Δυο λόγια για την "άμεση" δημοκρατία

«Ανάκληση βουλευτών!». Το πέταξε στο παραπέντε προς τον υπουργό αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων Κωνσταντίνο Σκανδαλίδη ο ένας από τους δύο καθεστωτικούς δημοσιογράφους της σημερινής (4.6.2011) εκπομπής «Mega Σαββατοκύριακο», ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Ακριβώς στις δέκα παρά πέντε, λίγο πριν τελειώσει η συνέντευξη και η εκπομπή. Κι εκείνος, χωρίς καμιά υπερβολή, τα έχασε.

«Τι είναι… αυτό;», ρώτησε το δημοσιογράφο.

Την παγωμάρα την έσπασε με μια ερμηνεία-σαχλαμάρα ο έτερος των δημοσιογράφων, ο γνωστός για τα «σοσιαλιστικά» του φρονήματα Ιορδάνης Χασαπόπουλος: «Άμα δε σου αρέσει η φάτσα ενός βουλευτή να του λες… ανακαλείσαι!». Και με το χαζολόγημα αυτό τέλειωσε η εκπομπή.

Όπως φαίνεται, μετά την πάροδο 37 περίπου χρόνων από τη «Διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη», οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και οι «σοσιαλιστές» παρακοιμώμενοι αυλικοί έχουν ξεχάσει (αν υπήρξαν ποτέ στις σκέψεις τους) τις αρχές και τις διακηρύξεις τους. Μάλιστα, είμαι βέβαιος ότι αν διαβάζουν τώρα εκείνο το κείμενο, θα κάνουν την ίδια ερώτηση που έκανε σαστισμένος ο Σκανδαλίδης: «Τι είναι… αυτό;». Για παράδειγμα, δε θα καταλαβαίνουν θέσεις σαν τις ακόλουθες:

«Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ' άκρου εις άκρο της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία. Ήρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.»

«Μεταβλήθηκε η πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι, για να διαβρωθεί η οικονομία μας από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης, με τη συνεργασία πάντα του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου.

» Για να μαραθεί η ελληνική ύπαιθρος, για να μην αποδίδει ο ιδρώτας του αγρότη, για να συνεχιστεί η μετανάστευση, η προσφορά φτηνής εργασίας στην πρωτεύουσα, μα και στην ξενιτιά, την Ευρώπη, την Αυστραλία, τον Καναδά.

»Η πορεία προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων, τη διάβρωση της λαϊκής κυριαρχίας, τον οικονομικό μαρασμό και την εκμετάλλευση του Έλληνα εργαζόμενου πρέπει να ανακοπεί. Αντίθετα πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα στη θεμελίωση μιας νέας Ελλάδας.

»Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Έλληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, το βιοτέχνη, το μισθωτό, τον υπάλληλο, στη θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας.

»Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις του. Να στελεχώσουν και να συμμετάσχουν στην κατεύθυνση ενός Κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σ' όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής.

»Βασικός κυριαρχικός στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του Έθνους και στην υπηρεσία του Λαού.

»Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ' όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν.

»Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία, σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του Λαού αλλά της οικονομικής ολιγαρχίας.

»Και βέβαια πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει και από το στρατιωτικό και από το πολιτικό ΝΑΤΟ. Και βέβαια πρέπει να ακυρωθούν όλες οι διμερείς συμφωνίες που έχουν επιτρέψει στο Πεντάγωνο να μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο για την προώθηση της επεκτατικής του πολιτικής.

»Μα πίσω από το ΝΑΤΟ, πίσω από τις αμερικάνικες βάσεις είναι οι μονοπωλιακές πολυεθνικές επιχειρήσεις και τα ντόπια υποκατάστατά τους. Γι' αυτό η κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, αποτελεί το θεμέλιο λίθο του Κινήματός μας. (…)»

Από τη διακήρυξη αυτή, που οι σημερινοί «σοσιαλιστές» την έχουν προφανώς πετάξει στα καλάθια των κομματικών τους αχρήστων, θα κρατήσω μόνο τις δυο παραγράφους που υπογράμμισα και που αναφέρονται στη «λαϊκή κυριαρχία» και «στην ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ’ όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν». Κι αυτό γιατί συνδέονται άμεσα με τους θεσμούς της λεγόμενης «άμεσης» δημοκρατίας, στους οποίους ανήκει και η «ανάκληση των βουλευτών», η οποία τρομοκρατεί τους επαγγελματίες πολιτικούς της αστικής τάξης και… σαστίζει κάποιους επαγγελματίες «σοσιαλιστές» τύπου Σκανδαλίδη και κάποιους επαγγελματίες αυλικούς των κομμάτων εξουσίας.

Δυο από τους θεσμούς της «άμεσης» δημοκρατίας θυμήθηκε ο υπουργός άμυνας και επίδοξος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος στη συνταγματική αναθεώρηση του 2006. Τότε εκσυγχρονιζόμενος κατασκεύασε κι ένα blog, το οποίο ονόμασε «Πολιτικό ημερολόγιο…». Στις 3.11.2006, λοιπόν, ανάρτησε στο «Πολιτικό ημερολόγιό…» του κι ένα κείμενο, στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει και τα ακόλουθα: «Η δημοκρατία μας, αν θέλει να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση της, πρέπει να μην λειτουργεί απλώς ως αντιπροσωπευτική, αλλά να τείνει στο μετασχηματισμό της σε μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία. με σεβασμό της κοινωνίας των πολιτών, με σεβασμό και αξιοποίηση των θεσμών άμεσης δημοκρατίας, όπως το δημοψήφισμα και η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία». Έτερον ουδέν. Κι όσο είδατε εσείς ίχνος από τέτοιους θεσμούς που αναφέρει ως παράδειγμα ο Βενιζέλος, άλλο τόσο τους είδα κι εγώ. Κι ούτε πρόκειται να τους δούμε στην πράξη, αν δεν ανατρέψουμε τη «δημοκρατία τους», ώστε να επιβάλλει ο λαός την κυριαρχία του, η οποία αποτελεί «το θεμέλιο του πολιτεύματος», όπως αναφέρεται στην παρ. 2 του άρθρου 1 του Συντάγματος.

