Ο Ναυπάκτου, η βάπτιση των παιδιών των ομοφύλων, οι συναλλαγές Εκκλησίας- πολιτικάντηδων και η κουβέντα περί ηθικής

Απαντώντας στην ερώτηση  αν θα δεχθεί η Εκκλησία να βαφτίσει παιδί υιοθετημένο από ένα ομόφυλο ζευγάρι, ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος (εκ των φαινομενικά ανοικτόμυαλων της ιεραρχίας), απάντησε τα εξής:  

«Υπάρχει ένα πρόβλημα. Καταρχάς δεν ευθύνεται το παιδί γι’ αυτό το θέμα. Το δεύτερον είναι ότι ξέρετε στην αρχαία εκκλησία βαπτίζονταν σε μεγάλη ηλικία και ήταν δική τους απόφαση και περνούσαν από ένα στάδιο κατηχήσεως. Αναγνωρίστηκε από τον 5ο αιώνα και μετά ο νηπιοβαπτισμός. Δόθηκε η δυνατότητα να βαπτίζονται τα νήπια, ακριβώς γιατί ξέρουμε ότι θα αναπτυχθεί σε μια χριστιανική οικογένεια και γι’ αυτό υπάρχει ο ανάδοχος, ο οποίος θα του μιλήσει για την Εκκλησία και για τη ζωή της Εκκλησίας. Οπότε εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα πραγματικά.

Δεν πήραμε συγκεκριμένη απόφαση χθες, αλλά θα το μελετήσουν τα συνοδικά όργανα. Αν βαπτιστεί το παιδί -που δεν ευθύνεται επαναλαμβάνω – δεν θα μεγαλώσει σε μια οικογένεια με χριστιανικά πρότυπα. Δεν μπορεί από τη μια μεριά να λέμε δεν αναγνωρίζουμε τον πολιτικό γάμο των ομοφυλοφίλων και από την άλλη μεριά εν τη πράξει να το αναγνωρίζουμε. Άλλωστε ξέρετε ότι όταν γίνεται μια βάπτιση υπογράφουν οι γονείς. Τι θα υπογράψουν; Γονέας 1 και γονέας 2; Υπάρχουν διάφορα προβλήματα τα οποία ετέθησαν χθες στην Ιεραρχία. Δεν ελήφθη απόφαση, παραπέμφθηκε στα συνοδικά όργανα προκειμένου να μελετηθεί».

Τι μας λέει ο Ναυπάκτου εκπροσωπώντας προφανώς την πλειοψηφία του κλάδου των έμμισθων κρατικών ιερέων όλων των βαθμίδων, πολλώ δε μάλλον των χρυσοντυμένων;

1.   Ότι η Εκκλησία μπορεί να βάλει βέτο στη ζωή ενός ανθρώπου. Να μην του βαπτίζει το παιδί π.χ.. Όπως μπορεί να βάλει βέτο και στο όνομα που θα πάρει ένα παιδί, για να θυμηθούμε την περίπτωση της Πάτρας, την απαγόρευση βάπτισης παιδιού με δύο ονόματα και το ταξίδι σε γειτονικές πόλεις στο οποίο αναγκάζονται πολλοί με τα γνωστά τραγελαφικά (στο Αίγιο η βάπτιση στην Πάτρα το τραπέζι).

2.   Ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να κάνουν μια χριστιανική οικογένεια και το παιδί που θα μεγαλώσει με αυτούς δεν θα ακολουθεί τα χριστιανικά πρότυπα. Η συλλογιστική;  Είσαι ομοφυλόφιλος, άρα δε πιστεύεις στο θεό. Δεν έχεις το δικαίωμα να πιστεύεις, συγκεκριμένα. Ποιος το αποφασίζει αυτό; Όποιος φέρει πολυτελές ράσο και ράβδο και ομιλεί στο όνομα του θεού δίχως να τον έχει… ρωτήσει.

3. Ότι στη μαύρη λίστα μπαίνει και ο ανάδοχος, όποιος και αν είναι, καθώς δεν θα μπορεί -με βάση την προαναφερθείσα συλλογιστική- να του μιλήσει για "τη ζωή της εκκλησίας". Γιατί; Επειδή θα είναι ανάδοχος που έχει επιλεγεί από μια οικογένεια, ομόφυλων, άρα σίγουρα μη χριστιανών.

Είναι κατανοητή η εμμονή της εκκλησίας και με αυτό το θέμα. Εν πολλοίς το «οικοδόμημά» της, μαζί με τα προνόμια που στεγάζονται σε αυτό, είναι βασισμένο στην καλλιέργεια του φόβου, στην θεοποίηση της άγνοιας, στην καταδίκη της επιστημονικής αλήθειας και φυσικά στο μίσος. Διότι μόνο ως μίσος και ως τίποτε άλλο μπορούμε να εκλάβουμε την άρνηση της βάπτισης ενός παιδιού επειδή οι γονείς του είναι ομοφυλόφιλοι.

Είναι δύσκολο να σε ξεπερνά η εποχή όταν εσύ στηρίζεσαι στο χθες σε μια προσπάθεια διατήρησης οφιτσίων που ξεκινούν από την παροιμιώδη ατολμία της πολιτικής να προχωρήσει στο διαχωρισμό κράτους εκκλησίας το έτος 2024.

Αυτό που είναι αδιανόητο είναι η Εκκλησία σήμερα, στον 21ο αιώνα, να συμβάλλει στον στιγματισμό των ομοφυλόφιλων (ιδίως στις κλειστές περιφερειακές κοινωνίες), με δηλώσεις και τοποθετήσεις που λειτουργούν ως «εμείς και αυτοί», οι «καθαροί και οι βρώμικοι», οι «εκλεκτοί και οι στιγματισμένοι» και μάλιστα αυτό να γίνεται με τον σταυρό στο χέρι.

Αδιανόητο είναι να προσπαθεί να επιβάλλει τη θέση της η εκκλησία μέσα από τις διόδους των -από αυτήν εξαρτώμενων- πολιτικών που μπαινοβγαίνουν στο Κοινοβούλιο με τις ευλογίες της, μιας και οι αρχηγοί του… κοπαδιού ξέρουν κατά που να οδηγούν το κοπάδι, με σημαία την ηθική κάτω από την οποία κρύβεται η θεμελιώδης ανηθικότητα της στέρησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Με λίγα λόγια, οι ιεράρχες που θέλουν να χειραγωγούν την πολιτική (οι επιστολές προς τους βουλευτές έχουν το δικό τους μήνυμα) συναλλάσσονται (λειτουργώντας εμμέσως πλην σαφώς εκβιαστικά)  με τους πολιτικούς που θέλουν να εργαλειοποιήσουν την εκκλησία και  όλη αυτή η αθλιότητα που μόνο με την πίστη δεν έχει να κάνει, ονομάζεται ηθική.

Φαντάζομαι ότι το παιδί ενός υπουργού που θα ψηφίσει «όχι» στο πλαίσιο αυτής της συναλλαγής, θα βαπτιστεί κανονικά επειδή θα γεννηθεί σε οικογένεια που –πώς το είπε ο Ναυπάκτου;- «θα  το μεγαλώσει με χριστιανικά πρότυπα».

Eίναι για να κλαις.