιστικό θέατρο όπως το παρακολουθώ, μου καταδεικνύει υλικά σκηνικού ψεύδους τα οποία δεν με ικανοποιούν, θέλω πιο πολύ αλήθεια. Μου αρέσει να φτάνουμε σε τέτοια εμπλοκή, σαν αυτή που βιώνουμε για παράδειγμα σε μία performance, ώστε η αφήγηση να σε αφήνει να λες πως αυτό που βλέπεις είναι αλήθεια.
Επέλεξες λοιπόν τον «Ηλίθιο» για να εφαρμόσεις το «θέατρο της πραγματικότητας». Θα έλεγες ότι τον έχεις αγαπήσει τώρα πια;
Είμαι εγώ πια. Δεν είναι μία αναφορά σε τρίτο ενικό μέσα από κάποιες σελίδες. Γι΄ αυτό και επιλέγω αυτό το έργο ως πρώτο για να προσφέρω τη βίωση μου στα υλικά που εγώ σπούδασα μέσα στη μυθολογία και τη δραματουργία του Ντοστογιέφσκι. Αντί να κάνω τον ήρωα μέσα από 900 σελίδες σε δύο ώρες έργο, κάνω τα 36 χρόνια της ζωής μου, με τα ίδια υλικά όπως έχω πραγματικά ή φανταστικά συναντηθεί μαζί τους.
Πώς θα περιέγραφες τη διαδικασία δημιουργίας της παράστασης μέσα από το «θέατρο της πραγματικότητας» μέχρι να ανέβεις στη σκηνή ως «Ηλίθιος»;
Ο «Ηλίθιος» για εμένα ξεκίνησε όταν αποφάσισα να τον κάνω. Υλικά μου είχαν αρχίσει να δρομολογούνται πριν καν το κάνω. Συνειδητοποίησα ότι η «αισθητική του ντυσίματος» του ηλίθιου μου ξεκίνησε ως ανάγκη πέρσι όταν είχαμε επαφή- σε συνεργασία με ΔΗΠΕΘΕ- με σχολεία της επαρχίας δημιουργώντας έναν «κύκλο χαμένων ποιητών» για να μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα, τη συμπερίληψη, την ξενοφοβία, την ομοφοβία. Καθώς ξεκινήσαμε να συναντιόμαστε με παιδιά Λυκείου οδηγήθηκα σε ένα υλικό για το πώς θα ήθελα να είναι ένας καθηγητής μου στο Λύκειο ή ένας νεαρός λέκτορας στο Πανεπιστήμιο. Έγινα ο καθηγητής που θα ήθελα να έχω και σιγά σιγά αυτό μετεξελίχθηκε. Είναι το σημείο διασταύρωσης της ανάγκης του σύγχρονου ανθρώπου για εξομολόγηση όπως θα έκανε με έναν παππά, σοφό θείο ή παππού ή γιαγιά, με μια θεραπεία που θα έκανε με έναν ειδικευμένο ψυχολόγο- επαγγελματία ψυχικής υγείας ή με τα «νεάκια» που λεμέ με τα φιλαράκια σε κομμωτήρια, καφενεία και γήπεδα.
Αν διασταυρώσουμε αυτή την άνευ όρων εμπιστοσύνη, την επιστημονική επίκληση βοήθειας και την παρεμπιπτόντως παρελκόμενη συνομιλία μέσα από την οποία μπορεί να πούμε τα μεγαλύτερα που δε θα λέγαμε σε κανέναν άλλο, έχουμε τα τρία υλικά που ήθελα να εξερευνήσω στον «Ηλίθιο». Στο πλαίσιο αυτής της σπουδής του «Ηλίθιου» εδώ και ένα χρόνο χαιρετάω με τη φράση «καλημέρα όμορφε άνθρωπε» είτε μιλάω σε ένα όμορφο κορίτσι που μου αρέσει είτε σε ένα κοιλαρά παππού, με τον ίδιο πυρήνα λόγου. Με τα ίδια υλικά λοιπόν σε μία κοινωνία που οι άλλοι τον λένε «ηλίθιο» (επειδή δεν πορεύεται με το χειρισμό και τη χειραγώγηση) να μπορεί ένας άνθρωπος να κοινωνεί μία καλλιεργούμενη αλήθεια.
