Χελιδόνια του Μάρτη (για τα παιδιά των Τεμπών, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης)

Μες στη σιωπή

Ακούς το φτεροκόπημα

Έρχονται πάλι

Τα μεγάλα

Τα μαυροφορεμένα πουλιά

Τα διάφανα

Μέσα στα γυάλινα μάτια τους

Βαγόνι 1

Βαγόνι 2

Βαγόνι 3

Μέσα στα γυάλινα μάτια τους

Το τραίνο

Περνά-Περνά η Άνοιξη

Τα χελιδόνια

Καίγονται

Μάρτης σ΄αποδημία

Γκρέμισαν

Μάνα

τις φωλιές μας

Φοβήθηκαν τις σκιές μας

που ανασταίνονταν

μέσα στις φλόγες

Κι είναι νωρίς

Πολύ νωρίς ν’ ανάψει ουρανός

Κόκκινες, μπλε και πράσινες

σημαίες

Μάδισαν τη ζωή μας

πάνω σε μια μαργαρίτα

Άνοδος

Κάθοδος

Άνοδος

Κάθοδος

Τώρα

Οι ουρές μας γίνονται λεπίδα

Κάτω απ’ τα σίδερα

Μέσ’ απ’ τις λαμαρίνες

Δρεπάνι αίμα

Χαράζει την κοιλιά σου

Έφτασε η ώρα του θερισμού

Φυσά ένας άνεμος περίεργος

Στροβιλίζει την κραυγή του κόσμου

Το κλάμα

Πρώτος και τελευταίος σταθμός

Γδέρνεις στη γέννα σου

Την ευθύνη που παραιτείται

Σφυροκοπάς

Διώχνεις μακριά

τις μύγες που μαζεύονται

Να δουν

Και να περάσουν

Και να φύγουν

Δεν ξέρουν τίποτα απ’ τις μέρες μας

Απ’ τα όνειρά μας

Πάντα τους άρεσε η οσμή

της σάρκας

Μετα θάνατον

Μαδάς το χρόνο τους

Στα κομμένα μας δάχτυλα

Μάρτη

Μήτρα

Μάρτη

Μήτρα

Ό, τι απομένει κόκκινη και λευκή κλωστή

Τα χέρια μας

Τα πόδια μας

Θ’ ανθίσουν

Στο χωράφι

Λίπασμα η στάχτη μας

Και σπόρος

Ό, τι απομένει κόκκινη και λευκή κλωστή

Πλέξε το νέο σου φόρεμα

Μ’ άρεσε να σε βλέπω

Να με περιμένεις

Πλέξε

το λώρο σου

Γερά

Ν’ ανέβουμε τη σκάλα

                                                                                                                (Χελιδόνια του Μάρτη)

Αφιερωμένο στα χελιδόνια

Στα θύματα των Τεμπών που τους στέρησαν την Άνοιξη  

Στη μάνα

που δεν ανατρέπεται

Αναστασία Κουτσιούκη