Με την κινητοποίηση διαρκείας στις πλατείες των ελληνικών πόλεων, η «άμεση» δημοκρατία ξανάκανε την εμφάνισή της στις διεκδικήσεις των διαδηλωτών. Στην πλατεία Γεωργίου της Πάτρας, για παράδειγμα, έχει αναρτηθεί ένα πανό στο οποίο αναγράφεται:

«ΠΛΑΤΕΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ».

Για το αίτημα της «ισότητας» οι αστοί μας πολιτικοί δεν θα έχουν αντίρρηση κι ίσως ισχυριστούν μάλιστα ότι είναι… κατοχυρωμένη, γιατί στο μυαλό τους μία ισότητα υπάρχει: η τυπική, νομική, αστική ισότητα. Ούτε για την «αντίσταση» θα έχουν σοβαρές αντιρρήσεις… Αρκεί να περιορίζεται στα αστικά πλαίσια που έχουν καθορίσει οι ίδιοι με τους νόμους τους. Εκεί που διατηρώ πολλές επιφυλάξεις είναι η αποδοχή εκ μέρους τους των όποιων θεσμών της λεγόμενης «άμεσης» δημοκρατίας: Δημοψηφίσματα (εθνικά και τοπικά), λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία, λαϊκή αρνησικυρία (veto), ανάκληση βουλευτών και άλλα, όσα η λαϊκή κυριαρχία θεσμοθετήσει. Γιατί μ’ αυτά υπάρχει κίνδυνος εξασθένισης της εξουσίας τους, ευνουχισμού των αυθαιρεσιών τους, «υποβιβασμού» τους σε εκτελεστές της βούλησης του λαού. Κι ας πρόκειται για θεσμούς που εντάσσονται στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας τους», δηλαδή της αστικής δημοκρατίας, κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε. Γι’ αυτό ο Βενιζέλος στο «Πολιτικό ημερολόγιό του…» κάνει λόγο για «μετα-αντιπροσωπευτική»(!) δημοκρατία, ενώ άλλοι προτιμούν τον όρο «ημι-αντιπροσωπευτική». Εγώ στο κείμενο αυτό χρησιμοποιώ τον όρο «άμεση» δημοκρατία καταχρηστικά, επειδή αυτόν χρησιμοποιούν οι διαδηλωτές των πλατειών, όταν αναφέρονται στους παραπάνω θεσμούς. Αρκεί να θυμούνται ότι στην άμεση δημοκρατία (χωρίς εισαγωγικά) οι «αντιπρόσωποι» του λαού είναι «εκτελεστές» της βούλησής του. Ούτε… «μετα-αντιπρόσωποι» ούτε «ημι-αντιπρόσωποι». Ας δούμε, λοιπόν, έστω συνοπτικά κάποιους από αυτούς τους θεσμούς της λεγόμενης «άμεσης» δημοκρατίας:

α) Το δημοψήφισμα: Είναι ο μόνος θεσμός «άμεσης» δημοκρατίας για τον οποίο έχει μια κάποια αόριστη άποψη ο λαός. Και είναι, επίσης, ο μόνος από τους θεσμούς που προβλέπεται στο αστικό μας Σύνταγμα, αλλά στην πράξη τελεί εν υπνώσει. Στην περίπτωση δημοψηφίσματος ο «λαός» (όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου) αποφαίνεται μ’ ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι» επί ενός συγκεκριμένου θέματος. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είχε αποφανθεί ο λαός για τη… δανειακή σύμβαση που σύναψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την τρόικα ερήμην του λαού και σε βάρος του.

β) Η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία: Όπου προβλέπεται στις αστικές έννομες τάξεις, μπορεί ένας ορισμένος αριθμός πολιτών να υποβάλει είτε αίτηση προς τα κοινοβούλια για την ψήφιση, κατάργηση ή τροποποίηση ενός νόμου, είτε να υποβάλει πρόταση νόμου, πάνω στην οποία καλούνται στη συνέχεια οι πολίτες να αποφανθούν με δημοψήφισμα.

γ) Η λαϊκή αρνησικυρία (veto): Αν ψηφιστεί κάποιος νόμος από τη Βουλή, μπορεί ο λαός να τον ανατρέψει, π.χ., με τη συγκέντρωση ορισμένου αριθμού υπογραφών και τη μεταβίβαση της εκφρασμένης αυτής βούλησης στο κοινοβούλιο.

δ) Η ανάκληση βουλευτών: Θεσμός που επιτρέπει σ’ έναν καθορισμένο αριθμό των πολιτών να ανακαλέσουν με απόφασή τους το βουλευτή που εξέλεξαν για να τους αντιπροσωπεύσει. Οπότε καταλαβαίνετε γιατί δυσανασχετούν οι χειροκροτητές της Βουλής και των μνημονίων, όταν ακούν για δυνατότητα ανάκλησης. Προτιμούν τα γιουχαΐσματα εκείνων που τους εξέλεξαν, γιατί είναι απλώς… σκόνες στα εξουσιαστικά τους… «όργανα». Ενώ η ανάκληση θα συνιστούσε έστω ένα συμβολικό ευνουχισμό τους.