Για την αφίσα της παράστασης έχει επιλεγεί μία φωτογραφία σου σε νηπιακή ηλικία…
Έφτασα να καταλήξω η αφίσα της παράστασης να είναι εγώ πέντε ετών αποδεχόμενος ότι πιστεύω βαθιά ότι όχι μόνο η αγνότητα και η αγαθοσύνη αλλά και ο ορθός λόγος η λογική συναντάται στο ζενίθ της σε μία νηπιακή ηλικία που πλέον το παιδί έχει βρει τις βασικές λέξεις για να μπορεί να επικοινωνήσει την αλήθεια του και δεν έχει προλάβει η κοινωνία, η οικογένεια, το περιβάλλον, να του μάθει στην πράξη αν όχι στα λόγια κιόλας, ότι ο γρηγορότερος τρόπος και δρόμος δεν είναι η ευθεία αλλά το ψέμα. Αυτό το σημείο ορθού λόγου και αγαθοσύνης του νήπιου εαυτού μας για έμενα είναι ο στόχος. Προσπαθώ τον τελευταίο χρόνο, στα 36 μου, να γίνω 5 ετών, δεν είναι παλιμπαιδισμός, είναι πράξη ωρίμανσης.
Διάβασα ότι εξαιτίας της συνάντησής σου με τον «Ηλίθιο» έκοψες εδώ και ένα χρόνο το αλκοόλ …
Θα ήταν πολύ προδοτικό να μην το κάνω συναντώντας τον 5χρονο εαυτό μου. Ήταν μια δύσκολη άσκηση και συνεχίζω.
Γυρνώντας στο πεντάχρονο εαυτό σου, αγάπησες τον 36χρονο εαυτό σου παραπάνω;
Προσπαθώ να λειτουργώ (ενεργητικό και παθητικό το ρήμα) αυτή την αγάπη. Δεν την αγοράζεις, είναι μία ενεργή σε ενεστώτα πράξη. Δεν μπορεί να είναι τελεσίδικο, είναι όμως ωραίο «μουσείο» αυτό που λέμε «εαυτό», να κάνεις την ενδοσκόπηση σου και να λες "εκλέγει μέσα μου κυβέρνηση η αγάπη".
Στις φωτογραφίες που «συνοδεύουν» την παράσταση βλέπουμε και κάποιες με τους γονείς σου, τον πατέρα σου Μίμη Ανδρουλάκη και τη μητέρα σου…
Ναι, φωτογραφίες του «Ηλίθιου» που επελέγησαν ως πρώτες βασικές είχαν μεταξύ άλλων την μητέρα μου, Πώλα και τον πατέρα μου, Μίμη. Υπάρχει και μία με τον Θανάση Βέγγο από πρόβες που έκανε κάποτε για τον Αριστοφάνη. Επί της αρχής είναι ο πατέρας μου, δεν είναι η δημόσια αναφορά, είναι ο μπαμπάς μου. Και είμαι ευγνώμων γιατί ο μπαμπάς μου μού έδωσε, μαζί με την μαμά μου, τον χώρο να εξερευνήσω υλικά. Τα όμορφα, τα άσχημα, να μπορώ να ζητάω βοήθεια και είτε στις ευχάριστες είτε στις δύσκολες και δυσάρεστες στιγμές να έχω αληθινή οικογένεια. Είμαι ευγνώμων που είχα και έχω οικογένεια και δε θα μπορούσε η συνάντηση με τον μικρό Νικόλα να μην φέρει το προφανές, την επίκληση της κηδεμονίας και κηδεμονικότητας.
Τι έχεις εισπράξει από εκείνο κομμάτι και την διαδρομή του μπαμπά σου που γνωρίζουμε εμείς οι υπόλοιποι;
Ήταν πολύ συνειδητό για εμένα από μικρή ηλικία να απαρνηθώ αυτό το σύστημα σωλήνων, από το Πανεπιστήμιο κιόλας, που είχα προσεγγιστεί από όλες τις παρατάξεις. Δε γίνεται να είναι κομματικά παραμάγαζα τα Πανεπιστήμια. Με βοήθησε στο να κάνω τέτοιες επιλογές το να έχω ένα σπίτι που έβριθε τη δυνατότητα μίας διαφωτιστικής- προσωπικής εξερεύνησης. Τα βασικά στοιχεία του Μίμη είναι αυτά που με έναν τρόπο ξέρει και η κοινωνία. Δεν ήταν απατεώνας, με ότι τίμημα έχει αυτό γιατί δεν έκανε ποτέ περιουσία- που είναι πολύ σημαντικό πράγμα για τη δική μου συνάντηση γιατί δεν ήταν και «απατεώνας μπαμπάς».
