Δώρα Τσαμπάζη: “Το να σταθώ δυνατή για να κάνω τα παιδιά μου ευτυχισμένα, ήταν μονόδρομος”

Έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Έλληνα Ολυμπιονίκη, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, η σύζυγός του, Δώρα Τσαμπάζη, μίλησε στο OPEN και τη δημοσιογράφο Ζωή Κρονάκη, για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την απώλεια του συντρόφου της, τονίζοντας τον κομβικό ρόλο που έπαιξαν τα παιδιά τους σε αυτό.

“Μετά από ένα τέτοιο τραύμα, μετά από μία απώλεια, έρχεσαι αντιμέτωπος με μία νέα πραγματικότητα, σκληρή τις περισσότερες φορές, αλλά απέναντί σου ξεδιπλώνεται και μία πρόκληση, για το πως θα πορευτείς από εδώ και πέρα. Η αλήθεια είναι πως όταν έχουμε στα χέρια μας δύο παιδικές ηλικίες, δεν έχουμε και πολλά περιθώρια διαφορετικών αποφάσεων. Για μένα, το να σταθώ όρθια, δυνατή, να κάνω τα παιδιά μου ευτυχισμένα συναισθηματικά και οικονομικά ασφαλή ήταν μονόδρομος“, τόνισε, μεταξύ άλλων.

“Και τα λόγια που παίρνω από τις δασκάλες τους για το πόσο δουλειά έχω κάνει με τα παιδιά και ότι αυτό το πράγμα ναι μεν τα έχει τραυματίσει αλλά όχι βαθιά, παραμένουν χαρούμενα παιδιά, είναι και η μεγαλύτερη δικαίωση ότι κάτι κάνω σωστά”, πρόσθεσε

Σχετικά με τον μικρότερο γιο της και τον τρόπο που διαχειρίστηκε την απώλεια του πατέρα του, η κ. Τσαμπάζη αποκάλυψε πως “όταν έφυγε ο Αλέξανδρος, ο Γιώργος δεν μιλούσε καν. Οπότε όταν ξαφνικά τα είπε όλα τα Χριστούγεννα και γύρισε και με ρώτησε τον Γενάρη ‘που είναι ο μπαμπάς;’ εκεί έπαιξε μία συνισταμένη στο παιχνίδι, την οποία εγώ δεν είχα υπολογίσει”.

“Έχω γνωρίσει πολλές μαμάδες, οι οποίες είναι και μικρότερες, τους έχει συμβεί το ίδιο, απώλεια λόγω καρκίνου σε μικρότερη ηλικία και με μικρότερα παιδιά, και δεν είχαν και την “τύχη”, αν θέλεις, να υπάρξουν στο πλευρό ενός αναγνωρίσιμου ανθρώπου, πολύ πετυχημένου, και είναι γυναίκες που είναι έξω, στην πραγματική βιοπάλη, με αληθινά οικονομικά ζόρια και θεωρώ ότι εκείνες είναι οι δυνατές, όχι εγώ. Εκείνες είναι πραγματικά ηρωίδες. Εγώ αυτά τα κορίτσια προσκυνώ”, τόνισε.

Ερωτηθείσα σχετικά με τους παραδοσιακούς τρόπους πένθους και το “αν φόρεσε μαύρα” μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, η ίδια απάντησε,

“Όχι, δεν φόρεσα μαύρα. Ήμουν εξαρχής αποφασισμένη ότι δεν θα συμμετάσχω σε αυτό το συντηρητικό έθιμο, το οποίο καταπιέζει αποκλειστικά τις γυναίκες. [..]

Εγώ που προσδιορίζομαι στον χώρο του προοδευτισμού, της Αριστεράς, του φεμινισμού, δεν θα μπορούσα να γίνω με τη στάση ακόμα ένα γρανάζι στον μοχλό που συνεχίζει να καταπιέζει τις γυναίκες, (σ.σ που λέει) ότι η γυναίκα έτσι πρέπει να είναι, για να είναι καλή και να αποδείξει ότι τιμά τον άνθρωπό της, πρέπει να φορά μαύρα και να πηγαίνει πέντε φορές την εβδομάδα στο μνήμα. Αν προφανώς μια γυναίκα αισθάνεται ότι έτσι τιμά τον άνθρωπό της, φυσικά και είναι δικαίωμά της να το κάνει, όμως σε μένα αυτό δεν δούλευε”.