Αυτά τα θεμελιώδη υλικά ήταν για εμένα μια «ανοιχτωσιά» πνευματική και μία πίστη στο δίκαιο λόγο. Είτε προλάβεις να το δεις είτε είναι όλο αδικοχαμένο. Σε πολλές συζητήσεις μας, του έχω πει: «Ας δούμε την πραγματικότητα, η γενιά σου, η γενιά του Πολυτεχνείου, απέτυχε. Αυτό έχει τίμημα ψυχικά για έναν άνθρωπο που επέλεξε να είναι αγωνιστής και να μην είναι με κότερα και ελικόπτερα και να μείνει όπως ήταν στα 23 του. Τα υλικά με τα οποία έχω συναντηθεί είναι εκείνα που αφήνει και ως πολιτική του παρακαταθήκη. Μπορεί κάποιες φορές για κάποιους να ήταν ρομαντικός ή ουτοπιστής αλλά θα έλεγε και ο Εγγονόπουλος και ο Εμπειρίκος ότι απόσταση από την ουτοπία στην πραγματικότητα είναι η πράξη.
Στο κομμάτι της ανάληψης της ευθύνης την πράξη θεωρώ ότι την έχει κάνει. Άρα θεωρώ ότι δεν έχει προδώσει τον πυρήνα του, ακόμα κι αν χρειάστηκε να έρθει κοντά με παθογένειες τις οποίες ποτέ δεν κοινώνησε. Προσπαθώ να κάνω το ίδιο. Η παθογένεια πρωτίστως είναι εντός και η δολιότητα αναδύεται όπως και η αρετή. Πάμε εκεί που ήδη έχουμε πάει με έναν τρόπο.
Η σχέση σου με τη μητέρα σου;
Δεν έχω αδυναμία στη μάνα μου, έχω δύναμη στη μάνα μου, είναι ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο. Τόση ώρα σου μιλάω για τιν Μίμη και μπορώ να σου πω ότι ο Μίμης είναι ο δεύτερος πιο αγαπημένος μου άνθρωπός μου. Πολλές φορές σε φιλοσοφικά εργαστήριο ως υλικό σπουδής της απέραντης αγάπης μας λέω σε μαθητές και φίλους αν μπορούν να κάνουν τον Προκρούστη της αγάπης, να αντέξουμε να βάλουμε από το 1-10 τους πιο αγαπημένους μας ανθρώπους. Και ρωτάω, αν η αγάπη σου είναι ειρηνικός ωκεανός, μια σκάφη παραπάνω, τι πειράζει. Μήπως αν φοβόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά τα υλικά της αγάπης μας βιώνουμε την αγάπη μας ως τάπερ ή ως λεκάνη; Αυτή τη δύναμη της αγάπης και όχι την αδυναμία εν πολλοίς την βιώνω και την αφιερώνω στη σχέση με τη μάνα μου.
Το είδος του θεάτρου που υπηρετείς δεν επιτρέπει να «κρύβεσαι» πίσω από τον ρόλο, θέλει ένα ψυχικό σθένος αυτό;
Μα, οι καλλιτέχνες αποκαλύπτονται, δεν κρύβονται πίσω από τους ρόλους τους και τους χαρακτήρες που δημιουργούν. Οι παθογένειες είναι εκείνες που βρίσκουν τρόπο και κρύβονται μέσα στη λεγόμενη κανονική κοινωνικότητα και είναι το πρωταρχικό θέατρο το οποίο βιώνουμε. Το θέμα είναι ενώπιων ποιου το παίζουμε. Περισσότερο θα έλεγα ότι οι καλλιτέχνες κρύβονται στην κοινωνική τους περσόνα παρά στους ρόλους τους και το παιδάκι μέσα τους ψάχνει τη δυνατότητα να εκφραστεί. Είτε είναι ηρωικοί είτε είναι αντιηρωικοί αυτοί οι ρόλοι και οι χαρακτήρες που εξερευνά. Φυσικά θα μπορούσα να κρυφτώ, μπορείς να το κάνεις αλλά κάποια στιγμή η αλήθεια θα αναδυθεί, το πιστεύω αυτό. Είτε χρειαστεί να στην σκαλίσουν άλλοι άνθρωποι είτε χρειαστεί να τη δεις σαν απόστημα να σκάει από μόνο του. Το πιστεύω αυτό.
Καταλήγεις επί σκηνής να κάνεις μία εξομολόγηση, μία προσωπική κατάθεση ψυχής μπροστά στο κοινό σου. Ποια είναι τα σχόλια που ακούς και πώς λειτουργούν οι κριτικές μέσα σου;
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη στην πρεμιέρα της Πάτρας, επέδρασε ως ένα παράλληλο μικρό αφήγημα μέσα στην εμπειρία. Στα πρώτα λίγα λεπτά για όποιον έρθει στο θέατρο, υπάρχει αυτό που λέμε διάδραση. Η παράσταση έχει αρχίσει και ο ήρωάς μου είναι σαν ένας ακόμα ταξιθέτης. Γνωριζόμαστε με το κοινό και κερνάω καραμέλες που υπόσχομαι ότι δεν έχουν έκσταση.
Μία κυρία με έντονο ταπεραμέντο, στο πεντάλεπτο, καθώς λέω πως όποιος θέλει μπορεί να παρέμβει οποιαδήποτε στιγμή, σηκώνει το χέρι και μιλάει για τα τρία κουδούνια που ξέρει να χτυπούν στο θέατρο και ότι εδώ έχουμε Ντοστογιέφσκι. Εκεί που λες ότι μπορεί να φύγει αυτός ο θεατής, στο πεντάλεπτο, έμεινε μέχρι το τέλος. Έφτασε να μου λέει ότι είμαι ιδεαλιστής, ότι τα λέω ωραία, να κάνει έναν μονόλογο αφύπνισης προς τους νεαρούς θεατές ως Άρης Βελουχιώτης για τους αγώνες που χρειάζεται να κάνουν για να βρουν την δικαιοσύνη και την ελευθερία που αναζητούν. Αυτό παράλληλα με το «είναι τα πιο όμορφα 12 ευρώ που έχω δώσει ποτέ στη ζωή μου» είναι από τα πιο ωραία σχόλια. Μέσα στην «ανθρωπίλα» του είναι πολύ συγκινητικό να στο λέει κάποιος. Περισσότερο από βαρύγδουπες αναλύσεις. Αυτό το βίωμα για εμένα είναι σπουδαίο. Να βλέπεις ανθρώπους να θέλουν και άλλο και να υπάρχει επικοινωνία είναι σημαντικό.
Θεατρικά, είναι σαν να έχεις στόχο κατά κάποιον τρόπο να δώσεις μία «διαφορετική ανάσα»…
Συνειδητοποίησα, κάποια στιγμή, ότι αυτή η κερδοσκοπική προσέγγιση της ζωής που σε αναγκάζει να λες ψέματα και να χειραγωγείς, δεν μου αρέσει. Δεν μπορεί αυτό να μην αντικατοπτρίζεται μέσα από την τέχνη σου. Αν βιώνεις την τέχνη ως business, κρίμα. Φυσικά κάνεις κάτι που θέλεις να είναι βιώσιμο όπως ένας όμορφος φούρνος. Αν καταλήξει όμως ο φούρνος να ξεπλένει χρήμα και άλλα πολλά, σταματάει να είναι φούρνος, γίνεται μαφία. Μπορούμε να έχουμε όμως πολλούς «καλλιτεχνικούς όμορφους φούρνους» και δε χρειάζεται να είναι όλοι πανομοιότυποι. Η ποικιλότητα είναι ωραία…
Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
Σημερινός, αληθινός
Ένας ηλίθιος που ζει ανάμεσά μας κι ασκείται καθημερινά να εκφράζεται με ορθό λόγο και ν’ αγαπάει άνευ όρων. Και μπορείς να τον καλέσεις κι εσύ. Να έρθει όπου θες. Να βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημα, να συμφιλιώσει μια σχέση, να λύσετε έναν κόμπο, να στοχαστείτε, να παίξετε μαζί. Στα αστεία, στα σοβαρά, στα δύσκολα, στα ωραία.
Μετά τις sold-out παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη, ο βιωματικός Ηλίθιος του Νικόλα Ανδρουλάκη έρχεται στην Πάτρα. Μες στην καρδιά της άνοιξης.
Για τρεις μόνο παραστάσεις- Πέμπτη 4, 18 και 25 Απριλίου
Προπώληση: https://www.more.com/theater/the-idiot-of-dostoyevsky/
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
